De kluizenaar

Vroeger zou hij een kluizenaar genoemd zijn. Misschien nu wel nog. In ieder geval was hij alleen, ‘maar niet eenzaam!’, verzekerde hij me met een waterige glimlach. Ik was al wel vaker bij hem thuis geweest. Hij had een kleine benedenwoning helemaal vol met spullen. Als je naar binnen wilde, moest je niet te dik zijn want de voordeur ging niet helemaal open. En overal waar je keek, lag wel wat. Boekjes, beeldjes, plastic bloemen en planten, kleding (al dan niet gewassen). En in de woonkamer een bank met tijdschriften en kranten en de stoelen ook vol met kleding of andere spullen. Alleen zijn stoel was leeg, maar ja, daar zat hij.

Ooit had hij een relatie gehad, en een dochter gekregen, maar ja, dat was niet goed afgelopen. Relaties met vrienden en familie waren verwaterd, een paar waren ook al overleden. Hij had zich altijd prima kunnen redden en goed zelf kunnen vermaken. Maar nu werd het lastiger. Hij kon niet meer fietsen, lopen werd steeds moeilijker en hij zag ook niet goed meer. Zijn longen waren het probleem ook, tsja dat roken… Boodschappen werden soms door een buurvrouw meegenomen, maar die werd ook ouder. Naar de dokter ging hij al niet graag, maar kon ook niet meer zelf. In ons gesprek bleek al snel dat er in zijn omgeving geen vaste mensen meer waren bij wie hij terechtkon. En hij wilde ook niet lastig zijn, had het altijd zelf geregeld. Na even praten vond hij het wel goed als ik eens iemand ging bellen die misschien bij hem langs wilde gaan en hem met het een en ander zou kunnen helpen.

Zo gezegd, zo gedaan. Een paar weken later bezocht ik hem weer, hij had last van benauwdheid. Zijn huis was nog net zo vol, maar toch was er nu een extra lege stoel, waar ik op kon zitten. Ik luisterde naar zijn longen en vroeg hoe het verder ging. Tussen de hoestbuien door vertelde hij dat hij in contact was gekomen met een heuse fijne vrouw. Ze was een paar keer geweest, was met hem boodschappen gaan doen, ze hadden even op een terras in de zon gezeten. Ze had gezorgd dat er iemand kwam om zijn huis schoon te maken en zelf had ze een paar dingen in huis opgeruimd met zijn toestemming. Hij was opgelucht. Hij was bang geweest niet meer thuis te kunnen blijven wonen, dat hij ergens opgenomen zou moeten worden, in huize ammenooitniet. Maar door dit contact en de dingen die zij had kunnen regelen, merkte hij dat hij weer vertrouwen kreeg dat dat wel kon. Dat hij wel in zijn eigen huis zou kunnen blijven. En door de manier waarop zij dat aangepakt had, voelde hij zich niet lastig, maar gesteund.