Blogs & columns
Blog

Het zal je huisarts maar wezen

1 reactie

Als twitteraar kom ik in contact met veel mensen die ik anders niet zou spreken. Patiënten (van buiten mijn praktijk), medewerkers van zorgverzekeraars, collega’s, toevallige voorbijgangers. Als je op twitter je mening geeft, kun je reacties verwachten – zeker als een mening prikkelend verwoord is.

Meestal volgen aardige discussies. Over ons vak: over hoe anderen ons vak bekijken, wat patiënten vinden. Over wetenschap: hoe nieuwe gegevens kunnen of moeten worden geïnterpreteerd. Over maatschappelijke onderwerpen.

Het zijn vaak mooie dialogen in 140 tekens of een veelvoud daarvan. Het heeft mijn werk als huisarts en onderzoeker verrijkt, nieuwe inzichten geboden, nieuwe werkrelaties opgeleverd. Het biedt mij ook een kans om met anderen over mijn vak te spreken en daar iets van te laten zien.

Dat reacties niet altijd prettig zijn, ervoer ik deze week. In reactie op een tweet – waarin ik mijn zorg uitte over de onheuse bejegening van een politiek actieve jonge vrouw – maakte ik kennis met een deel van twitter dat ik nog niet eerder zag. Een stukje van de maatschappij waarvan ik wist dat het bestond, maar waarmee ik nog niet eerder in aanraking kwam en in de praktijk nog niet had gezien. Mijn herkenbaar ‘niet-rechtse’ tweets bleken letterlijk een uitnodiging voor een ‘oproep tot verdelging’. Zonder vragen over de achtergronden van mijn tweets werd mijn integriteit te grabbel gegooid. ‘Het zal als PVV-er je huisarts maar wezen’ was hierbij de mildste variant.

Zoals alles op twitter overwaait, ging ook dit stormpje snel liggen. Misschien doordat ik mijn account afschermde, de nodige gebruikers blokkeerde en mij even op de vlakte hield. Het zette mij aan het denken. Hoe zit het eigenlijk met mijn meningen in mijn spreekkamer? Wat mogen patiënten van mijn privé-opvattingen zien? Wat neem ik wel mee en wat niet? Ik stap toch niet geheel zonder mening drie ochtenden per week mijn praktijk binnen.

Ik kwam snel tot een voor mijzelf geruststellende conclusie. In mijn spreekkamer maakt de achtergrond van patiënten geen verschil voor mijn inzet. Cultuur, huidskleur, geaardheid, politieke overtuiging – geen onderscheid. De Syrische vluchteling benader ik met dezelfde zorgvuldigheid als de man van wie ik weet dat hij zijn vrouw heeft mishandeld. De politiek actieve advocaat krijgt dezelfde aandacht als de vrouw met bijstandsuitkering die haar hart op de tong heeft. Patiënten die hun politieke kleur in de spreekkamer tonen, krijgen geen voorkeursbehandeling als die kleur mij bevalt, en zeker ook geen slechtere behandeling als onze kleuren vloeken, als ze de partij steunen waarover ik mij zoveel zorgen maak.

Ben ik daarmee uniek? Geenszins. Dit geldt volgens mij voor alle huisartsen en andere hulpverleners. Dat wordt van ons gevraagd. Terecht. En we bieden dat als professional ook. Ik ben mij er sinds deze week wel bovengemiddeld van bewust.

social media
  • Marco Blanker

    Marco Blanker is huisarts te Zwolle en werkt als huisarts-epidemioloog op de afdeling huisartsgeneeskunde van het UMCG.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Rob van Valderen - Antonissen

    Huisarts, Tilburg

    Mooi blog! Mij vielen dergelijke reacties ook ten deel toen ik een tijd geleden in de volkskrant een opiniestuk schreef over de total-body-scan. Opvallend hoe vrij mensen zich voelen om zich schofferend te gedragen als er geen persoonlijk contact is....
    Hartelijke groet,
    Rob

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.