Blogs & columns
Blog

Contrastrijk

3 reacties

‘Bent u wel eens gevallen mevrouw?’

‘Ja, vorig jaar, van de trap, toen heb ik mijn rug gebroken. Daarvoor ben ik hier, dokter.’

‘Dat wist ik, maar ook een keer op uw bips of van de fiets?’

‘Ja, nu u het zegt, een mens valt zo eens wat in zijn leven. Ik ben ook een keer in de garage uitgegleden, zo pats-boem op mijn billen. Mijn man was wat slordig geweest met de groene zeep verdorie. Toen ben ik nog naar de SEH geweest, want ik had zo’n last van rug en liezen. Werd nog een heel gedoe. Ze hebben toen foto’s gemaakt en dachten aan kanker in de rug. Toestanden. Bleek niet het geval te zijn, gelukkig. Daarna met fysiotherapeut weer gaan lopen; man, wat had ik een pijn, maar uiteindelijk weer aan het lopen en werken gekomen hoor, mij krijg je niet klein.’

‘Wanneer was dat dan?’

‘In 2015.’

‘Was u toen nog aan het werk, u bent, laat me even kijken, 73 toch?’

‘Ja joh, ik werk nog steeds. Als taxichauffeur, zo’n 20-30 uur in de week. Heerlijk! Zitten gaat eigenlijk best goed, maar als ik koffers moet sjouwen, dan pas ik, zo erg is het inmiddels wel.’

‘Ik kan het me voorstellen, ik zie hier op een recentelijk gemaakte X-bekken een oude breuk, kijk uw bekken moet ooit helemaal door midden zijn geweest en dat is niet mooi genezen. Eigenlijk zou u geopereerd moeten worden.’

‘Verbaast me niets, zei ik ook steeds, maar er waren al foto’s gemaakt, dus ja, dan houd je op ook met zeuren natuurlijk. Een operatie? Daar ga ik eens heel hard over nadenken.’

Volgende patiënt. Verwezen door huisarts. Hele waslijst met klachten aan houdings- en bewegingsapparaat, daverende voorgeschiedenis met IBS, fibromyalgie, chronisch vermoeid, SOLK, KANS, aspecifieke lagerugklachten. Een pop-upshow van rode vlaggen. Jaren begeleiding bij de meest uiteenlopende instanties en therapeuten. En dan nu nog een soort last opinion bij de academische revalidatiedokter. Vast een nieuwe huisarts,  want er zijn er al heel wat versleten. Ik neig ernaar, als ik mevrouw zie binnenstrompelen, om nog even naar buiten te spurten en de vorige patiënt de spreekkamer in te sturen. ‘Hier, praat eens met elkaar, kijk, zo kan het ook!’ te roepen en een bak koffie te gaan drinken. Maar opvoeding, ervaring, cursussen ‘Omgaan met moeilijke klanten’, het heeft zijn vruchten afgeworpen. Kennelijk. Ik luister aandachtig, doe mijn ding en besluit – de vorige patiënt indachtig – nog één keer heel zorgvuldig uit te leggen hoe ik kijk naar deze klachten. Alles gegeven, uitvoerig laten uitpraten, uitgebreid lichamelijk onderzocht, alle beeldvorming besproken, ieder woordje gewogen. Wie weet, wie weet, laat het haar zoektocht staken. ‘Ik vrees dat u geen antwoord gaat krijgen op uw vraag, anders dan dat dit het is, hier moet u het mee doen.’ Met naar mijn eerste inschatting een bevredigend eindresultaat. ‘Eindelijk luisterde eens iemand naar mijn klachten dokter!’ Maar garantie van dit consult tot aan deur, beklijving van mijn advies? Die naïviteit heb ik wel verloren.

Even later gaat mijn telefoon, de taxichauffeuse belt vanuit de auto: ‘Dokter, ik ben er al uit hoor. Operatie? Ben jij gek, nee hoor, ik laat niet in me snijden, dan maar een paracetamolletje extra, goeiemiddag!’

En ik mijmer over een taxiritje van patiënt A en B samen, zou het kunnen helpen, denkt u? Of is dat nog een snufje restnaïviteit?

meer van casper van koppenhagen

  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    De gedachten die ik krijg bij deze blog zullen vast niet politiek correct zijn, aangezien het dogma in de moderne geneeskunde is dat je alles en iedereen ongelofelijk serieus moet nemen, en elk klachtje en pijntje tot in het oneindige gepamperd moet ...worden.

    Niet voor niets noemde een collega al eens een revalidatiearts geen revalidatiearts maar invalidatiearts. Zo was er is een revalidatiearts in een topklinisch centrum die vond dat ik allerlei patiënten met uitgebreide functionele neurologische stoornissen op moest nemen op de afdeling neurologie, omdat het zou gaan om "kwetsbare patiënten". Dat dergelijke functionele beelden niet zelden weelderig groeien en bloeien in aanwezigheid van reële pathologie van medepatiënten was nog nooit in haar opgekomen. Dat is sowieso iets waar aanbidders van functionele stoornissen graag de ogen voor sluiten. Wij maken deze patiënten niet beter, alleen maar zieker.

    Het wil blijkbaar nog niet helemaal tot de goegemeente doordringen dat wij als artsen niet zelden bijdragen aan het in stand houden van allerlei klachten en symptomen, en zelfs een bijdrage leveren aan het "ontstaan" van aandoeningen door dagelijkse ongemakken tot ziekte te bombarderen. En door alles en iedereen overal en altijd serieus te nemen, in plaats van duidelijk te zijn.

    Wat me definitief over de streep trok was een dagje meelopen in de psychiatrie. Ik zag een functionele dame, die manipulatief en dwingend gedrag vertoonde en suïcidaal zou zijn, en een patiënt met een ernstige psychose waar de lijdensdruk van het gezicht af te lezen viel. De eerste patiënte wekte vooral ergernis op, de tweede patiënt empathie. De door de wol geverfde psychiater met wie ik meeliep gaf in een zin een hele wijze les mee: "Vaak zegt je gevoel je onmiddellijk wie echt suïcidaal is en wie niet." Vrij vertaald: je gevoel zegt vaak heel goed wie hulp nodig heeft en wie niet.

    De impliciete boodschap van deze blog? Wellicht niet politiek correct, maar o zo herkenbaar!

  • Casper van Koppenhagen

    Revalidatiearts, Utrecht

    Beste mevrouw Hairwassers,

    Ik vind het vervelend dat u geschrokken bent van mijn blog. De intentie, iedere dag weer, is om in het 'contrastrijke' aanbod van patienten met hun 'contrastrijke' omgang met hun klachten, telkens weer de compassie te l...aten zegenvieren om de juiste zorg op de juiste plaats te bieden, aansluitend bij de patiënt. Zonder aanzien des persoons, zonder oordeel. Dus zonder kwalificatie van 'helden' of 'mensen die zeuren'.
    De intentie van dit blog is om te laten zien dat dit in de praktijk nog wel eens lastig kan zijn.

    Uw reactie laat mij inzien dat het tussen mijn intentie van dat wat ik schrijf en de interpretatie daarvan nog wel eens kan schorten. Mijn excuus als ik u hierbij onverhoopt gekwetst of geprikkeld heb.

  • Desiree Hairwassers

    Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen

    Ik schrik, eerlijk gezegd, nogal van je blog. Je bewondert blijkbaar bikkels en ergert je aan mensen die 'zeuren'..... Toch is die kwalificatie kortzichtig. Je weet niks van het leven van die mevrouw met al die klachten, waarvan je suggereert dat het... 'flauwekul' is. Misschien zit er een heel ander verhaal achter. Misschien heeft ze een aandoening die je niet kent. Misschien is ze eenzaam of wordt ze mishandeld. Misschien leeft ze in armoede. Ook het verhaal van de bikkel ken je niet. Sommige mensen kunnen van zichzelf eisen dat ze maar door en door gaan, ookal is dat helemaal niet zo verstandig.

    Wat wilde je nou eigenlijk zeggen met deze blog?

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.