De verleden tijd van huisarts, maar nog niet voltooid

Al schrijvende wist ik niet dat mijn vorige blog zoveel reacties en gevoelens los zou maken. Nou hou ik wel van een beetje provoceren, maar blijkbaar ligt de manier waarop wij als huisarts ons vak uitoefenen gevoeliger dan gedacht. Waarom? Zoveel verschillende mensen en dus zoveel verschillende huisartsen.

Waar de een het belangrijk vindt om tig uren op een dag te maken, vindt de ander het fijner om tijdig de deur achter zich te sluiten. De ene huisarts is een gevoelsmens en de ander houdt het liever wat zakelijker. We hebben een voornamelijk beschouwende huisarts, maar ook een die het liefst ook wat (cosmetische) chirurgie erbij uitoefent. Huisartsen die ook SCEN-arts zijn, en degenen die tegen euthanasie zijn. De apotheekhouders en de uitbesteders. De puur wetenschappelijke huisartsen en de holisten. De sporters en de borrelaars/bourgondiërs. De solisten, maatschapleden, hidha’s, waarnemers, niet-praktiserenden en ga zo maar door. En ook al schets ik het hier behoorlijk zwart-wit, deze variabiliteit is toch heerlijk?

Aan het eind van mijn geneeskundestudie heb ik een jaartje chirurgie gedaan. Geen idee of het ook gevoelig ligt bij chirurgen, maar op een chirurgiecongres hoef je je niet af te vragen wie de chirurg is en wie de farmaceut, bediende of andere beroepsbeoefenaar. Dat zie, hoor en merk je op kilometers afstand.

Nog voor het coronatijdperk ging ik graag naar het NHG-congres. Daar waar het bij chirurgen niet kan missen, kun je het bij de huisartsen niet (altijd) goed inschatten. Ik heb nog nooit zo’n diversiteit aan mensen op een congres bij elkaar gezien. Zoveel verschillende huisartsen, maar ook zoveel verschillende mensen en dus patiënten. Met een vrije artsenkeuze is er toch niks beter dan deze diversiteit? De patiënt kan tot op zekere hoogte de huisarts kiezen die bij hem past. Of ervoor kiezen dat hem dit juist helemaal niks uitmaakt.

Als ik aan mijn werk denk, denk ik niet meteen aan de administratieve rompslomp of hoge werkdruk. Integendeel. Ik geniet van de gesprekken. De diversiteit aan hulpvragen. De bezoekjes aan huis. De kleine ingrepen. Het privilege om een patiënt, maar bovenal mens te begeleiden bij een onderdeel in diens leven. Hoe en op welke manier je dat doet mag iedere huisarts zelf invullen zolang we onze hippocratische gelofte maar niet breken en de patiënt tevreden is. Want hoe verschillend we ook zijn, we streven toch allemaal hetzelfde doel na?

Reflectie, reflectie en nog eens reflectie. We doen niet anders als huisarts in opleiding. Maar eigenlijk zijn we nooit klaar met reflecteren. Ben je tevreden met de manier waarop je je vak uitoefent? Lukt het om niet sceptisch of sarcastisch te worden door de minder leuke aspecten van het vak? Ik houd niet van de afwas, maar toch moet het gebeuren. Door het iedere dag bij te houden is het slechts een taak van enkele minuten en kost het me weinig gepuf en gekreun. Dat geldt over het algemeen ook voor onze administratieve lasten. Uitzonderingen daargelaten.

Door kritisch naar jezelf te kijken en de verschillen te accepteren wordt het vak nog leuker dan het al is. Je hebt de vrijheid om het op je eigen manier in te delen. Erger je aan zaken die je kunt veranderen en doe er iets aan. Maar verspil vooral geen energie aan ergernis rondom zaken die niet te veranderen zijn.

Mijn vorige blog deed vermoeden dat vroeger alles anders was. Dat is natuurlijk niet zo. Bovenstaande is een omschrijving van alle dag. Bovendien heb ik niks willen zeggen over slechter of beter. Bij deze een ode aan het vak en aan alle collega’s. Het vak als huisarts kent een verleden, maar ook een heden en een toekomst. Bovendien maakt de verleden tijd nog geen voltooid verleden tijd. Dat hebben jullie (reacties) zelf bewezen.