Blogs & columns
Blog

De Malediven of Amalfikust?

1 reactie

‘Ben je daar eigenlijk weleens geweest, de Malediven?’ vraagt de aios mij tijdens het wassen. ‘Nou, nee, eerlijk gezegd niet, maar ik heb daar zo mijn beeld bij.’ En met dat beeld praat ik patiënten in slaap terwijl de propofol langzaam inloopt.

Ze mogen altijd kiezen waar de reis naartoe gaat. Als ze daar niet uitkomen, doe ik wat suggesties. De Malediven (witte stranden, liggend in een hangmatje tussen de palmbomen, cocktail in de hand – fentanyl die inloopt), Amalfikust (op een terras, uitzicht over zee, met heerlijk Italiaans eten en een koud wit wijntje (wederom langzaam dronken worden van de fentanyl), Griekenland (zeilend over de azuurblauwe zee tussen de eilanden, zachtjes deinend op de golven met aan de horizon de ondergaande zon). Ik praat net zo lang over onze bestemming tot ze niet meer zelf ademen en geholpen moeten worden met een buisje in de keel. Sommige anesthesiologen maken het uitdagend voor mij door de propofol heel langzaam in te laten lopen, waardoor in de loop der jaren de verhaallijnen steeds meer uitgediept en verlengd zijn.

Je zult daar maar liggen. Op een koude kille blauwe ok onder een stug (‘warm’) aludekentje als een jezus aan het kruis met je armen vast aan de ok-tafel tussen onbekende mensen in blauwe pyjama’s met synthetische mutsjes en mondkapjes die drukdoende heen en weer lopen. Slangetjes, piepjes, spuiten, tl-licht. Met de gedachte dat je misschien wel nooit meer wakker wordt uit die narcose. De grootste fout die je dan kunt maken is beginnen over hun kindjes. Angst, tranen, strijd. Ik leg patiënten altijd uit dat ze maar één taak hebben die dag: een mooie droom uitzoeken. In de loop der jaren heb ik een arsenaal aan reisverhaaltjes ontwikkeld. Aangezien ik vaak de enige ben op de ok die ze eerder hebben gezien, de persoon waar ze op de poli hun vertrouwen aan hebben geschonken, doe ik het verhaaltje zelf om ze rustig te laten slapen (en vooral rustig wakker te laten worden). En van de gedachte aan zo’n mooie reis word ik zelf ook erg blij. Win-win.

Hoewel, win-win? De meeste mensen hebben antegrade amnesie voor mijn reisverhalen. ‘Nou dokter, dat van die droom uitkiezen was dus mooi niet waar.’ Heel soms zijn er patiënten die er twee weken later op de poli op terugkomen. En dan nemen ze mij ook weer mee in het verhaal: o ja, wij waren op bloesembomentocht in Japan. Hoewel het niet altijd levendige herinneringen creëert en sommige mensen zelfs teleurgesteld zijn, denk ik wel dat ergens in de diepte de onrust wordt gedempt door die flauwekulverhaaltjes van mij. Als het niet is voor de patiënt, dan toch wel voor de blauwe pyjama’s met synthetische mutsjes.

Meer van Susanne van der Velde
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Sem

    Coassistent, Amsterdam

    Wat goed dat je dit doet! Misschien heb je ooit wel een vriendin van mij geopereerd die vertelde dat ze altijd naar Hawaii 'ging' (haar favoriete plek). Aandacht voor een zenuwachtige patiënt wordt helaas vaak vergeten. Dat heb ik zelf gemerkt toen i...k onder het mes moest en compleet werd genegeerd. Het is niet prettig voor de patiënt om te voelen dat je een klusje bent dat even gefixt gaat worden zonder enige controle over het proces. Ook al is het routine voor de operateur en anesthesioloog, het blijft belangrijk om je te beseffen dat er een mens op tafel ligt.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.