‘Dus jij verdient je geld met mensen in slaap maken?’

Samen komen ze naar de preoperatieve screeningspoli. Twee liefhebbende mensen. Hun hele werkende leven in het familiebedrijf doorgebracht, twee zonen en trotse grootouders van een knappe kleindochter. Vorig jaar de keuze gemaakt om allebei uit het bedrijf te stappen, en hier reikhalzend met z’n tweeën naartoe aan het leven.

Maar dit hele geluksgevoel is zojuist tenietgedaan door het nieuws dat ze net te horen hebben gekregen. Bij haar hebben ze na vage klachten een longtumor ontdekt. Operabel, maar waarschijnlijk is een pneumonectomie niet te voorkomen. Gebroken zijn ze door het nieuws. Veel vragen spelen door hun hoofd; wat er zojuist door de chirurg is gezegd weten ze überhaupt niet meer.

Ik leef mee met het koppel en het enige wat ik kan doen op zo’n moment is een luisterend oor bieden. Aanhoren wat ze te vertellen hebben, welke vragen er spelen en in alle rust nogmaals uitleg geven over de operatie. Ik merk dat er ook veel vragen over de narcose bestaan. ‘Verdien jij je geld echt met mensen in slaap maken?’, om de partner van patiënte te citeren. Lachend leg ik uit dat het grootste deel van ons beroep inderdaad betekent dat we mensen in slaap maken, maar bovenal samen met de anesthesiemedewerker zorgen voor een veilige operatieomgeving. Een omgeving waarin wij mevrouw nauwlettend monitoren, waarin we voor de chirurg proberen het optimale chirurgische werkgebied te creëren en bovenal zorgen voor goede postoperatieve pijnstilling. Aan het eind van ons gesprek geeft het koppel aan het een heel fijn gesprek te hebben gevonden.

Twee weken later zie ik op mijn operatieprogramma een bekende naam staan: die lieve, nerveuze patiënte van eerder op de polikliniek. Ik bezoek haar al voor de ingreep op de holding en zie dat de spanning haar te veel aan het worden is. Het infuus prik ik zelf op de holding, zodat ik haar nog wat langer kan spreken en hopelijk zo voor wat afleiding kan zorgen. Op de operatiekamer gaat alles snel. Het operatieteam stelt zich voor, monitoring wordt aangesloten en na de time-outprocedure komt de anesthesiemedewerker al met het zuurstofkapje in beeld. Een laatste blik wissel ik met mevrouw voordat ik aan de inleiding start. Uiteindelijk verloopt de ingreep vlot en wordt mevrouw rap wakker.

Op de recovery kom ik nog een keer bij haar kijken hoe het gaat, waar ze mijn hand neemt. Ze is heel blij met ons allemaal en ‘ik ben mijn geld meer dan waard’. Dat tevreden gevoel overspoelt mij ook op dat moment.

Wat dit voor mij betekent? Dat ik me als arts altijd moet realiseren dat ík mijn werkplek als normaal beschouw, terwijl dit voor de patiënt als een heel spannende plek kan worden ervaren. Dat ik een van de laatsten ben die de patiënt ziet voordat de ogen dichtgaan, en ook een van de eersten als de ogen weer openen. Dat iedere patiënt een individueel verhaal heeft, waar ondanks tijdsdruk op de polikliniek tóch ruimte voor moet zijn.

Kortom, dat die menselijke factor elke dag belangrijk is.