Doe mij die maar

Het is het begin van de zomer en gedurende de vakantie van de praktijkhouder werk ik als enige huisarts in zijn solopraktijk midden in de stad als ik te maken krijg met deze casus. Het betreft een vrouw die het grootste deel van het jaar in het buitenland doorbrengt en voor de zomer terug is gekomen naar Nederland.

Zij neemt per mail contact op met de praktijk met het verzoek wat ‘routineverwijzingen’ naar een drietal specialisten te ontvangen; haar jaarlijkse check-ups. Daarnaast wil zij een verwijzing naar de orthopeed want haar heup ‘gedraagt zich de laatste tijd als die van een oude vrouw’ én ze wil een coloscopie want haar darmen ‘doen zo lastig’. Over zes weken vertrekt ze naar het buitenland, dus het had wel wat haast. Ik grinnikte bij het lezen van dit ‘boodschappenlijstje’ en grapte met de assistente of ze anders nog iets wilde en dat ik even zou kijken wat ik in het magazijn had liggen. Ik probeerde haar een aantal keren te bellen om het over haar verzoek te hebben, zonder succes. Hierop besloot ik even af te wachten en gaf door dat patiënte een afspraak kon krijgen op mijn spreekuur als ze terug zou bellen.

Aan het eind van de week ging de telefoon; een onaangenaam gesprek waarin patiënte aangaf dat dit niet de gang van zaken was die haar beviel. Er was kostbare tijd verloren gegaan en ze had nog niks van mij ontvangen. Begrip voor het feit dat er een gedegen anamnese en lichamelijk onderzoek voorafgaat aan een verwijzing? Dat was er niet. Vervolgens zei ze dat het nooit zo lastig was gegaan als haar eigen dokter er geweest zou zijn en ze hing op.

Natuurlijk was ik al wat geïrriteerd door wat hieraan voorafging. Wat is het voor tijd waarin je als patiënt een lijstje met verzoeknummers door kunt geven aan je dokter en vervolgens zonder verdere vragen je verwijzing in de mail verwacht te ontvangen? En vervolgens duidelijk geïrriteerd raken als ‘die lastige huisarts’ zich er te veel mee bemoeit door over je klacht wat kritische vragen te stellen. Ik probeer het te begrijpen; komt het voort uit ongerustheid? Een bepaalde wens tot efficiëntie? Of zou dit echt iets zijn waar haar eigen dokter akkoord mee zou gaan, met andere woorden, doe ik veel te moeilijk?

Als een soort conditioneel getrainde, ‘pavlovse’, reactie schoot het door mijn hoofd hoe met deze vraag tijdens een reflectieronde in de opleiding omgegaan zou worden. Wat we regelmatig deden was de ‘roddelmethode’; ik zou met mijn rug naar de rest van de groep gaan zitten terwijl zij over mij en deze casus zouden roddelen. Dit allemaal om de ideeën goed in me op te kunnen nemen en zo vervolgens zelf tot een mening te komen. En een mening, die heb ik nu. Ik wil als huisarts geen dokter zijn die zonder duidelijke indicatie een verwijzing richting de specialist stuurt. Daarnaast wil ik niet alleen wat vragen beantwoord hebben maar ook een indruk krijgen van de persoon die voor me zit, zijn of haar vraag achter de vraag te weten komen en een volledig lichamelijk onderzoek uitvoeren voor ik mijn conclusie trek.

Ik belde diezelfde middag nog met de praktijkhouder en leg de casus voor, waarna hij mij adviseert vooral te doen waar ik me als huisarts goed bij voel; een beter antwoord had ik niet kunnen krijgen.  Sterker in mijn schoenen hang ik op en spreek ik na drie keer gebeld te hebben de voicemail in van patiënte dat er één ‘check-up’-verwijzing voor haar klaarligt, een follow-up van haar aorta aneurysma, maar dat ze voor de rest toch echt eerst een afspraak zal moeten maken op het spreekuur.