GEDUMPT

Ik ben gedumpt per sms. Ik had het nog nooit van mijn leven meegemaakt, maar voor alles is een eerste keer. Ervaringsdeskundige vanaf nu. Middenin de pandemiestorm ben ik uit de maatschap gezet over een blogje dat in het verkeerde keelgat schoot. Dat ik dat blogje beter niet had gepubliceerd, geef ik ruiterlijk toe. Het was geen slimme actie. Onder al te grote druk maakt een kat in het nauw soms rare sprongen.

Met ongeziene snelheid volgden de gebeurtenissen elkaar op:

1. ik sta er een helse week alleen voor in de praktijk

2. middenin de pandemie

3. de werkdruk is onmenselijk, de stress groeit me boven het hoofd

4. ik laat stoom af in een blogje

stappen 5 tot 9 worden overgeslagen (praten, tijd, emoties laten bedaren, verontschuldigingen van beide kanten, proberen elkaar te begrijpen, beloven om dit nooit meer zo te doen, toenadering, herstel)

10. ik word aan de straat gezet

Het was dan wel een Whatsapp-bericht en geen sms, maar dat het een bijzondere ervaring was, dat kan ik je wel vertellen.

Op het moment dat het berichtje binnenkomt, lig ik met een dikke naald in mijn arm in de rode relaxfauteuils van het donorcentrum plasma te geven. Mijn bloed kruipt door de slangetjes van de machine en druppelt gestaag in het opvangbakje waar het door een filter gaat en het heldergele plasma zijn weg vindt naar de zak die onder de machine hangt. Gelukkig zit ik verstopt achter mijn mondmasker. Van de halve hyperventilatieaanval die op het berichtje volgt, merkt niemand wat. Als ik weer een beetje normaal kan ademen, voel ik gek genoeg direct ook – naast alle paniek – een zweempje van opluchting.

Duidelijk is het wel. Dat is het minste dat je ervan kan zeggen. Tekenend ook. Mijn ademhaling is dan wel genormaliseerd, mijn hart klopt nog steeds als een razende in mijn borstkas. Gelukkig heb ik een rescue-kit bij me: oortjes en een meditatie-app op de telefoon. Ik kies deze keer voor een geleide meditatie waarop de zoete stem van Elisabeth Gilbert me door de pijn gidst. ‘I am right here, I got this, I love you’, bezweert ze me. Tranen springen in mijn ogen, maar ook dat ziet gelukkig niemand. ‘I am right here, I got this, I love you’. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Het helpt. De zon schijnt, ik leef nog, er is werk genoeg en er zijn mensen die het in deze pandemie veel zwaarder hebben en werk of naasten hebben verloren of zelf ziek zijn geworden. Als ik een uur later en 650 ml plasma lichter weer naar huis wandel, voel ik me – alle omstandigheden in acht genomen – niet eens al te beroerd.

Thuis pakt mijn lieve man mij eens stevig vast. Met mijn oor tegen zijn borstkas hoor ik het kloppen van zijn hart en voel de bewegingen van zijn ademhaling. ‘I am right here, I got this, I love you’, zeggen zijn sterke armen om mij heen.