Hugo te vlug af zijn

Die zit! Dat denk ik als ik de prik in mijn linkerbovenarm voel. Die pakken ze mij niet meer af. Eén-nul voor mij. Een heerlijk gevoel in deze onzekere tijd. Je kunt immers nergens van op aan met een man als Hugo de Jonge op Volksgezondheid. Hij kan op het laatst de vaccinatiestrategie omgooien. De tweede prik uitstellen. Of de eerste prik afblazen vanwege die zeldzame trombosegevallen. Maar vandaag ben ik Hugo te vlug af. Ik heb mijn eerste Pfizer/BioNTech-prik binnen.

Vanaf vandaag word ik met de dag minder vatbaar voor corona. Natuurlijk kan ik nog wel anderen besmetten, maar ook die kans neemt af. Zeker als ik volgende maand die tweede prik ook binnen heb. Ook voor anderen is het goed dat ik me laat vaccineren. Ik ben goed bezig!

Ontspannen kijk ik om me heen. Ik bevind me in een enorme sporthal. Daarin heeft de GGD met tijdelijke tussenwanden een soort labyrint gecreëerd. Mensen lopen daar doorheen, gestuurd door geelgeheste begeleiders. Als je een stap buiten de lijnen zet word je direct teruggefloten. Sommige mensen zitten aan een tafeltje en praten met een administratief medewerker. Die stopt de persoonsgegevens in een enorme database. Anderen babbelen met een verpleegkundige of een dokter. Gebruikt u bloedverdunners? Dan moet u na de prik twee minuten blijven drukken op de prikplaats! Het ziet er eigenlijk best gezellig uit. Vaccinatie op zijn Hollands. Waar brede stromen traag door oneindig laagland gaan.

De breedte van die mensenstromen valt me trouwens enorm tegen. Wat is het hier rustig! En iedereen praat op gedempte toon. Er zijn veel minder mensen dan ik had verwacht. In mijn blikveld tel ik er nog geen twintig. Veel tijd om rond te kijken heb ik niet, want ik moet alweer verder naar het volgende station. Na de prik beland ik in een ruimte van zo’n 10 bij 30 meter. Daar staan welgeteld zestig stoelen verspreid opgesteld, twee aan twee. Er zitten twaalf mensen. Zij moeten een kwartier wachten op een allergische reactie of een anafylactische shock. Twee rodekruismedewerkers houden de mensen goed in de gaten. Ze lopen steeds heen en weer langs de stoelen. Tijdens de observatieperiode moet je je mondkapje afdoen, dan zien ze eerder of je wit wegtrekt of gaat trekkebekken. Hé daar zit Tineke, hoi, hoe gaat het? Is hier geen koffie te krijgen?

Ik maak een praatje met één van de rodekruismedewerkers. Zij moet werken tot vanavond 8 uur, dan sluit dit centrum. Per dag vaccineren ze hier zo’n 700 mensen. Ik zeg dat ik me niet kan voorstellen dat ze dat aantal halen. Ja, zegt ze, maar nu is het wel erg rustig! Komt iedereen wel zijn prik halen, vraag ik. Daar heeft ze geen idee van. Misschien zijn mensen bang geworden van al die verhalen over zeldzame trombose met een verlaagd aantal bloedplaatjes. De kans is heel klein maar het zal je maar gebeuren! ‘Goed dat minister De Jonge zo voorzichtig is’, zegt ze. ‘Houd u er rekening mee dat uw tweede prik wordt uitgesteld. Dan kunnen meer mensen eerder hun eerste prik krijgen!’ ‘Als hij dat maar uit zijn hoofd laat!’, roep ik uit. ‘Foei meneer, wat bent u egoïstisch! U moet toch ook aan anderen denken! Samen worden we corona de baas!’ Zij verwoordt de ethiek van de Nederlandse vaccinatiestrategie. Ik heb recht op mijn twee prikken. Iedereen die ik tegenkom mag verwachten dat ik eraan meewerk om hem of haar niet te besmetten. Als er schaarste is aan vaccins moet ik genoegen nemen met uitstel van de tweede prik. Dat is het recht van anderen. Maar misschien is dat uitstel helemaal niet nodig. Misschien moeten ze hier gewoon wat vlugger werken en meer mensen per uur uitnodigen. Deze sporthal kan wat extra toeloop best aan.

Terwijl ik naar buiten loop denk ik nog even aan Hugo. Wat heeft hij allemaal nog voor ons in petto? Aan zijn zwabberbeleid kun je goed zien dat hij nooit iets heeft geleerd over epidemiologie, statistiek of infectieziekten. Een beetje deskundige blaast hem zo van zijn stoel. Mijn tip voor de formateur: zet in het nieuwe kabinet een zwaargewicht op Volksgezondheid. Vraag Marcel Levi. Die is er nu aan toe, zo heeft hij laten blijken.