Een Dijk van een zorgverzekeraar!

Mijn zoon heeft twee kaarten geregeld voor een van de afscheidsconcerten van De Dijk. Altijd als ik die naam hoor, gaan mijn gedachten zo’n twintig jaar terug in de tijd. Mijn dochter was 10 en moest een spreekbeurt houden. ‘Ik doe het over een band op tournee en dan van Ilse de Lange.’ Helaas/gelukkig was Ilse op dat moment ergens in de United States, dus suggereerde papa, niet zonder eigenbelang, De Dijk. Zij waren toen op de toppen van hun roem en nummers als Groot hart en Voor de tover tetterden tijdens familievakanties naar het zuiden uit de autospeakers.

Na enig heen en weer bellen had ze beet, ze mocht samen met papa (je laat zo’n kind niet alleen gaan), broertje en vriendinnetje om drie uur naar een concertzaal komen. Het werd een onvergetelijke ervaring. Ze hadden er alles aan gedaan om het haar naar de zin te maken: een uur (!) gesprek met de tourmanager, weer een uur met de lichtman en, u raadt het al, een uur met de geluidsman. Vroeg in de avond arriveerde de band en die kwamen haar allemaal een hand geven. We hadden tijdens het concert ereplaatsen en daarna mocht ze, met zo’n echte backstagepas, naar de kleedkamer om Antonie Broek, de drummer, te interviewen. ‘Vindt ze het wel leuk?’ vroeg de tourmanager me, moederlijk bezorgd. Nee, niet leuk, ze vond het geweldig! En papa? Ik dacht van tevoren: ‘Zou zo’n band nou bestaan uit arrogante mensen? Wat moeten die met zo’n meidje van 10?’ Zo tegen een uur of drie op een regenachtige middag bleek totaal het tegenovergestelde.

Rond die tijd was de kleinzoon van mevrouw Van der Staak ook 10. Helaas was hij met heel andere dingen bezig. Er was een tumor in zijn been gevonden. Hij moest in het academisch ziekenhuis geopereerd worden. Nu was het inmiddels najaar en de academisch chirurgen hadden zich al door het budget van de zorgverzekeraar heen geopereerd. De hoogleraar vertelde, met schaamrood op de kaken, dat kleinzoon pas volgend kalenderjaar geholpen kon worden.

Nu was mevrouw Van der Staak de vleesgeworden oma: rustig, bescheiden en de warmte spoot uit haar poriën. Ze was ook de onverzettelijkheid zelve en ging, indien getart, voor niemand opzij. Dat wist de telefoonmevrouw van de zorgverzekeraar natuurlijk niet. ‘Nee, uitzonderingen maken we niet, want dan is het einde zoek’, sprak ze begripvol.

In die tijd was er een heel populair televisieprogramma, geliefd en bespot, met de iconische naam: De Vijf Uur Show. Mevrouw Van der Staak was een trouwe kijker en besloot, verontwaardigd als ze was, de redactie te bellen. Die hadden wel oren naar dit item: beelden van het jongetje in bed, zijn bezorgde ouders aan het voeteneinde, een gesprek met de ernstig kijkende hoogleraar, stemmig muziekje eronder en als uitsmijter de mededeling ‘dat de zorgverzekeraar niet voor commentaar bereikbaar was’. Het zou over een week worden opgenomen. Oma gaf dit telefonisch door aan de zorgelijke verzekeraar. Dat vond ze wel zo netjes.

Daar brak ten burele de pleuris uit. ‘Blijft u even aan de lijn, ik ben zo bij u terug’ en later ‘Bedankt voor uw geduld, mevrouw, u wordt binnen een halfuur teruggebeld’. Normaal hoor je dan nooit meer wat, maar nu wel. Een Hele Hoge Meneer vertelde dat ze gezien de ernst van de ziekte hadden besloten een uitzondering te maken! De betreffende hoogleraar was al ingelicht, kleinzoon werd op zeer korte termijn geopereerd. Oma en ik moesten huilen bij zoveel grootmoedigheid en compassie. Soms denk je weleens dat het allemaal kille rekenmeesters zijn bij zo’n zorgverzekeraar, maar op een regenachtige middag tegen een uur of vijf bleek totaal het tegenovergestelde!