Blogs & columns
Blog

Donor

Plaats een reactie

Tijdens een recente weekenddienst kwam er in de kleine uurtjes een diep comateuze patiënt binnen met een dodelijke hersenbloeding. Een mij niet onbekende situatie. De commotie in de eerste fase, het familiegesprek erna, de formele en administratieve afhandeling, bezorgen me bij dit soort gebeurtenissen een verstoring van mijn circadiane ritme waar een vliegreis naar de andere kant van de wereld bij verbleekt.

.Ik legde de partner van de patiënt voor dat we nu twee dingen konden doen: wachten totdat de ademhaling zou stoppen of de ademhaling overnemen met een machine en wachten op hersendood. Ik vertelde dat daar de nodige haken en ogen aan zaten en dat ik dat dan zou doen om de organen te kunnen doneren. De partner vertelde echter dat de patiënt, in tegenstelling tot de partner, zich nooit als donor had durven registreren, er niet over had willen nadenken. We besloten niet te gaan beademen. De patiënt overleed enkele uren later.

Tijdens de administratie zaten de spoedarts en ik na te praten. Onder de nieuwe wetgeving zouden mensen die er tijdens hun leven niet over wilden nadenken in principe donor zijn. Zouden familieleden zich onder dit soort omstandigheden onder druk gezet voelen om akkoord te gaan met orgaandonatie? We concludeerden dat je altijd zo weinig mogelijk druk moet zetten als arts. We gingen er impliciet van uit dat de nieuwe wet meer organen zou opleveren en dat iedereen het daarmee eens zou zijn.

Die naïviteit werd hard afgestraft door de actualiteit. Toen de Tweede Kamer de nieuwe donorwet aannam trokken 4495 mensen hun toestemming voor orgaandonatie in. De website van het donorregister was overbelast. Een hartenkreet waarachter nogal wat gebrek aan vertrouwen in het systeem en de artsen lijkt schuil te gaan en die volgens mij velen verbaasde. Mensen zijn veel ongeruster dan we denken. Die 4495 is nog altijd veel minder dan 1 procent van het aantal geregistreerde donoren, maar de toon is gezet.

Deze discussie is natuurlijk helemaal niet rationeel. Organen zijn dringend nodig en donoren en artsen kunnen samen levens redden. Ik ga daarin vrij ver, zoals u hierboven hebt kunnen lezen. Donor zijn vind ik logisch. Je eerdere toestemming voor orgaandonatie intrekken lijkt me een onlogische, emotionele beslissing. Dat komt volgens mij omdat doodgaan een weinig rationele en door veel emoties omgeven gebeurtenis is. Donor zijn in de oude situatie sluit veel meer bij die emoties aan. Mensen willen, terecht, het gevoel hebben dat ze een cadeautje geven. Dat ze van iets wat zo erg is toch iets moois weten te maken. Die trots en die troost hebben geleden onder de publiciteit rond de nieuwe donorwet. Hoe krijgen we die weer terug?

Blogs marktwerking Nationaal Zorgfonds
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.