Blogs & columns
Blog

Il est cinq heures

Plaats een reactie

Le café est dans les tasses
Les cafés nettoient leurs glaces
Et sur le boulevard Montparnasse
La gare n’est plus qu’une carcasse

Il est cinq heures
Paris s’éveille

Mei 1968. Parijs ontwaakt! Studenten gaan massaal de straat op en protesteren tegen het ouderwetse onderwijssysteem. Onder hen is Jacques Dutronc. Net 25 jaar oud, lanceert hij zijn hit Il est cinq heures, Paris s’éveille. Het wordt een tophit. Eén van de highlights van een onrustig jaar. Een kantelpunt. Een algemene staking legt heel Frankrijk plat. De Vijfde Republiek wankelt.

Het is vijf uur! Iedereen in mijn omgeving is er druk mee. Vijf uur is het kantelpunt van de dag geworden. Of beter gezegd: de dag heeft nu twee kantelpunten. Vijf uur ’s morgens, als alles wakker wordt en iedereen zijn dingen gaat doen. En vijf uur ’s middags, als het ineens afgelopen moet zijn.

Overdag mag er best veel, maar ’s avonds en ’s nachts mag er bijna niets. Een vreemde dichotomie is ons opgelegd. Onze overheid lijkt het spoor bijster. Natuurlijk moest er wat gebeuren, met die piekende besmettingscijfers en die vollopende ziekenhuizen en ic’s. En dan krijg je zoiets opgelegd.

Berust dit vijfuursbeleid op nieuwe wetenschappelijke inzichten? Is het bioritme van het coronavirus ontrafeld? Dat zou natuurlijk best kunnen. Heeft niet elk levend wezen een bioritme? Het coronavirus is een sluipende indringer. Het dringt binnen in ons organisme, in onze cellen. Het houdt niet van daglicht. Het is gewend om geniepig, in het donker te manoeuvreren. Na vijven wordt het actief. Het zet zijn spikes uit en wordt pathogeen. Het zoekt naar organen om zich te nestelen. Het gaat zich voortplanten. En misschien wel muteren, als het zin heeft. Oppassen dus. Thuisblijven en je ziel in lijdzaamheid bezitten.

Het virus blijft de hele nacht actief. Het zakt stevig door! Als het de kans krijgt, slaat het toe. ’s Avonds eerst in het fitnesscentrum, bij de hockeytraining en bij de repetitie van het zangkoor. In het restaurant en bij de afscheidsborrel. In het theater en de bioscoop. Later op de avond en na middernacht vind je het vooral in de cafés. Maar ook een virus kent zijn grenzen. Tegen de ochtend wordt het moe. Moe van het zich verspreiden en zich delen. Les amoureux sont fatigués, zingt Dutronc. Ook ongeslachtelijke voortplanting kost energie! Het virus zakt in. Het trekt zijn spikes terug en gaat slapen. Als wij om vijf uur, of wat later, wakker worden, is het virus op stok!

Dit zou de wetenschappelijke basis van het nieuwe beleid kunnen zijn. De rechtvaardiging van deze avondlockdown. Was het maar zo! Dan zou ik me erbij kunnen neerleggen. Dan zou ik geen verwoede pogingen in het werk stellen om belangrijke dingen toch te laten doorgaan, door ze naar de ochtend of de middag te verplaatsen. De afspraken. De vergadering. De intervisiegroep. De intercollegiale toetsing. Je moet wel, als de horeca de hele avond dicht moet zijn. Stiekem thuis of in een zaaltje ergens waarvan iemand nog een sleutel heeft.

Of moeten we massaal de straat op, net als in mei 1968?
Ik zeg: niet doen. Je moet geen slapende virussen wakker maken. Laat ons erin berusten. Laat Jacques Dutronc het maar uitzingen:

Les journaux sont imprimés
Les ouvriers sont déprimés
Les gens se lèvent, ils sont brimés
C’est l’heure où je vais me coucher

Il est cinq heures
Paris s’éveille

Meer van André Weel

  • André Weel

    André Weel is bedrijfsarts-niet-praktiserend en epidemioloog; werkzaam als curator bij het Trefpunt Medische Geschiedenis Nederland op Urk.'  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.