Een stomme verjaardag

‘Had u maar gelijk gehad’, verzuchtte ze. Ik bezocht ze een dag nadat ik haar had ingestuurd onder verdenking appendicitis. Aan het einde van de middag was ze weer thuisgekomen: gemetastaseerd pancreascarcinoom.

Er was hen meteen verteld dat dit erg slecht nieuws was, maar eigenlijk wisten ze dat al. Haar moeder was binnen zes weken aan hetzelfde overleden. Het was een harde klap, maar ja, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Hun oudste dochter zou binnenkort 50 worden en een maand later zouden ze nog lekker even weggaan samen. Ik adviseerde hen om daar niet te lang mee te wachten.

Achteraf gezien was ze al wel wat langer minder gaan eten, sneller vol, wat onbestemde buikklachten. Maar aangezien het geen mensen waren die snel naar een dokter gingen, had ze het nog maar even afgewacht, tot die dag dat ze echt hevige pijn gehad had. En toen ging alles wel heel snel.

Er werd nog een biopsie gedaan, waarmee de diagnose werd bevestigd en daarna volgde het gesprek met de oncoloog die aangaf dat er geen levensverlengende mogelijkheden meer waren. Zij bleef veel buikpijn houden en last van misselijkheid wat ondanks diverse medicatie maar matig onder controle was. In de week na het gesprek met de oncoloog stond er een bed in de kamer, waar ze door de thuiszorg in werd geholpen. Ze ging snel achteruit, heel snel.

Op de dag dat haar oudste dochter 50 werd ging het heel slecht, drie weken en een dag na de diagnose. We hadden niet eens tijd gehad om haar wensen en verlangens te bespreken, en die ochtend kon dat eigenlijk ook al niet meer. Ze kon nog net aangeven dat het goed was dat ik dat met haar man en haar dochters besprak.

We besloten tot een morfinepompje, omdat ze niet comfortabel was, maar ondanks extra medicatie duurde het comfort maar maximaal een uurtje. Toen was ze al af en toe van de wereld, en dan riep ze om haar moeder.

Het verjaardagsfeest van haar dochter werd afgezegd. In de middag waren alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen aanwezig. Mevrouw zelf was eigenlijk niet meer bij, maar bleef onrustig om haar moeder roepen. Ik gaf haar een beetje midazolam, waarop ze rustig werd. Hoe wonderlijk dat deze krachtige vrouw zo snel achteruit ging.

Ik ging op de fiets naar huis, maar voordat ik thuis was, ging mijn telefoon al weer: of ik wilde komen, ze maakte gekke geluiden en rolde met haar ogen. Het kon maar één ding betekenen. Ik draaide om en toen ik weer bij hen was, was ze overleden. Haar hele familie was erbij aanwezig geweest. Allemaal. Haar man zei, ‘het heeft zo moeten zijn’. Haar jongste kleindochter zei: ‘dit is de stomste verjaardag ooit’.