Iedere arts in opleiding een leertherapeut

‘Ik ga even op de sofa liggen’, zeg ik tegen mijn collega’s en vertrek naar mijn leertherapie. Het is een briljant onderdeel van de opleiding psychiatrie. Alle psychiaters zijn zelf gek, dus dan is het wel zo verstandig ze al tijdens de opleiding in therapie te stoppen. Vijftig sessies zijn een voorwaarde om psychiater te worden.

Een deel van de zielenknijpers in spe sleept zich tegen heug en meug hierheen. Een ander deel kan juist niet wachten. Toch halen we er allemaal wat uit. Er gaat geen borrel voorbij of iemands leertherapie komt ter sprake. Zonder de details te noemen hebben we het over de impact die het heeft gehad.

Het idee is ook dat je ervaart hoe het is om therapie te ondergaan. De ‘patiëntenpet’ opzetten blijkt nog niet zo eenvoudig. Het doet me denken aan het gênante moment waar ik tijdens een afspraak met mijn huisarts achter het bureau ging zitten in plaats van op de stoel van de patiënt. Als ik binnenkom, heb ik het consult eigenlijk al uitgedacht. Zo verloopt het ook in de leertherapie. Het kost me ettelijke sessies om niet te proberen de agenda te bewaken, te bekijken welke theorieën de therapeut toepast en steeds zelf de voortgang te evalueren. Dat is natuurlijk ook waar ik me comfortabeler bij voel. Het is veel ongemakkelijker om te horen: ‘Je wordt rood en je schuifelt op je stoel na wat ik net zei’. Ik voel me betrapt. Ik wist al wel dat de pokerface niet aan mij besteed was, maar schrik van hoe ze me kan aflezen. Terwijl ik zelf pas mijn ongemak ervaarde, nadat zij het benoemde.

Mede-aiossen vertellen dat ze even een pauze inlassen voordat ze hun werk hervatten. Ik heb mijn fietstocht terug naar werk, en het blijkt ook fijn te zijn leertherapie voor een lunch in te plannen. Even laten bezinken en vertragen blijkt prettiger dan meteen waar aan de andere kant van het bureau plaats te nemen.

Ik gun iedereen in opleiding, niet alleen psychiaters, een leertherapeut. ‘Pfoe heftig’ is een vaak gehoorde reactie op mijn vak. Wat mijn vrienden op de spoed, in de huisartsenprakijk en op de ic meemaken, klinkt voor mij even heftig. Natuurlijk, jonge artsen zijn veerkrachtig en veel heelt vanzelf. Maar het is heel fijn als er iemand naast je staat die meedenkt. Met wie je kunt praten over zaken waarover je twijfelt, waarover je ’s nachts wakker ligt, en dingen die je liever niet aan je vrienden of collega’s wilt vertellen. Aan een onafhankelijk iemand die er voor je is. Die je kan betrappen op emoties die je zelf nog niet gesignaleerd had. Die vijftig sessies vormen een klein onderdeel van mijn totale opleiding, maar een groter deel van mijn vorming tot psychiater.