Eén niet-gelezen berichtje

Wij lezen allebei alle post, mijn maat en ik. Dat hebben we zo afgesproken. Onze, bijna drieduizend, patiënten zijn bij ons allebei ingeschreven en mogen dus zelf kiezen bij wie ze een afspraak maken. Eigenlijk komt het erop neer dat een derde altijd bij haar komt, een derde altijd bij mij en een derde huppelt wat heen en weer, net hoe het uitkomt. Dus het idee achter het allebei lezen van alle post, is dat we beide op de hoogte zijn van het wel en wee van al onze patiënten. Zodat als er een patiënt toevallig bij de andere dokter komt, dat eigenlijk niet uitmaakt.

Maar, zoals dat soms gaat, is het systeem niet waterdicht. Door de enorme berg berichten: mutaties van het ziekenhuis, briefjes van de fysio, labuitslagen en specialistenbrieven, merk ik dat ik soms toch wat screenend langs alle berichten ga, en lees dat waarvan ik denk dat belangrijk is. Zeker de specialistenbrieven. Maar eigenlijk alle berichten. Toch?

Mijn maat loopt mijn kamer binnen, of ik misschien bij de heer A. langs wil. Tenslotte ken ik hem beter en hij is net terug uit het ziekenhuis. Ik kijk haar glazig aan. Had je het bericht van de ambulance niet gelezen?, vraagt ze me. Er gaat me geen belletje rinkelen. Ze heeft de papieren ontslagbrief in haar hand, deze is net binnengekomen. Daaruit blijkt dat de heer A. de afgelopen zes weken opgenomen is geweest na een aortadissectie en daaropvolgende operatie. Mijn maat had zijn vrouw nog gebeld hoe het ging met hem. Die middag ga ik bij hen langs.

Ze vinden het fijn dat ik er ben. De afgelopen weken zijn bizar geweest. Op zijn verjaardag werd hij onwel, waarop zijn vrouw 112 belde, en die waren er zo. De eerste drie weken hebben ze hem kunstmatig in slaap gehouden omdat hij zo verward en instabiel was. Hij vertelt dat hij drie weken later wakker wordt, en zijn vrouw en zonen aan zijn bed ziet, van daarvoor weet hij helemaal niks. Al die weken is zijn vrouw iedere dag op en neer gegaan naar het niet in de buurt liggende ziekenhuis. In spanning hoe het was gegaan, in spanning hoe het verder zou gaan. Hij is emotioneler door alles wat er gebeurd is. Normaal is hij een nuchtere man, komt niet veel bij de dokter, eigenlijk altijd goed gezond behalve wat hoge bloeddruk. Maar nu, flink afgevallen, enorm conditieverlies nog. Wel door alles gestopt met roken, dat dan weer wel. En samen kunnen ze er heel goed over praten. Hebben ook vertrouwen in de toekomst, gaan zeker niet bij de pakken neerzitten. Zo zitten ze niet in elkaar.

Die middag bedenk ik me hoe bizar het is, gewoon een van de berichten in de postbus, een melding van de ambulance (er was geen opnamebrief of iets dergelijks geweest). Gewoon een berichtje in mijn digitale brievenbus, waar ik dagelijks doorheen scroll. Maar dit bericht had een immense impact op deze mensen bij wie het leven de afgelopen anderhalve maand ondersteboven gekeerd was.