Blogs & columns
Blog

Het gips mag je zelf halen

1 reactie

‘Niets breken hè!’, zeggen mijn vrienden voor ik vertrek voor een week wintersport in Frankrijk. In achttien jaar skiën heb ik nog nooit iets gebroken dus maak ik me niet zo druk, maar ik waardeer hun bezorgdheid. Een halve week later word ik toch geconfronteerd met de risico’s. Een vriendin die pas voor de tweede keer op wintersport is, vertelt trots hoe snel ze kan skiën. Ik zie haar vlak achter me skiën en even later helemaal niet meer. Ze blijkt te zijn gevallen. Na een spoedbezoekje aan de EHBO wordt ze doorgestuurd naar de lokale huisarts.

Ze krijgt een recept met de benodigdheden voor gips en pijnstilling. Of we zelf even de spullen voor het gips kunnen halen. De apotheek bevindt zich een halfuur skiën verderop. Zoals dat vaker gaat in mediterrane landen houdt de apotheek momenteel een urenlange middagsluiting. We beginnen hem enigszins te knijpen, aangezien we ons helemaal aan de andere kant van het skigebied bevinden en nog een half uur van de vriendin-patiënt. Gelukkig staat het 06-nummer van de dokter bovenaan het recept. De dokter overlegt met de VVV, de VVV weer met de apotheek en die doet zijn deuren vijf minuten eerder open.

We laden alles in onze skitassen en besluiten de snelste route terug naar de dokter te nemen. Dat dit betekent dat we met een tas vol medische materialen over de zwarte piste moeten, lijkt ons geen hindernis. We zijn immers toch al op weg naar de dokter, dus wat kan er fout gaan. De dokter bevindt zich op nog eens een kilometer lopen van de piste. Het zeer ijzige, spekgladde pad dat heuvel op leidt naar het afgelegen chalet, verschaft hem ongetwijfeld nog wat extra werkgelegenheid.

De dokter komt letterlijk aansloffen op wat nog het meest lijkt op een kruising tussen mocassins en Spaanse sloffen. Het is altijd zomer bij deze dokter; ondanks de vrieskou buiten draagt hij een driekwart safaribroek.

We mogen direct door naar de behandelkamer. In welke kamer je je precies bevindt, maakt verder ook niet uit; alle deuren staan uitnodigend open. Dit doet me denken aan de EHBO-post van vorig jaar in Frankrijk, waar de röntgenfoto’s op de gang hingen, als een soort publieke galerij.

Geroutineerd legt de dokter het gips aan. Hij werkt het nog wat bij met een gipszaag die in een museum niet zou misstaan. ‘Het is een heel goede dokter’, zegt de taxichauffeur even later. Ik geloof het meteen. ‘Vond je het leuk om te zien hoe de dokter hier werkt?’, vraagt ze. Het liefst zie ik buiten mijn vrienden om geen enkele dokter in mijn vakantie. Maar het is mooi om te zien hoe een systeem dat zo anders is dan het onze, ook prima kan werken.

Meer van Mette Konings
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Ron van Doorn

    chirurg, Sada'a, Jemen

    Een mooi verhaal Mette, het laat weer eens zien hoe goed wij het hebben in Nederland. We kunnen ons niet anders voorstellen dan dat er gips is op de plek waar het dient te zijn.
    Hier in Jemen, en ook in andere plekken waar ik werk, is het anders. W...it gips is er wel. Voor 'kunststof gips', heel prettig voor bijvoorbeeld een loopgips, krijgt de (familie van) de patient een kladje mee, getekend door de dokter. Verderop in de stad kunnen de spullen gekocht worden, bij terugkomst in het ziekenhuis wordt het loopgips vervaardigd.
    Hoe langer ik elders werk, hoe blijer ik ben dat mijn wieg in Nederland stond.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.