Een aanrijding met een persoon
4 reactiesDinsdag 12 juni, 's middags kwart over één. Ik zit in een intercity. Achterin. Op weg naar een afspraak in Hilversum. Plotseling remt de trein krachtig af. Met een schok staat hij stil. Wat is er aan de hand? Dan klinkt een geëmotioneerde stem. De conducteur. ‘Beste reizigers, ik heb heel slecht nieuws. We hebben net een aanrijding gehad met een persoon. Het gaat heel lang duren…’ Ik herken het vaste eufemisme van de Nederlandse Spoorwegen. Er is iemand voor de trein gesprongen.
Mijn treindeel staat precies stil op een overweg in een dorp tussen Zutphen en Arnhem. Zo heb ik een goed uitzicht op wat er allemaal gaat gebeuren. De conducteur maakt de treindeur open en springt op straat. Ik hang uit de deuropening en kijk achterwaarts, in de richting waaruit de trein is gekomen. Er ligt een lichaam op de rails, zo'n tweehonderd meter achter de trein, net voorbij het perron van een dorpsstationnetje. De suïcidant moet hebben geweten dat de intercity met 140 kilometer per uur langs dit perron raast. Ik hoor sirenes. Twee politieauto's arriveren. Nog meer sirenes. Brandweer en ambulance. Geüniformeerden dekken het lichaam af. Inmiddels hebben brandweerauto's de spoorwegovergang aan beide zijden geblokkeerd. Het overwegalarm blijft knipperen en rinkelen. Dat verhoogt het algemene arousalniveau. Buurtbewoners komen hun huis uit. Een vrouw die haar honden uitlaat wandelt nieuwsgierig dichterbij.
Ik maak aanstalten om via de open deur de trein uit te gaan. De straat ligt een meter lager, dus dat moet kunnen. Ik wil verder. Honderd meter verderop loopt de provinciale weg. Daar is een bushalte, daar wil ik heen. Maar het is ten strengste verboden de trein te verlaten! De politie roept mij tot de orde. Ik moet in de trein blijven. De politie gaat de trein aan de onderkant schouwen, legt men mij uit. Daar kunnen zich nog menselijke resten bevinden. Zodra de politie de trein vrijgeeft kan die doorrijden naar Arnhem. Niemand weet hoe lang dat kan duren. Mijn afspraak haal ik toch niet meer. In doffe berusting begin ik met het schrijven van deze blog.
Vlak onder mijn treinraam verzamelen zich een stuk of tien hulpverleners. Brandweerlieden, mensen van ProRail, NS-personeel, ambulancepersoneel. Ze staan in een grote kring. De politie komt er ook bij. Alle gezichten staan strak en ernstig. Eentje is in de weer met een iPad. Een ander belt. Een derde neemt een slok water. Dan verlaat het ambulancepersoneel de kring abrupt om naar de rampplek te gaan. Zij halen de resten van het slachtoffer weg. Geen prettig werk. Een NS-functionaris loopt door de trein en vraagt de reizigers of alles in orde is. En passant meldt hij nog dat de machinist en conducteur op deze trein worden vervangen. ‘Omdat ze te emotioneel kunnen zijn om verder te rijden’, zegt hij liefdevol. Ik denk aan de impact die schokkende
gebeurtenissen op mensen kunnen hebben. Ooit was ik betrokken bij het opstellen van een richtlijn hierover.[i] Collegiale ondersteuning is goed. Maar het wordt afgeraden om kort na een incident al te actief de emoties uit te gaan vragen die de getroffene mogelijk heeft.
Na een stilstand van één uur en twintig minuten komt de trein langzaam weer op gang. In mijn coupé keren de reizigersgesprekken terug naar de alledaagse onderwerpen. Het WK voetbal. De gemiste schoolles. De komende vakantie. We komen aan in Arnhem. Daar wordt van alles omgeroepen. Wie naar Enschede wil moet via Utrecht reizen. Er wordt mij een gratis cappuccino aangeboden. Ik ga mijn blog afronden.
Iemand is uit het leven gestapt. De trein verricht de executie, ongewild. De machinist zit in het epicentrum van de schok. Hij ziet het vlak voor zijn ogen. Hij zal er de komende tijd best wel last van hebben. Maar waarschijnlijk is hij over een paar weken weer fit voor zijn werk.
Vanuit het epicentrum plant de schok zich als een kringvormige golf voort in de ruime omgeving. Tot ver over het Nederlandse spoorwegnet. De golf dooft langzaam uit. Voor veel mensen staat het leven even stil. Een uur, anderhalf uur. Daarna gaat iedereen gewoon verder waar hij is gebleven. Alsof er niets is gebeurd.
[1] https://www.impact-kenniscentrum.nl/nl/producten/richtlijn-psychosociale-ondersteuning-geuniformeerden
Erik Wannee
forensisch arts, Apeldoorn
Gemiddeld komen vier mensen per week op deze manier in Nederland aan hun einde. Dat moet voor de Nederlandse treinreiziger en ook voor de spoorwegbedrijven een niet mis te verstane overlast geven.
Een heel klein 'gelukje' bij al deze ongelukken is d...at een overgrote meerderheid van de mensen die zich van het leven beneemt, dat doet op een wijze die niet zo massaal gevolgen heeft voor willekeurige omstanders. Nog steeds heel triest natuurlijk, zeker voor dierbaren die zo iemand aantreffen.
Margret Kaandorp
Arts-assistent kinderpsychiatrie, Amsterdam
Ik vraag me altijd af waarom er niet gewoon wordt omgeroepen ‘wegens een ernstig ongeluk’. De tekst zoals deze nu is kan anderen onbedoeld op een verkeerd spoor zetten, aansporen bedoel ik.
Toch maar eens met de NS communiceren hierover.
Dirk J van Leeuwen
arts, Amsterdam
Mij overkwam een soortgelijke voorval terwijl ik in de intercity van Enschede naar Schiphol zat met vele reizigers die gingen vliegen. Het was vlak voor Deventer. Van een wat aangeslagen stemming - een lijkauto arriveerden en dergelijke - begon di...e langzaam om te slaan in pure woede bij de reizigers die hun vlucht gingen missen. IK hoor nog steeds : "Als de man dat dan zo nodig moet, gvd waarom dan juist deze trein, zodat wij niet naar Mallorca kunnen.........: Inderdaad, het nam circa 1,5 uur in beslag, genoeg om een vlucht te missen.
Jedidja Fortuijn
Aios psychiatrie , Haarlem
Sinds ik bij de crisisdienst heb gewerkt, slaat de schrik altijd even om mijn hart als de trein in mijn stad moet blijven staan, omdat er verderop een aanrijding met een persoon is geweest. Het blijft verdrietig.