Het glas was altijd halfleeg
1 reactieHij had zich opgehangen aan de zoldertrap. Toen zijn vrouw ging tennissen. Ze wist meteen toen ze thuiskwam dat het mis was. Waardoor kon ze niet helemaal beoordelen. Het had er niet naar uitgezien, hij had gewoon zijn ogen dicht. Ze dacht dat hij het meteen gedaan had toen ze vertrok, hij zei dat hij naar boven ging. Ze dacht om te strijken. Ze kijkt me verdrietig aan. Hij had al wel eerder gezegd dat hij er een einde aan wilde maken, maar ze had gedacht dat hij dat toch niet durfde.
We zitten samen aan de keukentafel. Ik voel me verdoofd, verslagen. ‘Hij had een groot vertrouwen in u’, zegt ze. Dat heeft hem dan niet veel gebracht, denk ik een beetje verdrietig, dus of dat nu terecht was?
Het afgelopen jaar heb ik hem veel gezien. Een wat norse, stuurse oudere man. Ging zeer serieus met alles om. Het glas was altijd halfleeg en het was voor mij een sport om toch ten minste een glimlach bij hem te ontlokken, wat meestal wel lukte. Hij had altijd al diabetes en het afgelopen jaar waren daar veel kleine kwalen en de nodige medicijnen bijgekomen. Daar kon hij niet goed mee overweg. Hij probeerde alles onder controle te houden, maar dat ging niet. Hij was steeds bezig met bijsluiters van medicatie en wat wel en niet bij elkaar zou kunnen. Hij sliep ’s nachts niet omdat hij veel moest plassen en ondanks de dingen die we probeerden, ging dat niet beter.
We hadden al een aantal specialisten geraadpleegd, maar ook daar kwam hij niet verder mee. Drie dagen voor zijn suïcide had ik ze samen gezien, wat opmerkelijk was, hij kwam meestal alleen. Toen gaf hij ook aan dat hij het soms niet meer zag zitten, dat het hem helemaal beheerste. We hadden afgesproken dat de geriater nog mee zou kijken en dat we daarna ook zouden kijken naar hoe hij als persoon met dit alles omging. Ik had nog benoemd dat ik me kon voorstellen dat het voor hem, gezien zijn karakter, heel moeilijk was om dit allemaal te verwerken. Maar ik had niet naar suïcidale gedachten en plannen gevraagd. Ben met hem meegegaan in zijn gedachtegang van de medicatie en interactie, heb zijn stemming en somberheid wel gezien en gevoeld, maar de wanhoop en de diepte ervan niet.
Achteraf gezien waren de lichamelijke problemen en het chronisch slaaptekort misschien al wel langer langzaam overgegaan in een depressie. Achteraf gezien was het secuur bestuderen van de bijsluiters misschien toch wel wat obsessief. Achteraf gezien was bij het half lege glas misschien steeds beter de bodem zichtbaar.
Hij had maandag een afspraak bij de geriater, maar daar heeft hij niet meer op gewacht.
‘Dit was wat hij wilde, dat weet ik zeker’, zegt zijn vrouw tegen me. Het had niet uitgemaakt. Hij had toch niet nog meer medicatie gewild of naar een psychiater, daar was hij eigenwijs genoeg voor. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft, maar toch…
Ferry Böhm
huisarts, Noordwijkerhout
Helaas een herkenbaar verhaal. Ik heb een dergelijke situatie twee keer meegemaakt. Beide gevallen oudere patiënten, beiden gehuwd met een fijne partner, beiden onbegrepen lichamelijke klachten, beiden gezien door geriater en andere specialisten, één... zelfs door een psychiater. En toch suicide. Ik heb achteraf alle betrokkenen gebeld, niemand van ons had deze dramatische afloop zien aankomen.