De dokter van de nacht

Ik lig plat op mijn rug in bed. Het aan de muur geducktapete verduisterende gordijn laat op het ritme van de wind stralen zon door, die op het plafond van mijn kamer dansen.

Het afgelopen halfuur is verstreken, kijkend naar dit intrigerende lichtspel. Van de deur naar mijn bed is een duidelijk spoor zichtbaar. Beginnend met een opengevallen tas, waar het boek Medische spoedsituaties en een stethoscoop uit zijn gevallen, uitgetrapte gympen, een slobbertrui, een spijkerbroek, ondergoed en vrolijk gekleurde sokken (de persoonlijke touch van elke klompen dragende dokter). Op de tafel een koude pot thee met verkleurde stukken gember op de bodem, het half leeggegeten bord met curry dat de geur in mijn kamer bepaalt, ze kijken mij allemaal verwijtend aan. Ik zou orde moeten scheppen in mijn kamer, opruimen om ook orde in mijn hoofd te krijgen.

Het is zaterdag middag 14.00 uur. Mijn telefoon staat op vliegtuigstand, op het scherm nog een oud berichtje van vannacht: ‘Waar ben je? Er staat een biertje voor je klaar.’ Mijn hoofd vertelt dat ik behoor te slapen of iets zou moeten eten en drinken. Mijn lichaam voelt zich verward. Geen trek, geen slaap en wel de drang vooral niet te bewegen en even te verdwijnen in zelfmedelijden. De dopjes in mijn oren sluiten mij af van de geluiden van de wereld waar ik niet aan meedoe deze dagen. Op mijn netvlies wisselen de beelden van de patiënten van de nacht zich af; de man met de longbloeding, de beschonken vrouw die van de trap viel, de delirante man in lichtblauwe pyjama.

Nooit alleen, met de verpleging aan mijn zijde en de slaperige specialisten aan de andere kant van de telefoon, maar soms wel eenzaam en onzeker als enige dokter in huis. Ik draai me om en sluit mijn ogen.

Deze staat van zijn kan maar één ding betekenen: nachtdiensten.