Hoezo kun jij mijn been niet maken, mama?

In het zonnetje relaxed en ongestoord zitten praten met een vriendin. Dat is, als je kleine kinderen hebt, een parel van een moment. De kunst is om je er meteen van bewust te zijn, want de kans is groot dat deze rust maar van korte duur is.

Mijn drie kinderen, en twee van haar, zijn zich heerlijk aan het vermaken in de speeltuin. Alle vijf zijn ze tussen de 1 en 6 jaar oud, dus met een schuin oog houden we iedereen in de gaten. Wat een prachtige dag, we zijn lekker wat aan het drinken, dadelijk gaan we nog even wat eten en dan gaan we allemaal weer naar huis.

Maar dan ineens klinkt een ijselijk gegil. Mijn middelste dochter van bijna 4 zit op de trampoline en schreeuwt moord en brand. Ze was met een grotere jongen aan het springen en hij sprong net toen zij neerkwam, en haar enkel klapte dubbel. Ik til haar op en ga naar de toiletten van het vlakbij gelegen restaurant. Eerst maar eens goed gaan koelen. Ik zet haar op het wastafelmeubel en houd haar enkel onder de koude kraan. Veel te koud natuurlijk, maar er is geen warmer water. Dus even wc-papier om haar voetje gedraaid en dat vervolgens regelmatig koud gemaakt. Het huilen blijft onbedaarlijk, maar het volume is gelukkig wat omlaag. Ik zit ondertussen helemaal onder de snot en de tranen.

Na een kwartiertje wil de dokter in mij toch even naar haar enkel kijken, maar bij dat idee raakt ze helemaal in paniek. Het kost wat overredingskracht, maar dan mag ik toch het wc-papier eraf halen. Haar enkel is helemaal dik, het zou me niet verbazen als haar been gebroken is. Dat zeg ik dan ook tegen haar. Waarop ze me stomverbaasd aankijkt: natuurlijk is het gebroken, ze had immers een krak gehoord bij de landing.

Dan leg ik uit dat we met haar naar het ziekenhuis moeten gaan, zodat er een foto gemaakt kan worden en we zeker weten wat er aan de hand is. ‘Hoezo naar het ziekenhuis, mama, jij bent toch dokter?’ vraagt ze. ‘Ja’, zeg ik, ‘dat klopt, ik ben wel dokter, maar ik kan alleen zien dat het gebroken lijkt, ik weet het niet zeker en ik kan het ook niet maken.’ Ik heb haar nog nooit zo teleurgesteld in mij gezien. Ja duh, zij was nog geen 4 jaar oud en zij wist al dat het gebroken was. En ik was dokter en kon dus niks meer dan zij.

Uiteindelijk dus toch naar het ziekenhuis, en inderdaad de enkel blijkt gebroken. Jammer genoeg is alleen gips niet voldoende: ze moet geopereerd worden. En ja, het klopt, ook dat kan ik niet als simpele dorpsdokter.