Blogs & columns
Blog

Het jongetje in het rode T-shirt

9 reacties

Soms weet je gewoon dat een patiënt ziek is of dat een patiënt beter wordt. Het staat niet in de leerboeken maar is er toch. Dat is wat het vak zo boeiend maakt.

Zomer 2020. Oude dame, aangereden op de fiets en nu met een open enkelluxatiefractuur aangekomen op de Spoedeisende Hulp van het academisch ziekenhuis. Keurig opgevangen door de fellow die haar aanmeldt voor het operatieprogramma en mij dan belt. ‘Wil je met me meedoen? Oude dame met open luxatiefractuur. Staat er helemaal naast.’ ‘Goed’, zeg ik, ‘kom eraan.’

Op de operatiekamer tref ik mevrouw nog wakker aan. Ze blijkt een bijzonder vitale dame te zijn die nog veel fietst en deze breuk komt slecht uit. Ze zou een kind in het buitenland gaan bezoeken. Nadat ze slaapt, vertelt de fellow mij dat ze het wel echt een lelijk letsel vindt. Zal wel een infectie worden met een hoop gedoe. Ik trek de dekens eraf. En dan komt het: een gemiddelde profwielrenner zou jaloers zijn op deze bovenbenen. ‘Ja’, zeg ik tegen de fellow, ‘lelijk letsel, maar dit komt wel goed.’ Het verhaal van het jongetje in het rode T-shirt schiet weer door mijn hoofd.

Het is zomer en lang geleden. Een klein jongetje loopt voorovergebogen buiten het ziekenhuis met zijn moeder aan de hand. Hij heeft een rood T-shirtje aan. De oude chirurg kijkt door het raam. ‘Wie van jullie heeft dat jongetje gezien?’ ‘Ik’, antwoordt een collega. ‘En?’ vraagt de oude chirurg. ‘Denk dat het wel meevalt’, zegt de collega. ‘Hij had wat buikpijn, maar het is al beter dan gister.’ ‘Loop maar naar buiten, haal hem op en meldt hem aan voor een appendectomie. Hij heeft namelijk een appendicitis’, zegt de oude chirurg. Drie uur later blijkt exact dat het geval te zijn.

Dit was onder arts-assistenten van mijn generatie een legendarisch verhaal. Het jongetje in het rode T-shirt. Het hoorde bij het oeuvre van het ziekenhuis waar ik ben opgeleid en bij de chirurg die deze diagnose stelde. Het was een andere tijd. Deze chirurg was wars van richtlijnen en een verdenking appendicitis werd gewoon aangemeld voor operatie. Met alle voors en tegens van dien. Het verhaal schiet te pas en te onpas door mijn hoofd, maar naarmate ik ouder word, waardeer ik het steeds meer.

We zijn inmiddels drie maanden verder en onze oude dame loopt zonder hulpmiddelen. Ze is ongecompliceerd hersteld. Oké, ik heb haar nog ergens een kuur antibiotica gegeven, omdat de wond een beetje nalekte, maar na die kuur geneest de wond probleemloos. Ik heb haar dus niet opgenomen, aangemeld voor re-operatie en een week een antibiotica-infuus gegeven zoals het ‘protocol’ adviseert. Waarschijnlijk iets wat de oude chirurg ook zou doen: niet blindelings zeer strikte infectieprotocollen volgen, maar proberen het hele perspectief zien.

Het zijn deze kleine dingen die het vak zo leuk maken. Wellicht komt het omdat je in de loop der jaren minder na hoeft te denken over hoe je moet opereren en daarmee ruimte krijgt om naar de patiënt te kijken. Om na al die jaren van studie in leerboeken, op andere dingen te letten. Zoals bovenbenen van een profwielrenner bij een oude dame. Met dank aan het jongetje in het rode T-shirt.

Meer van Marijn Houwert

richtlijnen
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Hans Koster

    huisarts, Amsterdam

    Inderdaad,naar een patient kijken (en luisteren) is één van onze belangrijkste taken.
    Ik herinner me nog een patiënt,die ik op het ochtendspreekuur zag met pijn in de maagstreek.Ik kon er niet veel bijzonders van maken en schreef hem wat zuurremmers... voor.Toen ik tussen de middag mijn visites reed,zag ik hem op straat lopen:voorover gebogen met beide handen op de maagstreek.Dat zag er niet goed uit.Samen gingen we terug naar de praktijk en ik verwees hem direct door:acute pancreatitis...

  • Elianne van Veelen

    zelfstandig bedrijfsarts, Hoogland

    ‘Goede dokters kennen alle protocollen, slechte dokters voeren ze allemaal uit.’ (wijlen Peter Lestrade).
    Het volledig handelen volgens protocollen maakt ons dokters overbodig. Juist je ontwikkelde pluis-niet pluis gevoel maakt je onmisbaar. Laten w...e dat niet vergeten in het dagelijkse protocolgeweld en leren aan de jonge dokters (in spé).

    Dank voor je mooie verhaal, Marijn!

  • Meta van Spiegel

    Huisarts, Amsterdam

    Een van mijn dierbaarste lessen tijdens mijn co-schappen was een opmerking van een Intensivist: Protocollen zijn gelijk lantarenpalen; zij bieden licht in het donker, maar geven slechts houvast aan de dronkaard die zich er tegenaan schurkt.

    Dit to...t groot verdriet van de aios die met veel zorg en aandacht de protocollen voor een zeldzaam ziektebeeld had uitgezocht.

  • Bertho Nieboer

    Hoofdredacteur Medisch Contact, Utrecht

    Ter duiding: een aantal reacties die geplaatst waren onder de naam/functie "letselschadeadvocaat" zijn verwijderd, omdat uit onze gegevens niet is gebleken is dat de desbetreffende persoon deze titel mocht gebruiken. Het heeft de sterke voorkeur van ...de redactie om discussies onder eigen naam te voeren en slechts in uitzonderlijke gevallen te kiezen voor "anoniem." Het opvoeren van een fictieve naam en/of titel staan we niet toe.

  • T.M. Schregardus

    Huisarts in opleiding , Lochem

    Mooi geschreven. Ook erg herkenbaar als huisarts in opleiding waarbij ik geregeld merk dat het voor de patiënt niet altijd goed is om stug vast te houden aan protocollen. Het vak wordt pas echt leuk als je per patiënt kijkt wat iemand echt nodig heef...t.

    @Letselschadeadvocaat, er zijn vele nadelen van anoniem reageren. Uw onplezierige reacties zijn daar een voorbeeld van.
    Het lijkt mij ook veel verstandiger om niet meer te reageren op anonieme reacties.

  • Rick van den Doel

    Huisarts, Amsterdam

    Mooie column weer. @Letselschadeadvocaat, misschien is het een idee om uw punt niet anoniem te maken, dat maakt de discussie doorgaans wat constructiever.

  • Els van Veen

    huisarts

    Beste Marijn,
    Mooi blog weer. Ik heb dezelfde ervaring met zo'n zeer ervaren chirurg in mijn co-schap.
    Ik zag een jongeman die nauwelijks pijn leek te hebben. De chirurg legde me uit dat de patiënt een typisch beeld had van een acute appendicitis ...en binnen een uur op OK zou liggen. Ik ben die mooie les nooit vergeten.

    Beste letselschade-advocaat, dit zijn absoluut geen 'nostalgische (onderbuiks)gevoelens'. Dit heet nu een klinische blik met intuïtie gebaseerd op jarenlange ervaring. Uw toon bevalt mij in het geheel niet. Ik zie overigens ook niet wat een letselschade-advovaat met het medisch tuchtrecht te maken heeft, noch wat u deze onderwijzend chirurg verwijt. Heet dit geen laster wat u doet?

  • Anna Bartels

    Neuroloog, Haren

    Dr. Letselschadeadvocaat, dit is wel een aardig agressieve reactie. Het tuchtcollege lijkt me niet bedoeld om artsen ‘rauw te lusten’.
    Ik vond het verder ook weer een mooi verhaal, de ruimte voor dit soort observaties is juist belangrijk voor de no...dige liefde voor het vak.

  • Koos Plomp

    Cardioloog, Hollandsche Rading

    Marijn,
    Met veel plezier lees ik, ook als niet snijder, altijd je columns.
    Deze is wel heel raak. Wat jij onderbuiksgevoel noemt, heet volgens anderen een klinische blik. Die krijg je met ervaring en liefde voor je patiënten.
    @ letselschadeadvoc...aat. Ik wens u bij ziekte een dokter toe die wel van het protocol durft af te wijken, daar wordt u vaker beter van. (en voor u zal hij dan documenteren waarom hij/zij dat gedaan heeft)

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.