Blogs & columns
Blog

Een tijdelijk afscheid

6 reacties

Afgelopen maanden heb ik geprobeerd om mijn ervaringen te delen met elke lezer van Medisch Contact. Na het krijgen van covid-19 en de daaropvolgende revalidatie voelde het voor mij als een taak om vanaf thuis te blijven schrijven, en daarmee elke zorgverlener die de stukjes tekst las bewust te maken van de patiëntkant van deze epidemie. Maar daar komt nu een einde aan. Een kort afscheid is op zijn plek.

Het is duidelijk dat we met zijn allen in een rare wereld zijn beland, waarin het oude normaal is veranderd in een nieuwe manier van met elkaar omgaan, met elkaar werken en patiëntenzorg leveren. Dat ik vanaf de bank mijn steentje ben blijven bijdragen om inzicht te geven hoe het ‘nieuwe normaal’ er voor een post-covid-19-persoon uitziet, daar ben ik enorm trots op. Hoe vaak ik te horen heb gekregen van lezers dat ze dingen uit mijn stukjes tekst haalden, door mij zo bedoeld of juist door de lezer zelf tot een nieuwe betekenis gebracht. Die vele reacties op de blogs vond ik vaak ontroerend en prachtig.

De keerzijde van geregeld iets schrijven voor Medisch Contact is dat je bij een langdurigere revalidatie uiteindelijk steeds over hetzelfde blijft schrijven. En dat gevoel kwam de afgelopen weken steeds vaker naar voren. Het ‘nieuwe normaal’ voor mij is nu eenmaal een lange weg naar het nieuwe normaal van de gemiddelde collega met de poten in de ziekenhuisklei, huisartsenpraktijkleem of verzorgingshuismodder. Niets om me zielig om te vinden, niets om lang bij stil te staan als lezer. Die revalidatie gaat wel een bocht maken en uiteindelijk sta ik weer naast mijn collega’s. Zij aan zij, met een grote glimlach op mijn gezicht.

Maar het feit dat ik niets nieuws te melden had in de afgelopen blogs, was voor mij wel het signaal om voor nu even de blogs te laten rusten. Hierdoor meer tijd te krijgen om naast mijn herstel strikt te rusten. Niet elk vrij moment de laptop op de schoot te nemen en te typen. Mezelf niet af te leiden met ‘werk’ zoals voor Medisch Contact, zodat ik maar bezig ben om iets bij te dragen.

Het schrijven bracht mijzelf veel. Inzichten die ik niet kreeg door alleen maar na te denken. Schrijven werkt soms gewoon beter dan alleen maar piekeren of praten met je omgeving. Mijn vingers deden wel het werk, en opeens stonden er stukken tekst op papier waarvan ik zelf niet wist dat ik het zo ervoer.

Maar de komende tijd ga ik nog meer genieten van de kleine dingetjes in het leven, verder toewerken naar een goed herstel en tijd nemen voor mezelf. Dat voelt goed voor nu.

Voordat ik die schrijfpauze inlas, wil ik wel graag nog mijn hart luchten over een aantal dingen die me opvallen de laatste tijd. Steeds vaker word ik geconfronteerd met zorgverleners, vrienden en anderen in mijn omgeving die verbaasd vragen waarom ik nog niet beter ben. Dat weet ik zelf ook niet, ik doe mijn best. Waar deze uitspraken vaak vandaan komen is een ervaring met een patiënt die op leeftijd is, aan de beademing heeft gelegen en nu weer rondloopt alsof er niets gebeurd is. Ik wil iedereen op het hart drukken dat dit niet bevorderlijk is voor welke patiënt dan ook. Er is gewoon nog veel onduidelijk over het beloop van covid-19, over de revalidatie na het oplopen van dit virus en de toekomstvoorspellingen over volledig herstel. Wereldwijd buitelen artsen en onderzoekers over elkaar heen om maar zo snel mogelijk hun dataset van een aantal covid-19-patiënten te analyseren en publiceren. Het ene artikel nog minder onderbouwd dan het andere, maar allemaal met een duidelijke conclusie en stelling. En daar zit voor mij het zere punt. Artikelen spreken elkaar tegen, geven elkaar ongelijk, of baseren hun stellingen op zeer summiere aantallen data. Kortom: het zal de komende tijd zoeken blijven naar de beste behandeling op de intensive care, de beste preventie in de samenleving en de beste methode voor revalidatie. Geen enkele patiënt zal daarin hetzelfde zijn. In mijn ogen is elke patiënt op dit moment letterlijk n=1. Waarom er vele mensen zijn waarbij de revalidatie langzaam verloopt en andere patiënten meer geluk hebben? Ik denk dat het nog lang een raadsel zal blijven.

Ik ga mijn bestaan als n=1 voortzetten de komende tijd. En als alles weer op zijn pootjes terecht is gekomen, ga ik weer schrijven over mooie ervaringen in de kliniek. Als arts met een ervaring rijker. Ik kijk er namelijk naar uit om ook weer met de poten in de ziekenhuisklei te staan!

Meer van Coen Feron
covid-19 long covid
  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.