De dokter als uitje

Zeven jaar. Aan moeders hand komt ze met een grote glimlach en lampjes in haar schoenen mijn spreekkamer binnengerend. We hebben het over haar huis-tuin-en-keukenkwaal. Ze springt op mijn onderzoeksbank. Bijna trots laat ze me het getroffen lichaamsdeel zien.

We komen al gauw gezamenlijk tot de conclusie dat we een afwachtend beleid gaan voeren. Eerlijk is eerlijk. Anamnese, lichamelijk onderzoek en beleid namen niet meer dan acht minuten in beslag. Met haar grote ogen blijft ze me hoopvol aankijken. Even twijfel ik of ik er wel goed aan heb gedaan. Moeder en dochter zijn het toch wel met me eens dat we het de tijd geven? Moeder kijkt me nog steeds bemoedigend aan. Dat kan het dus niet zijn. Enthousiast vraagt de kleine meid vervolgens ‘En nu, dokter? Wat gaan we nu doen?’ Een beetje verbouwereerd kijk ik haar aan. ‘Wat bedoel je, meid?’ Moeder geeft tekst en uitleg. Het meisje verheugde zich erop om naar de dokter te gaan. Even weg van huis.

Ik doe geen uitspraken over goed of fout ten aanzien van de huidige maatregelen. Ik vertel alleen wat ik zie en hoor. De dokter als uitje. Dat is een groter probleem dan de huis-tuin-en-keukenkwaal waar ze zich mee presenteerde. En het was niet eens de hulpvraag. Of stiekem wel? De vraag achter de hulpvraag? Wie zal het zeggen.