Een bed is geen bed
7 reactiesIn ons ziekenhuis moeten verpleegkundigen alles kunnen. Immers: een bed is een bed. Deze stelling klopt alleen als je student bent. Na die tijd is het complete nonsens. Ik zal u uitleggen waarom.
We werken in een academisch ziekenhuis. Ook wel tertiair verwijscentrum. We gaan er als medisch specialist prat op dat we hier superspecialisten zijn. Ik word al narrig van het woord. Superspecialist: welke supernarcist heeft dat bedacht?
Maar goed, deze superspecialisatie kost vele jaren. Zes jaar geneeskunde, drie jaar promoveren, zes jaar opleiding, minimaal twee jaar fellow zijn en dan nog drie jaar voor je academisch geland bent. Superspecialist ben je dus niet zomaar: dat kost twintig jaar. En als je zo gestudeerd hebt als ik, ben je minimaal drieëntwintig jaar onderweg.
De hbo-v-opleiding duurt vier jaar. Dat is een zware opleiding waar je een goed stel hersens en dito praktische vaardigheden voor nodig hebt. Laten we zeggen dat je ook drie jaar nodig hebt om daarna te wennen in de academie. Ben je zeven jaar onderweg. Maar dan kan je ook wat: wij hebben dames en heren verpleegkundigen op onze afdeling die je niks meer wijs hoeft te maken over traumapatiënten. Ze zijn onze ogen en oren en de steun en toeverlaat van dokter en patiënt.
Maar nu komt het, want: een bed is een bed. Nogmaals, dit moet door een dronken student verzonnen zijn. Een weldenkende bestuurder kan dit niet bedacht hebben, ook niet onder logistieke of financiële druk. Onze traumaverpleegkundigen worden dus geacht om te zorgen voor een COPD-er met een steunhart. Want de longafdeling ligt vol. En een bed is een bed.
Ik probeer dit op mezelf te betrekken. Ik kom nietsvermoedend om 7 uur ’s ochtends het ziekenhuis binnen en mijn afdelingshoofd zegt: ‘Jij gaat vandaag een robot-Whipple (pancreasresectie) doen.’ ‘Wat?’ Vraag ik enigszins verbaasd. ‘Je hoort me goed, een robot-Whipple. Jij bent toch chirurg? Een operatie is een operatie.’
Stel, uw vader moet nu door mij worden geopereerd. Een operatie is toch een operatie en ik ben immers chirurg. Ik ben niet bang, niet al te onhandig, maar de kans dat uw vader hier zonder kleerscheuren en met een nette resectie uitkomt, is precies nul. En de robot overleeft het ook niet. Ik zou namelijk zwaar gefrustreerd raken.
En gefrustreerd raken is dus precies wat er gebeurt met onze verpleegkundigen. Ze krijgen dienstorders om te zorgen voor patiënten, in een tertiair verwijscentrum, waar ze logischerwijs niet voldoende verstand van hebben. En omdat ze liever niet verzaken en zich ontzettend verantwoordelijk voelen, proberen ze het nog te doen ook. Maar om nou te zeggen dat het wenselijk is…
We zijn een team, dokters en verpleegkundigen. En als wij superspecialist moeten zijn, zijn onze verpleegkundigen dat ook. Daarom werken ze in een academisch ziekenhuis. Bij ons is een bed dus geen bed. En laten we dat in vredesnaam zo houden.
lees meer van Marijn Houwert
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
"@Girbes: Helaas is er bijna geen hoogleraar in de geneeskunde te vinden die niet de zegeningen van de "mini-specialisatie" bezongen heeft en nog steeds krachtig deze superspecialistische trom roert. En ik wordt niet zelden meewarig aanschouwd door d...ezelfde "mini-specialisten" als ik zeg dat ik de neurologie in de volle breedte wil blijven beoefenen inclusief de klinische neurofysiologie. Die blik gaat dan vaak vergezeld van het denkwolkje: "Ach, wat schattig, daar heb je weer zo'n generalistisch amateurtje. Dat kun jij toch helemaal niet". Ja, ik denk dat dat in het algemeen verreweg het beste is voor patiënten, maar er zijn er helaas niet zo heel veel collega's die er zo over denken. Om maar een voorbeeld te noemen: Er wordt nogal wat neurofysiologisch onderzoek aangevraagd dat nergens toe dient, anders dan het pesten van patiënt, omdat de "mini-specialist" geen idee heeft van de sterktes en zwaktes van het onderzoek en de KNF-neuroloog geen trammelant wil en het onderzoek maar gewoon uitvoert. Lees de laatste KNF-toets van 2019 en huiver! En helaas, de topklinische ziekenhuizen en de academies worden in toenemende mate bevolkt door de "mini-specialisten", die ook alleen nog maar andere "mini-specialisten" naast zich dulden. En die tendens is toch echt ingezet in de academie, ook in uw eigen onvolprezen VU. Als u het anders wilt, zult u dat zelf in gang moeten zetten. "
Armand Girbes
Hoogleraar Intensive Care Geneeskunde, Heemstede
Goed punt, maar het onderstreept ook het belang van het onderhouden van algemene expertise en de betrokkenheid van generalisten, immers de patient van vandaag heeft niet maar één ziekte. Ook de patiënt die een Whipple operatie moet ondergaan heeft wa...arschijnlijk multiple andere aandoeningen, bijvoorbeeld verminderde nierfunctie, een doorgemaakt hartinfarct en een stent in de coronairen etc. Dat belang van generalistische deskundigheid geldt voor artsen én voor verpleegkundigen. Bij de toenemende "superspecialisatie" (raar woord want het is specialisatie op een heel erg klein gebiedje, dus beter te spreken van mini-specialisatie) beproef ik steeds meer de tendens te denken dat een patiënt gereduceerd kan worden tot een hart, of een long of een pancreas met kanker. En dat we orgaan 1 hier behandelen en wanneer er een probleem komt met een ander orgaan we patiënt gewoon even heen en weer laten rijden met de ambulance. Een in mijn ogen onderschat gevaar bij de toenemende tendens van superspecialisatie, eh mini-specialisatie. Tenslotte, zijnde afdelingshoofd schrik ik enigszins van wat u schrijft over uw afdelingshoofd en neem dus aan dat het een illustratief denkbeeldig niet-werkelijk voorbeeld betreft wanneer u schrijft: "Ik kom nietsvermoedend om 7 uur ’s ochtends het ziekenhuis binnen en mijn afdelingshoofd zegt: ‘Jij gaat vandaag een robot-Whipple (pancreasresectie) doen.’ ‘Wat?’ Vraag ik enigszins verbaasd. ‘Je hoort me goed, een robot-Whipple. Jij bent toch chirurg? Een operatie is een operatie.’" Ik kan me niet anders voorstellen dan een hypothetisch onwerkelijk voorbeeld, maar dat geldt misschien niet voor iedereen die uw blog leest.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
In mijn "reactionaire tijd" als kersvers neuroloog ooit eens een manager op laten draven omdat ze dacht dat een jonge patiënt met een relatief ernstig herseninfarct wel op de gynaecologie neer kon leggen. De goedwillende verpleegkundigen van de gynae...cologie met de handen in het haar (wel na het wassen) omdat ze de neurocontroles moesten uitvoeren en een slikproef, waarvan ze bij God niet wisten wat dit inhield. En zoals het een reactionair betaamde, vroeg ik haar hoe ze het godverdegodver-tering-tyfus in haar hoofd haalde om een dergelijke patiënt op de gynaecologie te laten verpieteren, was haar antwoord onder het ophalen van de schouders: "Een bed is een bed, toch? Ik vroeg haar nog hoe ze het zou vinden als de orthopeed haar tussen de benen zou kijken bij de ochtendvisite, maar de kans op vriendschap was al verkeken. Bullshit Jobs are everywhere... 't Is een epidemie, 't is een plaag...
I van Es
Specialist ouderengeneeskunde, Sittard
Collega, u slaat de spijker op z'n kop. Ook in het verpleeghuis is dit aan de orde. Niet alleen het bed doet er toe, ook de expertise die er omheen is geregeld (of niet).
P.J. Van Huijstee
Trauma- en Long-chirurg, Den Haag
Weer een prachtig verhaal Marijn, goed genoeg om meteen door te sturen naar ons capaciteitsplatform, daar zijn ook managers die niet gehinderd door enige praktijkkennis dit soort efficientie-managment termen de wereld in slingeren zonder zich te beko...mmeren om wat die ene ‘bespaarde’ Fte teweegbrengt bij de achtergebleven verpleegkundigen (of andere werknemers), maar het wel heel gek vinden dat ze niemand kunnen vinden om alle vacatures in te vullen.....
Aart van der Meijden
Webredactie Medisch Contact, Utrecht
@BJ Bonte: we zijn vanochtend verhuisd naar een andere webserver. Voor bezoekers is dit geruisloos verlopen, maar in het proces op de achtergrond zijn er enkele tussentijds geplaatste reacties van lezers weggevallen. We zijn deze weer aan het herstel...len.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Hè... Alle reacties weg. En er waren zulke leuke bij... Nieuw wind bij Medisch Contact? Censuur op het ongewenste?