Geen reet doen – de werkelijkheid

‘Wat ik ga doen? Geen reet!’, schreef ik in mijn laatste blog over mijn minisabbatical van twee maanden. Wellicht riep ik het iets te hard, want nu loopt half Nederland geen reet te doen, en mijn vol-leuke-dingen-doen-gepropte-‘geen reet doen’-periode verloopt natuurlijk volledig anders dan gehoopt. Niks niet fietsen door de Alpen, terugtrekken in retraites of alle musea van Nederland bezoeken. Neen, het coronavirus is een onheilstijding die niets en niemand ontziet, en dus ook mijn zo vurig gewenste minisabbatical niet.

Van eenieder wordt momenteel de door de FMS omarmde definitie van gezondheid gevraagd: je aanpassen aan de nieuwe werkelijkheid. Fietsen kun je op de hometrainer, mediteren en Qi Gong worden in overvloed online aangeboden en die musea hebben allemaal previews van hun geplande tentoonstellingen. Het komt aan op flexibel zijn en aanpassen. Maar bovenal is het een periode waarbij gezond blijven en zorgen voor diegene van wie je houdt een nieuwe dimensie heeft gekregen, al dan niet gedreven door angst en onzekerheid over nu, morgen en de toekomst.

Mijn zelf verkozen vrijwillige quarantaine in het kader van mantelzorg, maakt deels dat ik me geen ‘nietsnut’ voel. Calvijn tikt al snel op je schouder als je ‘geen reet’ aan het doen bent, terwijl de hele wereld klapt voor de mensen in de zorg die wel ‘een reet aan het doen’ zijn. Waarvoor driewerf hulde en laat die loftuitingen nog lang nagalmen als de storm is gaan liggen en de cao-onderhandelingen worden hervat! Een herijking van de vitale functies in onze maatschappij lijkt me een minimale winst van deze onthutsende periode. Waarbij ik mijn hart vasthoud voor de berg aan uitgestelde zorg die straks voor ons opdoemt als het kabinet de intelligente lockdown gaat verlichten. Krijgt iedereen de zorg die hij verdient, nu en straks? Of blijkt de schade van deze coronacrisis later toch vele malen groter voor bijvoorbeeld de hart- en kankerpatiënten die nu tijdelijk nul op het rekest krijgen of gewoon niet naar de dokter gaan? Waarbij ik me vanuit de revalidatie ernstige zorgen maak over de effecten van deze uitgestelde zorg op het dagelijks functioneren van deze mensen. Nog los van de uitgestelde revalidatietrajecten van mensen die het nu hard nodig hebben. Veel aandacht is er gelukkig voor de revalidatie van coronapatiënten, en terecht, maar die aandacht moet er blijven, voor welke aandoening dan ook, die leidt tot verminderd functioneren in alle domeinen van het leven.

Beleidsbepalers nemen onmogelijke beslissingen in deze niet te regisseren tijden. De tijd zal leren of er lessen voor de toekomst worden getrokken.

Wat rest ons in zo’n periode van hoop en vrees? Welnu, een hoop oude waarden worden in ere hersteld, zo lijkt het. Zoals een goed gesprek thuis, aandacht voor volksziekte nummer 1 in Nederland: eenzaamheid, een helpende hand voor een minder bedeelde buurman, een spelletje doen met de mensen die wel binnen 1,5 meter toegelaten worden, of mijmeren bij Troost-tv en meesniffen met het afscheid van de onvolprezen, maar in zijn zwanenzang toch bovenmatig gewaardeerde Matthijs van Nieuwkerk en zijn De Wereld Draait Door.

Nu ook deze verlichtende vastigheid is verdwenen en we een van wal losgeraakt schip dreigen te raken, als er dan echt helemaal niets meer is, dan rest ons de helende kracht van Het Verhaal. Een door de eeuwen heen in tijden van nood veelvuldig beproefd recept. En zie, een initiatief van onze jonge collega’s van de podcastserie KoffieCo de Podcast blaast dit sociale smeermiddel nieuw leven in met De Overdracht. Verhalen over hoop, gezondheid en liefde kunnen ons bij de hand nemen in deze ontwrichtende tijden.

Ikzelf rakelde een al decennia oud verhaal op, beleefd tijdens een keuzecoschap gynaecologie in Zuid-Afrika. Over angst, onzekerheid en een onverwachte en niet aflatende reikende hand in een door het welig tierende hiv en apartheid verscheurde land. Waarbij de door onze ‘redder’ uitgesproken zin: ‘Sometimes it’s good for people to get stuck’ blijft rondzingen dezer weken:

Heeft u zelf een verhaal, wilt u dat hartstochtelijk voordragen (een kunst op zich), meldt u dan bij info@koffiecopodcast.nl