De zon schijnt, maar het regent

Maandag 16 maart 2020. De zon schijnt, maar het regent. Het kabinet heeft samen met haar adviserende organen maatregelen getroffen voor Nederland. Vergaande maatregelen waarbij (sport)scholen, horecagelegenheden (inclusief coffeeshops) en sauna’s/wellnessfaciliteiten werden gesloten. Begrijpelijke maatregelen.

De bevolking vertoont angstig gedrag, waarbij er massaal gehamsterd wordt in supermarkten. Bang om iets te kort te komen. Vooralsnog is daar geen enkele reden voor en adviseert het kabinet om vooral niet te hamsteren. Juist om problemen te voorkomen. Bij klachten van hoesten, verkoudheid en/of koorts wordt geadviseerd thuis te blijven. Nederland is vrijwel geheel op slot. Met de lente op komst, blijft er voorlopig een strenge winter heersen.

Op het spreekuur wordt alles behalve gehamsterd. Reguliere afspraken worden afgezegd. Het regent vooral telefoontjes met vragen omtrent de ziekte met de grote C. Er is zoveel onduidelijkheid. Niet alleen wat betreft de pathofysiologie van het virus, maar ook wat betreft de maatregelen en eventuele gevolgen. Lopen we voor of lopen we achter? Ook als gezondheidszorgprofessional hebben we hier geen antwoord op. Wij volgen net zoals iedereen de richtlijnen van het RIVM. Sommige vragen blijven helaas onbeantwoord. Dat voelt vervelend, maar niemand kan het oplossen.

Ziekenhuizen lopen over. De eerste golf is geweest en helaas is er weinig tijd om te herstellen. De volgende (en uitgebreidere) golf staat alweer voor de deur. Van zorgprofessionals wordt na de eerste marathon verwacht dat ze er nog een tweede, derde en wellicht vierde uitpersen. Mogelijk zelfs met minder drankposten dan tijdens de eerste. Verlof wordt (mogelijk) ingetrokken. Dat is buitensporig veel vragen van het personeel, maar keuzes zijn er helaas niet. We zullen het samen moeten doen om deze surrealistische film tot een realistisch en positief einde te brengen.

Samenwerking tussen zorgprofessionals. Samenwerking tussen gezondheidszorgorganisaties. Wellicht zelfs samenwerking tussen de civiele en militaire gezondheidszorg. We zullen het samen moet doen. En ondanks dat we niet meer letterlijk schouder aan schouder mogen staan, hoop ik dat iedere zorgprofessional de moed erin houdt en zich gesteund voelt. Hoe moeilijk dat ook is in tijden van onzekerheid en zonder duidelijk eind in zicht. Niemand kan vertellen hoeveel marathons er van de zorgprofessional vereist worden. Stapje voor stapje doorgaan en oppassen voor de man met de hamer. Samen blijven werken.

Inmiddels ben ik zelf hoogzwanger en sta ik op het punt om met verlof te gaan. Dit voelt dubbel. Terwijl de medische wereld overuren draait en Nederland vrijwel op slot zit, kan ik geen rol van betekenis spelen. Dan maar middels deze blog een beetje positiviteit voor mijn collega’s: ‘Blijf samenwerken en denk ook aan uw eigen gezondheid. Meer dan uw best kunt u niet doen. Wees mild voor uzelf en uw naasten. U wordt ondersteund door professionals die helaas ook niet altijd à la minute een antwoord kunnen produceren. Soms worden we ingehaald door de tijd. Maar er komt een einde aan. Na regen komt zonneschijn. En na een (strenge) winter komt ook echt weer de lente. Hou vol!’