Blogs & columns
Blog

In een Macedonische schuur bleek de aarde rond

2 reacties

Het snoeien van de rozen is mijn domein. Ik doe het graag, met elk jaar weer uitbundig resultaat. Het is een lastig klusje, bleek jaren geleden toen ik mij lelijk prikte in mijn rechterwijsvinger.

Via een panaritium mondde het uit in een peesschedepanaritium en moest ik met spoed onder het mes. Een vriend zei: ‘Misschien word je wel wakker gekust door een mooie collega of verpleegkundige.’ Deze walgelijke, seksistische en rolbevestigende opmerking zou ik in het huidige tijdsgewricht verre van mij werpen, maar toen leek het zo gek nog niet.

Helaas verscheen er een mannelijke anesthesioloog aan mijn bed om een blok te zetten. Toen hij hoorde wat er was gebeurd zei hij: ‘Grappig, twee weken geleden kwam er een vrouw binnen met hetzelfde. Allerlei complicaties, ze is overleden.’ Vol goede moed reed ik de ok op! De operatie ging prima, maar daarna ontwikkelde ik een posttraumatische dystrofie (PTD), waarschijnlijk door die opmerkingen! De witjassen vonden het een klassiekertje en keken er verlekkerd naar. Ik werd behandeld met DMSO-crème, 8 dd op te brengen. Alles smaakte naar ui: yoghurt met ui, koffie met ui, vis met ui (dat ging nog wel, trouwens). Het hielp geen moer. Voor de mannitolinfusen heb ik vriendelijk bedankt. Het is daarna in de loop der jaren goeddeels bijgetrokken.

Nou blijf je na zoiets natuurlijk extra gespitst op alles wat over PTD wordt gepubliceerd. Jaren later verscheen in Huisarts &Wetenschap een artikel van een huisarts in Beilen. Hij had een aantal PTD-patiënten in zijn praktijk die in Macedonië zeer onconventioneel waren behandeld en daarna dramatisch opgeknapt. Nieuwsgierig geworden verzamelde hij een bus vol patiënten die tevoren werden gescoord door een revalidatiearts en een fysiotherapeut. Onder het zingen van ‘We gaan nog niet naar huis, nog lange niet…’ toog men naar Macedonië. Het lokale PTD-behandelcentrum bleek gevestigd in een boerenschuur. De behandelend collega was een laaggeletterde, bejaarde boerenvrouw, die geen woord buiten de Macedonische deur sprak, maar wel was uitgerust met de onderarmen van een bouwvakker. Spoedig bleek hoe dat kwam.

Ze pakte het betreffende gedystrofieerde lichaamsdeel vast, kneep er minutenlang ongehoord hard in en bewoog het lomp heen en weer, dit tegen alle toen geldende principes in. Het geschreeuw en gehuil van de patiënten was tot in de verre omtrek te horen. Volgens de lokale regels van empathie tonen, lachte ze iedereen uit; ze had kennelijk wel erger meegemaakt in het leven. De koeien keken aandachtig en onverstoord toe. Ze waren er inmiddels aan gewend.

Enkele weken na thuiskomst werd de hele bus weer gescoord. De resultaten waren verbluffend, vele malen beter dan alles wat regulier werd gedaan bij elkaar opgeteld en gekwadrateerd: de Macedonische methode was geboren! Degenen die een reputatie hadden te verliezen op dit terrein hielden, gesteund door de Vereniging tegen de Kwakzalverij, krampachtig vast aan het paradigma dat de PTD-aarde plat was. Nu moet ik zelf weinig hebben van ‘genezers’ die praktiseren in de kwakhoek. Orthomoleculaire artsen, homeopaten en acupuncturisten mogen wat mij betreft – in tegenstelling tot Pieter Omtzigt – omzien naar een andere betrekking. Maar helaas was de publicatie van de Anti-Kwak naar aanleiding van het Beilens artikel onder de maat en in azijn gedrenkt. Hoe dan ook, de tijd heeft, zoals altijd, zijn oordeel geveld. De Macedonische methode is nu ‘state of the art’ en DMSO wordt alleen nog als dipsaus gebruikt. Qua PTD heeft het academisch ziekenhuis het afgelegd tegen een Macedonische schuur.

Wat kunnen we hiervan leren? Soms is de waarheid van vandaag het lachertje van morgen en soms ook andersom, alleen weten we niet welke waarheid en welk lachertje. Laten we vooral nieuwsgierig blijven en collega’s steunen die hun nek durven uit te steken, zoals chirurg Nijkamp uit Groningen, die een studie is gestart naar wietolie bij uitbehandeld hepatocellulair carcinoom. Hij werd geconfronteerd met twee miraculeuze genezingen tijdens het gebruik van wietolie en werd nieuwsgierig… vandaar de studie. Hij verdient respect en geen hoongelach, wat de uitkomst ook moge zijn.

PS Ik heb deze blog uit het blote hoofd opgeschreven, zonder bronnen opnieuw te raadplegen. Mocht ik op tenen zijn gaan staan, dan zie ik de reacties met genoegen tegemoet!

Lees ook
  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • C.P.R. Verbeek

    Huisarts , Fluitenberg

    De huisarts (J.W. Ek) werkte in Hoogeveen. De rest klopt.
    Het was raar om te zien hoe de antikwakzalvers tijdens een informatie avond uit hun stoelen sprongen om te roepen dat het kwakzalverij was, terwijl de huisarts en revalidatie arts vroegen om... onderzoek. Eerst onderzoeken en dan oordelen.

    • E.J.W. Keuter

      neuroloog, Aruba

      Behalve dan toch de hoogleraar revalidatiegeneeskunde van het umcg. Dat was echt jammer. Gemiste kans. Op naar de volgende amputatie. De pijnbestrijders hebben de methode gered. Het is niet zo moeilijk. Crps is een disbalans in het autonome zenuwstel...sel met zijn nauwe limbische connecties. De combinatie van harde manuele therapie met uiterst directieve gedragstherapie heeft zich inmiddels bewezen. PEPT.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.