Blogs & columns
Blog

Horen, verstaan, begrijpen

Plaats een reactie

Mijn buik doet pijn. Het begon rondom mijn navel en zakte langzaam naar rechts beneden. Ik word er misselijk bij en voel me hondsberoerd. De weg naar de plaatselijke dokter was er een om nooit te vergeten. Elke drempel dreunde door en was bijna ondraaglijk.

Nu staat een vriendelijk gezicht op me te wachten. In niet te begrijpen taal word ik ontvangen. Het maakt me niet uit. Ik heb pijn en wil een oplossing. Degene tegenover mij begint te praten. Ik begrijp er nog steeds geen snars van. Het zal de dokter wel zijn? Het maakt me nog steeds niet uit. Help me gewoon van die pijn af. Na wat onsamenhangende klanken en gedruk op mijn buik sta ik na enkele minuten weer buiten. Ik mag ergens in een kamertje gaan zitten bij andere mensen. Dit zal dan wel de wachtkamer zijn? Maar waar moet ik op wachten dan? Ik ben ziek! Kan iemand me tekst en uitleg geven? Ik voel me niet begrepen. Anderhalf uur later word ik zo groen als de linoleumvloer naar binnen geroepen. Weer een vriendelijk gezicht. Maar ook weer niet te begrijpen. Ik begin het somber in te zien. Kunnen die vriendelijke gezichten me wel helpen? Wederom onsamenhangende klanken en gedruk op mijn buik. Hou nou eens op! Het doet pijn. Ook dit vriendelijke gezicht is snel klaar. En raakt bovendien zienderogen gefrustreerd als ik niet begrijp wat er mij verteld wordt. Een volle wachtkamer en dit consult duurt te lang. Dat voelen we allebei. Schoorvoetend loopt het vriendelijke gezicht weg. Niet veel later komt er een derde vriendelijk gezicht bij: ‘Don’t worry. You’ve got an appendicitis. We will get you operated and everything is gonna be okay.’ Dit vriendelijke en empathische gezicht stelt me verbaal en non-verbaal gerust. Gelukkig. Everything is gonna be okay.

Ik probeer me dit fictieve verhaal steeds weer voor de geest te halen als ik een buitenlandse patiënt tegenover me heb zitten. Wees vriendelijk. Heb geduld. Schakel zo nodig een tolkentelefoon in. En toch. Het lukt me eerlijkheidshalve niet altijd. Een volle wachtkamer die op me wacht. Of gewoon het geduld dat op is. Spreken we niet dezelfde taal? Begrijpen we elkaar niet? Geen acute klachten? Dan de laboratoriumaanvraag maar wat breder inzetten. De taal van een laag Hb of een verhoogd troponine is immers universeel. De taal van een eventuele behandeling is, mits de mogelijkheden er zijn, ook redelijk hetzelfde. En als huisarts wil ik, binnen mijn mogelijkheden, graag aan iedereen dezelfde, toegankelijke zorg kunnen verlenen.

Toch is er voor de patiënt zelf niks geruststellenders dan de gesproken taal. Dat zit hem niet zozeer in het praten an sich, als wel in de boodschap en het begrip hiervan bij de ontvanger.

Terugkomend op mijn fictieve intro, hoop ik nooit een dokter nodig te hebben in een land waar ik de taal niet van spreek. Dat zal andersom niet heel anders zijn. Helaas heeft niet iedereen die keuze. Een beetje begrip vanuit de leverende zorgprofessional zonder begrijpelijke taal is hierbij wel op zijn plaats. Zeker in een land met een zorgsysteem vol verschillende zorgprofessionals. Triagist. Huisarts. Physician assistent. Verpleegkundige. Coassistent. Arts-assistent. Specialist. Soms begrijpen we het zelf amper, terwijl we elkaar prima verstaan. Maar zeg nou zelf. Net zo unaniem als niet mis te verstane laboratoriumuitslagen, willen we toch allemaal niet alleen gehoord, maar ook begrepen worden?

Meer van Arianne Beckers - Bruls

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.