De coronaprrrrrik

‘Goedemiddag mevrouw, ik kom u het coronavaccin brengen.’ Met mijn vriendelijkste glimlach sta ik in de deuropening van de kamer van het verzorgingstehuis. Mijn dementerende patiënte kijkt me glimlachend aan. ‘Ah’, zegt ze, ‘daar ben je, wat gezellig, kom binnen.’

Ze schuifelt voor me uit tot ze bij haar luie stoel is, waar ze lekker in gaat zitten en haar dekentje weer om zich heen trekt. Ze zit 1 meter voor de televisie, waar het Tweede Kamerdebat te zien is. Ze is een kleine, sprankelende dame met pretoogjes. Ze woont al jaren in Nederland, maar oorspronkelijk komt ze uit Tsjechië, wat je vaag nog kunt horen, met name bij haar bijzonder lange rollende rrrrr.

‘Wat kom je eigenlijk doen?’ vraagt ze me. Ik zeg dat ik haar een prik kom geven. ‘Een prrrrrik?!’ zegt ze, ‘dan mag je wel weer gaan!’ Als ik haar uitleg dat het is om te voorkomen dat ze ziek gaat worden, vindt ze het prima en geef ik haar de injectie. Daarna blijf ik, volgens protocol, nog een kwartier bij haar zitten, voor het geval ze onwel wordt.

Dat wordt ze gelukkig niet. Ze is blij dat ik er ben en we praten over van alles. Ze vraagt zich af waarom dat gebouw tegenover haar raam daar gebouwd is. Dat staat er al meer dan dertig jaar, en dat vertel ik haar ook. Ze vraagt zich af of daar een man zit die naar haar zit te loeren, die haar in de gaten houdt, en ze kijkt er ondeugend bij. Ik moet erom lachen en ze vraagt waarom ik lach. Ik zeg dat dat is omdat ze zo ondeugend is, maar dat vindt ze geen leuk woord. En wat ik dan bedoel. ‘Nou’, zeg ik, ‘u bent allesbehalve bezadigd.’ ‘Bezadigd’, zegt ze, ‘nog zo’n gek woord.’ Waarop ze het woord bezadigd in het Tsjechisch begint te vervoegen, en vervolgens vraagt wat het precies betekent.

Uiteindelijk besluiten we samen dat ze vooral heel gezellig is; dat vindt ze zelf eigenlijk ook wel. ‘Maar’, vraagt ze, ‘wat kom je eigenlijk doen?’

Waarop ik haar weer vertel dat ik voor de coronaprik kwam. ‘Wat?!’ zegt ze, ‘een prrrrrik?! Dan mag je wel weer gaan!’ Als ik haar vertel dat ze hem al gehad heeft, kijkt ze me ongelovig aan. ‘Jij hebt mooie praatjes meisje’, zegt ze me, ‘en ik lust wel een kopje koffie.’ De zuster had die net voor haar neergezet, dus dat kwam mooi uit.

En over tien weken mocht ik best terugkomen, als ik die prrrrrik maar thuisliet.

Glimlachend liep ik de gang weer op. Het is extra werk, veel werk, waar we niet om gevraagd hebben, maar op deze manier kan ik dat toch niet vervelend vinden.