De tekorteconomie

Een aantal vriendinnen van mijn dochter is verpleegkundige. Fantastisch. Jonge vrouwen die gekozen hebben voor de zorg. Dat wist ik al sinds ze jong waren. Op weg naar de hockeywedstrijden als carpoolvader spraken ze met liefde over de zorg. Zij werken nu in hun toekomstdroom.

Met z’n allen hebben wij een verplichting aan hen, aan alle anderen die in de zorg werken en tegenover hen die er nog van dromen. Hoe geven we ze een toekomst, een opleiding, stageplekken, een goed salaris en uitdagend werk? Maar ook de kans en de mogelijkheid om een woning te kopen, verder te leren en zich te ontwikkelen.

In de krant stond een nieuw woord: ‘tekorteconomie’. Eigenlijk een oud woord. Uit de tijd dat falende overheidsplanning in het Oostblok grote tekorten veroorzaakte. Anno 2021 gaat het over de tekorten aan computerchips, fietsonderdelen en bijvoorbeeld bouwmaterialen. Veroorzaakt door de pandemie die wereldwijd de logistiek ontregelt. En door het onverwacht snelle economische herstel kunnen leveranciers de vraag niet meer aan. Dat leidt tot tekorten en prijsstijgingen, tijdelijk en mogelijk zelfs structureel.

Toch is dit niet het ware tekort. Het echte grote tekort zit in mensen. Zijn er nog genoeg mensen die dromen van de zorg? Mensen die anderen willen opleiden voor een baan in de zorg? Stageplekken? Zijn er überhaupt nog leraren, in de toekomst? Genoeg mensen die willen werken in bijvoorbeeld de bouw om de benodigde woningen neer te zetten?

Alle vragen voor het nieuwe kabinet zijn te herleiden tot één woord: mensen. Dus, hoe geven wij onze samenleving vorm en garanderen we ieders plek daarbinnen? Bescheiden suggestie voor de titel van het regeerakkoord. Een simpel maar treffend parool. Mensen.