Formaliteit

Het is slechts een formaliteit. Je gaat de militaire dienst verlaten, dus kom je bij mij om ‘uitgekeurd’ te worden. We bespreken je medische voorgeschiedenis en ik maak een overdracht voor je civiele huisarts. Geen overbodige details of dossiervervuiling. Kort en bondig waar het op staat. Aangevuld met eventuele allergieën en een actueel medicatieoverzicht. Om de rest van je leven op voort te borduren.

De geboortedatum verraadt meestal op voorhand hoe lang een ‘uitkeuringsgesprek’ gaat duren. Hoe ouder, hoe langer over het algemeen. Jij bent een goede dertiger. Met weliswaar behoorlijk wat dienstjaren, maar eigenlijk enkel wat bewegingsapparaatletsels in je voorgeschiedenis. We grappen er wat over. Alles betreft per toeval de rechterkant. Niet eens door de actieve dienstjaren. Gewoon wat ongelukjes in een klein hoekje in je vrije tijd. En gelukkig is het allemaal goed gekomen. Nou ja, bijna. Je pols wil toch niet helemaal meer in extensie, laat je me semitrots al lachende zien. Maar dat is bijzaak.

We nemen nog wat verplichte nummertjes door. Niks bijzonders. Alles netjes afgehandeld en geen lopende medische behandelingen meer. Tot slot vraag ik je naar je uitzendingen. Vier in totaal. In mijn eigen dienstjaren heb ik gelukkig nog nooit iemand ‘uitgekeurd’ die hier nare ervaringen heeft opgedaan. Het werk als militair is en blijft potentieel gevaarlijk, maar ik hoor vooralsnog louter positieve verhalen: ‘Zinvol werk. Toptijd gehad. Hecht team.’ Ik vraag altijd specifiek naar nare ervaringen. Ik stel jou dezelfde vraag als bij alle anderen. Gevoed door de positieve verhalen bij je voorgangers stel ik deze vraag zelfs nonchalant: ‘Goede herinneringen aan overgehouden?’ Te nonchalant achteraf gezien. Tijdens een van je uitzendingen ben je je beste vriend verloren. Je hebt het niet zien, maar wel horen gebeuren. Dat moet verschrikkelijk zijn geweest. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan vanwege mijn eerdere houding. Je neemt het me niet kwalijk. Je hebt adequate zorg ontvangen. En je staat in de bloei van je eigen leven. Met een toekomst die je rooskleurig tegemoetziet. 

Maar het maakt mij wel weer even klein en nederig. Wat een formaliteit had moeten zijn, krijgt een bittere nasmaak. Hoe oneerlijk kan het leven zijn? Strijdbaar. Flexibel. Gesterkt door kameraadschap. Strevende naar gelijkheid en veiligheid wereldwijd. Met gevaar voor eigen leven. Je hoeft geen mening over oorlogsvoering te hebben om diep respect te hebben voor deze mannen en vrouwen. Door de orde van de dag vergeet ik dit weleens. Jij hebt me er weer even bewust van gemaakt. Ik ben trots dat ik een van jullie artsen mag zijn. Dank daarvoor. Het ga je goed. 

NB  Bovenstaande is geschreven met toestemming van betrokkene.