Een overdonderend consult

Onlangs was ik weer in het ziekenhuis. Als patiënt dit keer. Zwanger van een dochter. Een ziekenhuis voelt toch altijd een beetje als thuiskomen. En af en toe verlang ik wel weer naar de hectiek, het medisch handelen en het samenwerken in zo’n grote organisatie. Maar als patiënt zag ik ook al snel weer waarom ik vertrokken ben uit het ziekenhuis.

Een kwartier te laat word ik binnengeroepen voor mijn afspraak. Vriendelijk en rustig, maar ik voel de tijdsdruk van de uitgelopen poli en installeer me dan ook zo efficiënt mogelijk voor de echo die gepland staat. ‘Hoe gaat het ermee?’ De vraag wordt gesteld terwijl de echo gereed wordt gemaakt en de patiëntgegevens worden ingevoerd. Nog voor ik goed en wel antwoord kan geven kondigt de gynaecoloog de echogel aan met de zin: ‘Sorry meid, dit is wat koud.’ Ik blijf hangen bij het woord meid. Noemt ze me echt zo? Later ontdekte ik dat de term meid nogal veel gebruikt wordt op de hele afdeling Gynaecologie. Ik heb er nooit aan kunnen wennen. (En er toch ook nooit wat van gezegd.)

Zodra de echo klaar is, veegt ze wat gel van mijn buik en geeft mij een doekje voor de rest. Terwijl ik probeer alle overgebleven gel in het te kleine doekje te vegen zonder mijn kleren onder te smeren, krijg ik nog wat vragen op mij afgevuurd. Met mijn halve aandacht, ik sta immers te klungelen met dat doekje op mijn buik, probeer ik toch te antwoorden. De gynaecoloog is inmiddels naar het bureau verplaatst en wanneer ik eenmaal ook zo ver ben en tegenover haar ga zitten, is zij net klaar met alles invoeren. ‘Als je nog even meeloopt naar de assistente, dan kan zij de urine nog even nakijken en dan kun je daarna de afspraak plannen voor de volgende keer. Neem je spullen maar mee, we komen hier niet terug.

Voor ik het weet sta ik buiten. Het ging zo snel en ik liep eigenlijk het hele consult achter de feiten aan. En zo komt het dat ik buiten sta zonder ook maar één vraag gesteld te hebben die ik had willen stellen. Het is geen grote ramp, het kan nog wel even wachten, maar ik baal er toch van. En bijzonder vind ik het. Ik weet precies wat er tijdens het consult gedaan is en waarom. Ik voel me thuis in de ziekenhuisomgeving en herken de gang van zaken. En de reden van mijn bezoek is niet beladen of spannend, maar redelijk plezierig. Kortom, je zou zeggen dat ik een pientere, ontspannen, goed voorbereide en goed geïnformeerde patiënt ben. En toch word ik overdonderd door het consult. Waarin ik overigens heel vriendelijk geholpen ben.

Dit is een van de vele ervaringen die ik afgelopen periode als patiënt opgedaan heb. Ervaringen waarin ik gemerkt heb hoe moeizaam het lukt om de patiënt mee te nemen in het proces, om echt aandacht te hebben voor de mens die achter de klachten (of de zwangerschap) zit. Om contact te maken met emoties (die er in een later stadium wel waren) die spelen. Iets wat dus ook gewoon gebeurt bij heel vriendelijke, communicatief vaardige en kundige artsen.

Het heeft mij gesterkt in het blijven uitdragen van de boodschap ‘zie de mens’. Iets wat nog niet zo makkelijk is en vraagt om veel aandacht voor de ander. Ook als er tijdsdruk is of veel handelingen verricht moeten worden.