Chirurg worden

Zoon van collega C. loopt een dagje met ons mee. Net eindexamen gedaan, helaas met het Nederlands rugbyteam zijn kruisband gescheurd, dus staan het beoogde tussenjaar inclusief rugbycarrière opeens op een laag pitje. Tijd om serieus na te denken over zijn toekomst en chirurg worden lijkt hem wel wat.

Eerste vraag aan mij: ‘Heb je altijd al chirurg willen worden?’ Antwoord: ‘Nee.’ Begonnen met onderzoek bij de gynaecologie, daarna aangenomen bij de orthopedie, maar uiteindelijk traumachirurg geworden. Een vrij ruime zoektocht dus die ik, opportunist als ik ben, verkoop als brede basis. In ons vak is deze brede basis overigens wel een belangrijk fundament, maar dat was meer geluk dan wijsheid in mijn geval.

‘Hoe word je dan chirurg?’ Ik denk even na. De laatste sollicitatieronde in onze regio schiet door mijn hoofd. Tweeëntwintig brieven voor drie plekken. Merendeel van de kandidaten was gepromoveerd en had agnio-ervaring op minstens twee plekken. En o ja, als je geen marathon onder de 3.30 uur hebt gelopen, hoor je er niet bij. Appeltje-eitje.

In gedachte dwaal ik af. Is dat gepromoveer nou wel zo zinvol voor ons chirurgen? Ik ben opgeleid in een perifeer ziekenhuis met dertien chirurgen in de maatschap. Vier chirurgen deden actief onderzoek, een kleine 30 procent. Wat me wel opviel, is dat bijna iedereen linksom of rechtsom betrokken was bij organisatie van zorg of management. Maar daar krijg je geen PubMed-hits voor.

Hoe zit dat dan in onze academische traumagroep? Van de acht stafleden, doen er vijf actief onderzoek wat, in tegenstelling tot onze laatste sollicitatieronde, nog steeds geen 100 procent is. De rest doet management of is betrokken bij onderwijs. Onderwijs is niet direct goed voor je H-factor maar we willen straks wel allemaal geopereerd worden door goede chirurgen toch? Het moge duidelijk zijn dat ik een afgeronde promotie niet per definitie tot de aanbeveling vind strekken voor een toekomstig collega.

Terug naar onze gast. Of je dan al in je studententijd moet beginnen met keuzes maken voor de chirurgie? Hij kijkt er wat moeilijk bij. Er is tegenwoordig een vereniging chirurgie voor medisch studenten. Organiseren college op zaterdagochtend, starttijd 9 uur, over chirurgische onderwerpen. Ik ben op een hoop plekken geweest op zaterdagochtend maar nooit in een collegezaal. Overigens weet ik nou niet direct of ik mijn eigen achtjarige studietraject zou aanbevelen, maar op zaterdagochtend lig je in (of ben je onderweg naar) bed.

Ten slotte dan: ‘Wat voor eigenschappen heb je nodig om chirurg te worden?’ Opeens schiet mij het boek van Stephen Westaby te binnen. Westaby verhaalt over zijn jeugd, studententijd (bier en rugby, zal onze gast aanspreken) en werk als thoraxchirurg. Hij is zelfverklaard psychopaat en vindt dat een belangrijke karaktereigenschap voor (thorax)chirurgen. Ergens snap ik hem wel, maar de basis van zijn boek blijft dan onderbelicht. Het allerleukste is namelijk de beschrijving van mensen die hij heeft geholpen. Voor een psychopaat is hij wel erg betrokken bij zijn patiënten. En dat is nou precies waar chirurg zijn mee begint.

Ik loop naar mijn kast en geef het boek aan onze gast. Westaby’s wijze woorden hebben weer een goede bestemming gevonden.