Blogs & columns
Blog

Emotioneel betrokken

Plaats een reactie

Compassie en/of empathie in de spreekkamer zijn op zijn plaats. Emotioneel betrokken raken is echter een stap te ver en dient voor ieders bestwil zoveel mogelijk voorkomen te worden. Toch is het mij vanochtend overkomen. Ik lees de nieuwsberichten van Medisch Contact en zie tot mijn spijt een groei in het aantal ‘verkeerde bedden’.

Maar liefst 560 dagen per jaar wordt er een ‘verkeerd bed’ bezet gehouden vanwege ontbrekende (na)zorg. Iedereen heeft hier last van. De patiënt. De familie. Het ziekenhuis. De specialisten. Andere patiënten. De huisarts. De thuiszorg. Heel Nederland. En toch blijft het een structureel probleem waar we geen oplossing voor hebben of vinden.

Waarom ik emotioneel betrokken ben? Mijn ‘schoonoma’ is 95 jaar oud. Tot voor kort woonde zij nog geheel zelfstandig. Enkele tabletjes paracetamol per dag vanwege de artrose en een dagelijks rondje op haar eigen hometrainer waren de benodigde interventies. Bij onverwachts bezoek kwam het nog weleens voor dat ze je liet wachten, omdat ze eerst van haar fiets moest komen: ‘Ja, zeg. Zo vlug ben ik niet meer.’ Eén keer per dag thuiszorg voor de steunkousen en dat was het wel. Met dank aan de fantastische mantelzorg die de rest van de zorg(en) uit handen nam (gezelligheid, boodschappen, huishouding, etc.). De huisarts kwam één keer per vier weken langs voor een sociale visite en zo nodig vaker. Kortom, aan aandacht en zorg geen gebrek.

Totdat zij steeds vaker ging vallen. Er werd gesproken over de mogelijkheden en zowel de mantel- als thuiszorg werden geïntensiveerd. De huisarts moest steeds vaker komen. De mantelzorger werd bijna nachtelijks uit bed gebeld vanwege een valpartij. De huisartsenpost en Spoedeisende Hulp kende ze van binnen en van buiten. En zij haar. Zelf baalt ze hier nog het meeste van. Ze wil niemand tot last zijn. Het CIZ raakte betrokken en ze werd op een wachtlijst geplaatst: ‘Met nog vele wachtenden voor u.’ De mantelzorg (ook al werd deze indien mogelijk afgewisseld) raakte begrijpelijk overbelast. De huisarts deed zijn stinkende best om iets te regelen. Er werd gekeken naar de mogelijkheden van respijtzorg. Ook hier kwam men van een koude kermis thuis: ‘Met nog vele wachtenden voor u.’

Nou is mijn ‘schoonoma’ gezegend met een fantastisch sociaal en zorgnetwerk. Maar wat als dit niet het geval was geweest? Was ze dan ook een ‘verkeerd bed’ geworden? Om het over de belasting voor de mantelzorg maar niet te hebben. Ik kan hier boos en verdrietig van raken. Want zoals het bericht in Medisch Contact laat zien, is mijn ‘schoonoma’ geen uitzondering. Aan de zorg en zorgverleners ligt het niet. Wellicht is mijn mening niet meer objectief, maar ik heb toch een hulpvraag: was het vroeger met de ‘bejaardenhuizen’ beter? Er zit echter altijd een vraag achter de hulpvraag en in dit geval zelfs een dwingend doch vriendelijk verzoek: politiek Nederland, doe iets!

Lees meer van Arianne Beckers
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.