Blogs & columns
Blog

Een afscheid van allemaal mensen

1 reactie

Nog net voor corona in alle hevigheid losbarstte, nam ik afscheid van mijn eerste werkplek in de ggz. Een afdeling voor mensen met een verstandelijke beperking en psychische stoornis. Ik startte op de polikliniek op aan andere locatie, maar ging al snel ook naar de kliniek, waar meer werk op me wachtte. Nu ik een jaar later wegga, zijn kliniek en poliklinieken samengevoegd op één locatie en zijn de verschillende teams één groot team geworden. Op papier dan toch.

Ik heb er maar een jaar gewerkt en toch voelt het alsof ik een werkplek na jaren achter me ga laten.

Ik worstel met mijn afscheid. Want enerzijds ben ik de algemeen arts die zo’n beetje elk jaar wisselt op een afdeling met veel verloop in personeel. Anderzijds heb ik de behoefte om afscheid te nemen van iedereen.

Ik heb besloten mijn eigen behoefte te volgen. Geen groot afscheid met mij als middelpunt, maar wel gelegenheid om afscheid te nemen van iedereen. Op mijn laatste werkdag neem ik een uur de centrale teamkamer in beslag en nodig ik iedereen uit: het behandelteam, het verpleegkundigenteam, het polikliniekteam, het secretariaat, teamleiders en afdelingsmanager, vaktherapeuten en last but nog least patiënten van de klinische afdeling.

Het werd een uurtje waarin ik genoot van wat ik zag. Ik zag hoe de patiënte die altijd stil en timide door de gang schuifelde, vol verwondering proeft van de Italiaanse lekkernijen die ik heb meegenomen. Ik zag de psychiater een bekertje sap aangeven aan de patiënte die, in de arts-patiëntrelatie, een uitdaging was voor dezelfde psychiater. Maar nu was er gewoon verbondenheid en gelijkwaardigheid.

Voor één uurtje was de muur tussen kliniek en polikliniek er even niet. En voor één uurtje was er gewoon sociaal contact over koetjes en kalfjes met de volle breedte van het die dag aanwezige team. En af en toe kwam een patiënt die aarzelde om in dit gezelschap aan te schuiven, toch even binnen om gedag zeggen. Dat ging van een kaartje waarop stond ‘dank u voor alles wat u voor mij gedaan heeft’ tot ‘Zo, ga je pleituh?’

Ik genoot van het ongedwongen samenzijn en ik zou willen dat het vaker zo was. Weg functie, weg rang en stand, gewoon allemaal mensen bij elkaar. In de werksetting zoals ik die al jaren ken, in de zorg, lijken functie en rol vaak te bepalen waar je wel en niet bij hoort en hoe belangrijk je bent. Zo jammer, want bovenal zijn we allemaal mens.

lees ook
  • Deborah van der Stoep

    Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.