'Een gegrondverklaring voelt als een veroordeling'
Deel 7 in het gesprek: Voor het hekje bij de tuchtrechter
Huisarts Marco Blanker moest voor de tuchtrechter verschijnen. En Désirée Hairwassers, die blogt vanuit het patiëntenperspectief, spande een tuchtzaak aan. Ze schrijven elkaar over hun ervaring met het tuchtrecht. Hieronder leest u deel 7.
overzicht van de discussie
Beste Dees,
Dank voor je brief, die je schreef terwijl de inkt van de brief van het tuchtcollege nog nat was. De emotie kleurt je brief sterk. Ik heb even gewacht met antwoorden, om mijn gedachten erover te vormen, maar ook om jouw emotie wat te laten slinken. Ik kan me je teleurstelling voorstellen. In mijn tweede brief vroeg ik je wat je van deze uitkomst zou vinden, maar toen was dat nog een “what if”. Nu heb jij je beslissing van het college zwart op wit.
Inmiddels ben ik volwaardig lid van het regionale tuchtcollege en heb mijn eerste zittingen achter de rug. Ik zal – mede daarom – niet inhoudelijk op jouw zaak reageren. Het college heeft tijdens het raadkameren (het overleg in de raadkamer) jouw klaagschrift, het verweer, ondersteunende documenten en de informatie tijdens de zitting gebruikt om tot een conclusie te komen. Het college spreekt (of letterlijk schrijft) via de uitspraak waarin het resultaat van dat raadkameren staat. Het spreekt met één mond. Het is daarom ook niet aan mij om dit verder te duiden. Wel wil ik reflecteren op de emoties die de uitspraak bij jou oproept.
Je voelt je niet gekend, zelfs neergezet als een onredelijke zeur. Ik hoop dat dit gevoel snel verdwijnt. Jij had zeven klachten opgesteld die allemaal ongegrond zijn verklaard. Dat voelt als verlies, maar het was geen wedstrijd die in 7-0 is geëindigd. Ik weet niet of de beklaagde dit als een overwinning heeft gevoeld. Opluchting kan ik mij in elk geval wel voorstellen. In mijn eigen zaak was ik ook opgelucht. Een gegrondverklaring voelt immers als een veroordeling. Ik denk dat veel zorgverleners dit zo zien.
Mijn opluchting destijds kwam samen met de gedachte dat de klaagster zich – net als jij nu –afgewezen kan hebben gevoeld. Ik weet niet hoe patiënten voorafgaand aan de behandeling van een klacht hierop kunnen worden voorbereid.
Ik denk trouwens dat elke zaak, of dat nu bij het tuchtcollege, een klachtencommissie, of in een aansprakelijkheidsprocedure is, bij de beklaagde(n) leidt tot een reflectie op het eigen handelen. Zorgverleners willen – daar ben ik echt van overtuigd – toch echt de beste zorg verlenen aan patiënten die hen worden toevertrouwd. Ik ken in elk geval geen zorgverleners die ’s ochtend hun huis verlaten om bewust onjuiste zorg te verlenen. Dat neemt niet weg dat wij het als zorgverleners niet altijd goed genoeg doen. Ik heb zelf in elk geval – tot mijn spijt – een lijstje van patiënten bij wie ik dingen echt beter had moeten doen. Gelukkig kreeg ik van de meesten de kans om mijn handelen toe te lichten in een persoonlijk gesprek. Ik vind het oprecht jammer dat jij rondom jouw klacht die ruimte niet hebt gevoeld of gekregen. Het is natuurlijk achteraf redeneren, maar waarschijnlijk had je dit een boel tijd en negatieve energie kunnen besparen. Het heeft wel een in real life ontmoeting met elkaar opgeleverd. Onze briefwisseling heeft mijn horizon verbreed. Dank voor je openhartigheid.
Groet, Marco
