Blogs & columns
Blog

Hoe moeilijk is het?

Plaats een reactie

Af en toe schrijf ik in het koffietentje op de hoek. Voor ik naar binnen ga, desinfecteer ik mijn handen, beantwoord ik een vragenlijst en laat ik mijn naam en rugnummer achter zodat ik te traceren ben. ‘Hoe is het?’ vraag ik de eigenaresse die ook op vrijdag onze broodjes in het ziekenhuis bezorgt. ‘Tsja,’ zegt ze, ‘ik ben benieuwd waar we heen gaan. Maar ik ben er nog. Hoe is het bij jullie in het ziekenhuis?’

Nou het is klote in het ziekenhuis. De coronatelefoon staat weer aan, de corona-afdeling wordt opgetuigd en de verschillende afdelingen zitten wederom in de onmogelijke spagaat van helpen bij corona en zorgdragen voor hun eigen patiënten. Iedere zorgverlener wil zorgen. Maar ook voor de patiënten die geen corona hebben.

Ik mocht gister mee naar het beddenoverleg. Laat ik maar volkomen eerlijk zijn: daar had ik totaal geen zin in. Zeker niet toen ik hoorde dat het via de SVP-methodiek (Samen Voor de Patiënt) ging. Ik ken weinig chirurgen die een hoge pet op hebben van SVP. Een van de eerste voorstellen van de SVP-medewerkers in ons ziekenhuis was om de chirurgische overdracht af te schaffen. De overdracht! Ik mag graag een beetje schoppen tegen heilige huisjes maar de overdracht is en blijft heilig. Punt. Ga lekker telecombedrijven helpen met je SVP (daar heet het overigens SVK: Samen Voor de Klant). Laat die consultants maar schuiven. Een klant is een klant kennelijk.

Goed, ik ging er dus met enige tegenzin naar toe. Wat zag ik? Ik zag een fantastisch overleg. Ik zag teamhoofden die willen samenwerken. Die hun uiterste best doen om personeel te leveren voor de corona-afdeling. Die hun mensen motiveren om toch maar weer coronadienst te gaan doen, ondanks de verhalen over collega’s die met corona op de ic hebben gelegen. En ik zag dat de SVP-methodiek in deze situatie heel goed werkt.

Maar ik zag ook de pijn. Van het weer moeten afschalen van de niet coronazorg. Van het moeten afzeggen van mensen met kanker, hart- en vaatziekten, een operatie aan de hersenen of een buikwandbreuk waarop twee jaar is gewacht. Dat gaat door merg en been.

Dus waarom nou al die maatregelen? Corona is geen griep. Ik ben chirurg, geen viroloog of intensivist, maar ik weet wat een ravage een corona-infectie kan veroorzaken bij voorheen gezonde mensen. Iedere viruswaanzinnige die dat niet gelooft, verwijs ik graag naar de inmiddels veertig zorgverleners en nabestaanden die we een uitkering hebben gegeven met stichting ZWiC.

Maar ik realiseer me ook wat een impact coronazorg heeft op andere zieke mensen die zorg nodig hebben. Je oom die wacht op zijn chemotherapie, je tante die al jaren rondloopt met een versleten heup, je vader die eigenlijk gedotterd moet worden vanwege coronairlijden of je buurman met een vervelende liesbreuk. En wellicht zelfs wel je beste vriend, die zich ondersteboven rijdt op de A12 en direct zorg nodig heeft voor zijn zware verwondingen. 

‘Weet je waar ik het meeste last van heb?’ zegt de eigenaresse van het koffietentje. ‘Dat klanten zich niet aan de regels houden. Hoe moeilijk is het? Als iedereen daar nou gewoon eens mee zou beginnen.’ Hier heb ik niks meer aan toe te voegen.

lees meer van marijn houwert

  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.