Gek word je ervan

Mijn zoontje (2,5 jaar) moest voor een dagopname naar een collega-ziekenhuis in Dubai, Healthcare City – een specifieke stadslocatie waar een grote diversiteit aan zorginstellingen is gesitueerd.

Op de tweede verdieping bevindt zich de kinderafdeling, die alleen toegankelijk is met de lift. Na de met een camera beveiligde deur, kom je op een vrolijk geschilderde etage. Er is zelfs een mooie grote speelruimte met klimrek, glijbaan en allerhande speelgoed en elektronische gadgets. Er zijn alleen privékamers, ruim opgezet, met alle een eigen toilet en douche. Je kan à la carte eten bestellen en zelfs de Starbucks op de begane grond komt je bestelling op je kamer afleveren.

Het is een drukke dag en wij moeten wachten totdat mijn zoon geopereerd kan worden.

Onze verpleegkundige geeft aan dat er net twee acute gevallen zijn binnengebracht en we hebben te verstaan gekregen dat het twee uur gaat uitlopen. Daarna speert ze weg omdat er te weinig personeel is en de druk hoog.

Om de tijd de doden en zijn honger af te leiden – na zes uur nuchter te zijn worden peuters ongeduldig – lopen we een rondje over de gang. Vlak voor de deur staan twee elektrische auto’s voor kinderen.  Een beveiligingsman geeft aan dat dit speciaal voor patiëntjes is en moedigt mijn zoon aan in te stappen. En te starten! De eenvoudige plastic sleutel heeft hij reeds gevonden en omgedraaid. Een hels lawaai brult door de ingebouwde boxen. Hij juicht van enthousiasme en geeft de meneer van de security een high five. Met schaamrood op de kaken zoek ik of het geluid uit kan; dit lawaai kun je niet maken. Maar voordat ik het in de gaten heb zoeft hij door de gangen langs de deuren, trolleys, bedden en wegspringend personeel. Het kostte wat overredingskracht en fysieke inspanning om hem uiteindelijk weer uit dat karretje te krijgen. Luxe went snel in Dubai.

Aan het einde van de dag, na de operatie, zijn we terug op de kamer en zoeken naar onze verpleegkundige. Nergens iemand te zien, behalve achter de balie, maar daar zijn ze vooral druk met papierwerk en kijken niet op of om. Werkelijk gedesinteresseerd, totdat ik aangeef een collega te zijn en ze de moeite nemen om, schouderophalend, te vertellen dat er maar twee verpleegkundigen zijn. En dat op een volle gang met pediatric care, waarvan sommige ernstig.

Onze verpleegkundige komt puffend onze kamer binnen. ‘Sorry, sorry’ zucht ze, en bevestigt de onderbezetting. Ze kan vandaag weer haar kinderen niet naar bed brengen, geen tijd, overwerk. Wij tonen ons begrip, wat volgens haar niet vaak gebeurt. Meestal krijgt ze de volle laag, terwijl ze al alle zeilen bijzet om te helpen en mensen te woord te staan. Helaas is dat onzichtbare toegevoegde waarde, en dat telt niet mee. Bling bling gadgets en tastbare zaken wil het management zien, geld voor extra personeel niet.

It drives me crazy.