Breng de arbeidsdeskundige terug onder het afgeleid beroepsgeheim
17 reactiesDe arbeidsdeskundige onder het afgeleid beroepsgeheim? Dat kan toch helemaal niet! Maar waarom eigenlijk niet?
Hoe het zo is gekomen
Eind tachtiger jaren kwamen mondjesmaat de eerste klachten binnen van cliënten die het raar vonden dat een arbeidsdeskundige met het medisch dossier van de verzekeringsarts onder de arm op huisbezoek kwam om onderzoek te doen naar noodzakelijke woningaanpassingen of een vervoersvoorziening. Cliënten waren mondiger geworden en sommige vroegen zich af of hun medische gegevens bij deze functionaris wel in goede handen waren. Waren al die gegevens nou wel nodig voor dat arbeidsdeskundig advieswerk? Daar hadden ze een punt. Velen hadden er overigens geen enkel probleem mee. Ook arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen kwamen onder de loep: de arbeidsdeskundige moest het ook afkunnen met louter de beperkingen die door de verzekeringsarts zijn aangegeven. Alles wat daarvóór zit aan medische informatie kon dan toch worden weggelaten? Daar zat ook wat in. Lang verhaal kort: zo geschiedde het dat de arbeidsdeskundige op afstand werd gezet van de medische gegevens en geen aanspraak meer kon maken op het afgeleid beroepsgeheim.
Hoe het verder ging
Er werd wat afgezucht door verzekeringsartsen die nu dubbele rapportages moesten maken. Arbeidsdeskundigen klaagden steen en been dat het wel erg onhandig was om vaak essentiële informatie vooraf te moeten missen. Vervolgens voegde iedereen zich lijdzaam in dit lot en werd de nieuwe werkwijze de norm. Af en toe stak er wel gemor op, maar de privacy van cliënten ging boven alles.
Privacy tot je dienst
Onder de steeds strengere privacyregels kwam bij de bedrijfsartsen de leidraad Bedrijfsarts en privacy (2011) tot stand. Met daarin het goedbedoelde, maar al snel beruchte lijstje van wat je als arts geacht wordt wel en niet mee te delen over de cliënt. Met als hoogtepunt ‘lopen met krukken in verband met knie’. Dat mocht niet. Moest zijn: ‘voor zijn eigen fysiek belastende werkzaamheden heeft hij goed gebruik van armen en benen nodig’. Deze leidraad is recentelijk geüpdatet (2019) en een stuk verbeterd. Hoewel vooral betrekking hebbend op wat aan de werkgever mag worden doorgegeven, is het is een goed voorbeeld van de spasticiteit waarin we zijn beland. De tuchtrechter doet intussen ook stevige duiten in dit zakje. Zelfs het louter vermelden dat iemand psychische klachten heeft – terwijl dat zonneklaar is uit alle contextgegevens – kan een waarschuwing opleveren. Je wordt er balorig van. Zo is een papieren werkelijkheid gecreëerd met rapportages en adviezen gesteld in neutrale bewoordingen en bleke standaardzinnen. Die ver afstaat van de echte wereld en in schril contrast met de welwillende inspanningen die allerlei al of niet gesubsidieerde instellingen leveren om het stigma op medische aandoeningen ervanaf te krijgen.
Beperkingen, mogelijkheden en talenten
Steeds meer mensen komen op de werkvloer in de problemen door het spectrum van psychische aandoeningen: van stress en burn-out tot aan depressie en ontwikkelingsstoornissen als ADHD en ASS. Hebben zij nou beperkingen of mogelijkheden of talenten? Dat leidt tot bevreemdende rapportages met uitgebreide beschrijvingen van die beperkingen en mogelijkheden. Angstvallig wordt vermeden de psychische aandoening te noemen. Voor veel cliënten is hun diagnose een belangrijk aspect van hun identiteit geworden en in de context wezenlijk. Maar nee: mag niet worden vermeld.
Ook in eenvoudigere zaken vind ik het strontvervelend dat ik aan mijn arbeidsdeskundige niet mag doorgeven waardóór iemand een probleem heeft, bijvoorbeeld met lopen of traplopen. En wat bij een ‘lastig te objectiveren’ aandoening? Pure winst als de arbeidsdeskundige goed beslagen ten ijs komt bij het gesprek met die cliënt. Trouwens, de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling is toch een joint venture van verzekeringsarts en arbeidsdeskundige? En de verzuimbegeleiding door de bedrijfsarts in samenspel met een arbeidsdeskundige dito?
De hamvraag
Waarom zouden de medische gegevens bij de arbeidsdeskundige niet in vertrouwde handen zijn? Het is een hoogwaardige professie met nota bene een eigen tuchtcollege. Als we vinden dat dit een goede waarborg is kunnen we afspreken dat de arbeidsdeskundige onder het afgeleid beroepsgeheim van de bedrijfsarts of verzekeringsarts mag werken, werkend in één team aan hetzelfde doel voor dezelfde cliënt. Dat is uit te leggen. En na een tijdje wordt dát weer vanzelfsprekend.
Ik zie veel voordelen. De arbeidsdeskundige kan kennisnemen van de stukken, en er hoeft voor de arbeidsdeskundige geen bureaucratische toer te worden uitgehaald om te bezien wat er nou precies wel en niet mag worden gedeeld. Aparte rapportages maken voor de arbeidsdeskundige: verleden tijd. Cliënten hoeven hun hele medische verhaal niet opnieuw te vertellen bij de arbeidsdeskundige. Last but not least: een betere dienstverlening.
Kortom, de arbeidsdeskundige terug onder het afgeleid medisch beroepsgeheim: why not?
lees meer van Jim Faas
winnand arents
verzekeringsarts (n.p.) / medisch adviseur, Kranenburg
Beste collega's UWV artsen,
De concrete actie van Jim Faas zal echt niet haalbaar kunnen zijn, daar zijn voorgestelde actie veel te fraudegevoelig ligt gezien zijn nauw verbonden contacten met de UWV-top die alleen maar interesse heeft voor haar e...igen financieel-commercieel belangen.
Na talloze discussie's (16 reactie's) van wel of niet de arbeidsdeskundige onder het afgeleid medische beroepsgeheim te brengen, vind ik dat Jim Faas zijn concrete actie uiteindelijk niet dient voor te leggen aan het UWV top-management, maar aan een onafhankelijk medisch-sociaal wetenschappelijke commissie van de NVVG.
Mijn voorstel aan de NVVG is:
1.
Client bij het a.d. onderzoek geheel vrijblijvend een schriftelijke verklaring laten ondertekenen dat de arbeidsdeskundige louter telefonisch contact kan opnemen met de UWV verzekeringsarts voor nadere uitleg m.b.t. het causaal medisch verband welke heeft geleid tot medische beperkingen. Louter een medische beperkingenlijst en dan wel in het bijzonder bij psychische beperkingen, schiet objectief vaak ernstig tekort voor een degelijk gevalideerd a.d. onderzoek naar passende functie's.
Ik heb in de jaren negentig als GAK arts vaak meegemaakt dat een GAK-manager, zwaar onder druk gezet door andere derde niet-medici personen zoals een werkgever of arbeidsdeskundige, mij heeft verzocht om mijn client arbeidsgeschikt te verklaren terwijl client o.g.v. haar ernstige klachten m.i. een hoge risico had van overlijden. Dat waren o.a. 3 clienten met d.d. feochromocytoom, colonklachten en een psychiatrie patient. Alle drie zijn binnen drie maanden overleden (benen amputeerd en hartinfarct, metastase coloncarcinoma en geslaagde suicide).
2.
Zoals tijdens jaren tachtig/negentig bij het GAK dient de UWV arts het laatste woord te hebben of hij kan meegaan met de passende functie's vastgesteld door de a.d. en het hieromtrent vastgesteld arbeidsongeschiktheidspercentage.
Dus: Onderzoek arbeidsdeskundige voortaan laten accorderen door de UWV arts.
Jim Faas
verzekeringsarts , Amsterdam
Dank collega’s Mazliah-de Vries en Khoe voor jullie moeite om zo uitgebreid inhoudelijk te reageren. Ik schreef de blog ‘to test the waters’, niet om mijn gelijk te halen. Waar we het over eens lijken te zijn is dat er aan de samenwerking en afstemmi...ng tussen (in ieder geval) verzekeringsartsen en arbeidsdeskundigen veel te verbeteren valt. Afgeleid beroepsgeheim is een optie, iedere andere zinvolle oplossing: count me in. Ik heb de rapportage-overdracht als concreet aanknopingspunt genomen omdat ik daar zelf in de praktijk de duidelijkste voorbeelden van misverstanden en kwaliteitsverlies in de gevalsbehandeling door zie.
De vele reacties van arbeidsdeskundigen, zeker ook bij UWV overigens (helaas niet zichtbaar op social media), bevestigen dat.
We leven niet meer in de ideale wereld van vaste teamverbanden. Konden we daarnaar terug dan zou dat een kwaliteitssslok op een borrel schelen. Dat je niet eens weet aan wie je bevindingen worden overgedragen is op veel plekken ‘normaal’ geworden.
Nogmaals: het gaat mij om een goede overdracht van de beschrijving, context en achtergronden van de arbeidsbeperkingen. Niet de hele medische doopceel. Ik vind dat we oog en oor moeten hebben voor de noden, wensen en ideeën van arbeidsdeskundigen.
Tja, betere samenwerking en afstemming in de keten. Dat hoor je overal. Niemand is daar tegen. De kunst is om er daadwerkelijk - en tastbaar - iets aan te doen. Genoeg gepraat dus, concrete actie is nodig.
Edwin Khoe
Verzekeringsarts RGA / Medisch Adviseur, Apeldoorn
Ik zie verder met name reacties van AD'en (op LinkedIn) die bij particuliere verzekeraars, arbodiensten of als "re-integratie" AD'en werken. Deze AD'en hebben een begeleidings-/vertrouwensband met hun cliënt en is dat een geheel andere rol dan de beo...ordelingsrol die het UWV heeft bij SMZ/B&B richting de verzekerde. Alleen de AD bij het Werkbedrijf en SMZ ziektewet/Arbo zou je wellicht een vergelijkbare rol kunnen toedichten. Overigens nemen bedrijfsartsen officieel ook een andere rol aan door te stellen dat zij, anders dan de UWV arts, geen beoordelende rol hebben. Ook weer een andere discussie overigens.
AD'en lijken zichzelf qua vertrouwensband te overschatten als men stelt dat de cliënt "toch alles vertelt." Hier geldt: "wat iemand de AD niet vertelt weet de AD niet", maar blijkbaar zijn AD'en zich dit niet altijd bewust. Ik spreek vanuit mijn onderzoeken voor particuliere verzekeraars klanten van de verzekeraar die mij van alles medisch (en niet medisch) vertellen waarvan ze niet willen dat de AD, die hen soms jarenlang heeft begeleid, te weten komt en voor de rol van de AD ook niet relevant is. En gelijk hebben deze mensen. Een deel van die informatie schrijf ik wel op in mijn medische rapportage omdat ik die bij mijn weging nodig heb en kan dus nooit zomaar één op één aan een AD doorgegeven worden.
Edwin Khoe
Verzekeringsarts RGA / Medisch Adviseur, Apeldoorn
Op zich heb ik er geen bezwaar tegen dat de AD onder een verlengde arm/taakdelegatie constructie over medische gegevens beschikt of mondeling van de arts te horen krijgt. Maar de stelling dat een AD een professional is die professioneel met medische ...gegevens omgaat herken ik niet vanuit de dossiers die ik onder ogen krijg. Ik zie onder ander regelmatig dossiers waarbij de AD op grond van wat de verzekerde medisch vertelt zonder terugkoppeling met de arts functies laat vervallen zonder enige goede medische reden. Indien de UWV arts (of welke andere arts dan ook) medische gegevens aan de AD overdraagt zal de arts dus niet alleen dienen te checken of de AD bevoegd is maar ook of de AD bekwaam is om de gegevens juist te interpreteren. Dat de AD een tuchtrecht kent is juist. Maar waarom zou iemand die onterecht een hogere uitkering krijgt omdat onterecht functies vervallen naar het tuchtrecht van de AD gaan? Overigens een fenomeen dat ook speelt bij bedrijfsartsen/verzekeringsartsen die wat scherper beoordelen en collega's die makkelijk beperkingen aannemen. De laatste groep zal minder snel een tuchtklacht krijgen. Maar dat is een andere discussie waar onder andere Simon Knepper jaren geleden in de WAO tijd ook al op heeft gewezen.
De arts zal dus net zoals bij andere taakdelegatie situaties het geval is hier op dienen te monitoren bij de AD conform de bestaande eisen. Bij B&B is dat nog wel te doen en gaan AD'en naar mijn ervaring professioneel met medische gegevens om. Maar bij SMZ is er meestal geen vaste koppeling tussen arts en AD en kan de arts nooit overzien wat er met de aan hem/haar toevertrouwde en aan de AD overgedragen gegevens gebeurt. Maar wellicht een goede reden om bij het UWV deze koppeling weer terug te brengen en meer overleg te bevorderen. En waarbij niet vergeten dient te worden dit ook adequaat in te regelen voor de vele externe artsen en AD'en die bij het UWV rondlopen.
Edwin Khoe
Verzekeringsarts RGA / Medisch Adviseur, Apeldoorn
Eens met collega Mazliah-de Vries. Mijn laatste reactie en dan is wat mij betreft voor nu alles wel gezegd. Ik zie jaarlijkse honderden rapportages van UWV artsen en UWV AD'en van over het hele land. Enkele aandachtspunten die ik daar uit opmaak:
...1) Er zijn collega's, zoals collega Mazliah-de Vries terecht beschrijft, die in de afgeleide rapportage prima kunnen verwoorden wat de specifieke problematiek van een verzekerde is en wat dit betekent voor de beperkingen. Dus als zij het kunnen waarom kunnen andere UWV artsen dat niet?
2) Hetzelfde geldt voor op de juiste plaats in de rapportage de juiste tekst plaatsen. Dat is bij Sociaal Medische Zaken (SMZ) op zich goed geregeld in het rapportage systeem maar daar houdt niet elke arts van het UWV zich aan.
Beide aandachtspunten liggen wellicht meer aan het feit dat bij het UWV SMZ de volledige medische kwaliteitslijn is verdwenen zoals die er eerder was. Met als dieptepunt de (adviseur) verzekeringsarts die bij honderden dossiers ongezien mee heeft getekend bij het herbeoordelingsproject in Groningen.
Zoals collega Mazliah-de Vries haar opleiding en haar manier van samenwerken met de AD'en (over en weer info ophalen en bespreken) beschrijft wordt ik blij. Maar de praktijk is bij UWV SMZ meestal anders en wellicht moet UWV SMZ daar meer energie in steken. Er spelen bij SMZ allerlei niet uitgesproken (voor)oordelen tussen artsen en AD'en die adequate samenwerking vaak belemmeren. In het kader van de CBBS-5 opleiding wordt daar weer aandacht aan geschonken. Maar gedrag verander je niet zomaar met eenmalig aandacht geven. Zoals wel is gebleken uit de eerdere CBBS opleiding jaren geleden waar samenwerking ook op de agenda stond.
M. Mazliah-de Vries
Verzekeringsarts, Amsterdam
Beste Jim, jammer dat je 1) veronderstelt dat collega’s met halve informatie het bos in worden gestuurd en 2) mijn opmerkingen over overleg reduceert tot ‘ze moeten maar langslopen’.
Vooruit, misschien heb je gelijk dat het iets meer moeite vergt... dan 1 druk op de knop, zo’n gesplitst rapport.
Er wordt tegenwoordig tijdens de opleiding behoorlijk veel aandacht besteed aan het rapporteren. Je argumentatie opbouwen zónder onnodige medische info op te nemen in de beschouwing, oefen je 4 jaar lang. Niet alleen met je supervisor ga je op zoek naar de juiste balans tussen medisch geheim en toelichtingsplicht, maar er moet ook meermaals (waardevolle!) feedback worden opgehaald bij de ADen.
Verder denk ik dat het een gemiste kans is dat er zo weinig overleg is tussen VA en AD. Voor de duidelijkheid: ik vind overleg dus een prettige manier van samenwerken. Ik denk dat het een betere beoordeling oplevert (maar heb overigens geen data om dat mee te onderbouwen)als je even van gedachten wisselt. Wie bij wie langsloopt of wie naar wie belt, interesseert me verder niet.
Naar de reden waarom het zo weinig gebeurt is het gissen. Misschien vindt een meerderheid de rapporten voldoende helder, en is overleg dus niet nodig. Misschien is de werkdruk te hoog en is er geen tijd, misschien zijn ervaringen uit het verleden niet goed. Wie zal het zeggen.
Het volledige dossier bij de AD op het bureau leggen en zeggen ‘succes ermee’ vind ik geen echte samenwerking, eerder een overdracht. Persoonlijk zie ik overleg dan ook niet als iets dat obsoleet is zodra de AD over het hele medische rapport zou beschikken.
En dan blijft mijn vraag, als we dan toch overleggen, welk probleem er met jouw voorstel wordt opgelost.
Jim Faas
verzekeringsarts, Amsterdam
In tegenstelling tot enkele reagerende collega’s vind het ik zelf knap lastig ‘gesplitst’ te rapporteren. Ik vind het ook onzinnig. Veel arbeidsongeschiktheid is multifactorieel bepaald. Het hele biopsychosociale spectrum komt aan bod. Dan is het gek...unsteld om je beschouwing en argumentatie voor je opvolger in de keten te ontdoen van ‘medische’ gegevens. Zo simpel is het niet om de medische gegevens te scheiden van de niet-medische.
Dat dit met één druk op de knop zou kunnen vind ik een buitengewone prestatie. Ja, als je het geen probleem vindt arbeidsdeskundigen verder te laten werken met halve informatie. Daarbij gaat het me natuurlijk om de beschrijving, de context en de achtergrond van de arbeidsbeperkingen.
De houding ‘ze moeten het me maar komen vragen als ze het niet snappen’ laat ik voor wat die is. Gaat het om de dokter of gaat het om de cliënt? ‘Ik ken helaas óók niet veel ADen die even bij de VA aankloppen voor overleg’. Misschien afvragen waardoor dat dan komt?
Wat ik wel goed snap en erken is dat het medisch beroepsgeheim te alle tijden dient te worden beschermd. Dat moet te organiseren zijn. Ik herhaal: de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige werken gezamenlijk aan hetzelfde doel voor een en dezelfde cliënt: een zo goed mogelijke beoordeling van het recht op compensatie bij arbeidsongeschiktheid en een zo goed mogelijk re-integratie in het arbeidsproces. Dat is al moeilijk genoeg.
Iedere vergelijking van de arbeidsdeskundige met de werkgever als het gaat om gegevensuitwisseling leidt dan ook per direct tot een drogredenering. En doet geen recht aan de belangrijke rol die de arbeidsdeskundige in dit kader speelt. Gegevensverstrekking aan werkgevers is een volledig ander chapiter.
Tot slot nog dit. De collega’s arbeidsdeskundigen hebben geen podium op Medisch Contact. Hun vele reacties op LinkedIn zijn de moeite waard om kennis van te nemen.
L. Das
verzekeringsarts, Appelscha
(vervolg)
Ik heb zo het idee dat we goed naar het werkveld moeten kijken eer we overgaan naar een weer afgeleid beroepsgeheim, maar misschien ben ik wat zuinig ingesteld op collega-(verzekerings)artsen. Dat klanten zelf hun medisch verhaal uitlegge...n aan arbeidskundigen is ter verantwoording van de klanten zelf en kan de arbeidskundige wel eens helpen.
Het eea wat ik hierboven aanhaal is al beschreven door collega Mazliah-de Vries en collega Khoe.
De opmerking van Hekkelman past in dit geheel niet, mij is bekend dat een Medisch Adviseur (ABP) door de tuchtrechter terecht werd gewezen omdat afdeling Bezwaar, zonder instemming van cliënt en ook zonder medeweten van de Medisch Adviseur, medische stukken had opgezonden naar de ambtenarenrechter. Bestaat er jurisprudentie of een arbeidskundige van Bezwaar en Beroep mag beschikken over medische gegevens?
L. Das
Verzekeringsarts, Appelscha
Ik ben een beetje erg verbaasd.
Wat voor reden hebben wij nu om de arbeidskundige onder te brengen onder het afgeleide beroepsgeheim van de artsen? In mijn ogen geen.
De maatregelen van het college destijds die verzekeringsartsen troffen, terwijl... de arbeidskundigen wel erg losjes omgingen met medische gegevens uitgaande van “gegevens van de UVI” heeft als uitvloeisel gegeven dat wij afscheid hebben mogen nemen van die collega’s en een verbetering van de omgang van medische gegevens binnen de UVI, lees UWV kregen. Maar nog steeds niet optimaal. Bij de uitvoering van loondervingwetgevingen door het UWV in het heden ben ik blij met de scheiding van medische en niet-medische dossiers. Daar ligt niet het werk voor de (verzekerings)artsen, de druk op de knop om een afgeleide rapportage in het algemene dossier te krijgen zal altijd blijven bestaan en wel of niet arbeidsdeskundigen onder afgeleide beroepsgeheim van de artsen zal daar niks aan veranderen. Anders gezegd, wel onderbrengen van de arbeidsdeskundigen onder afgeleide beroepsgeheim van artsen betekent echt geen minder werk voor de (verzekerings)artsen. Wel meer ellende. Nog altijd beschikken wij over medewerkers die niet beseffen dat wij zeer voorzichtig moet omgaan met medische gegevens en zeer terughoudend moeten zijn jegens werkgever en werknemers met medische achtergronden. Zelf ga ik hier dus ook zeer selectief mee om, niet te vertrouwen arbeidsdeskundigen krijgen van mij geen enkel medisch gegeven ook al zou het enigszins belangrijk kunnen zijn. In een onderling overleg, in geval van voldoende vertrouwen bij mij, kan het wel eens voorkomen dat ik globaal medische informatie lever, voor zover het de gevalsbehandeling ten goede komt. Veel belangrijker is een goede samenwerking met de arbeidsdeskundige en ook een overleg.
En als een arbeidsdeskundige dan toch twijfels heeft, vanwege het ontbreken van “medische” gegevens, dan zal hij/zij over moeten gaan tot een professionele eindselectie.
Jan-Willem Hekkelman
verzekeringsarts Bezwaar en Beroep, Almere
Helemaal eens met Jim Faas. het is ook opvallend dat de arbeidsdeskundige bij Bezwaar en Beroep wel inzicht heeft in de medische stukken. Niemand heeft daar moeite mee.
M. Mazliah-de Vries
Verzekeringsarts , Amsterdam
Zijn we doorgeslagen in het gebruik van algemeenheden sinds de ‘cardiologische klachten’ uitspraak van de tuchtrechter? Misschien.
Maar ik snap verder niet welk probleem hier wordt gepoogd op te lossen. Als de AD twijfelt of meer informatie nodig... heeft, kan hij/zij toch gewoon naar de VA stappen (of (video)bellen) met wat gerichte vragen? Ik ken niet veel collega’s die te beroerd zijn voor nader overleg, toelichting en/of nuancering. Ik ken helaas óók niet veel ADen die even bij de VA aankloppen voor overleg (en met degenen die dat wel doen is het echt heel prettig samenwerken).
Gerichte vragen beantwoorden die ertoe doen (over beperkingen dus, en zo nodig waaruit die min of meer voortkomen) lijkt me nou precies de ‘sweet spot’ waar je op moet mikken als het gaat om de samenwerking met de AD:
Net als dat VA’en geen inzage hebben hele medisch behandeldossier van cliënt (dat zou óók veel moeite schelen, en ook dáár bestaat verbazing over bij sommige cliënten), is het ook niet proportioneel om de AD de hele medische rapportage te doen toekomen (zie ook reactie met voorbeelden van collega Khoe).
Voor wat betreft het rapporteren in tweevoud in algemeenheden: dat zal toch moeten blijven gebeuren in de communicatie naar werkgever (die het overigens ook vaak onhandig en verbazingwekkend vindt dat hij/zij niet gewoon bij alle medische stukken over zijn werknemer kan: hij/zij betaalt toch?), en is gelukkig tegenwoordig met één druk op de knop gebeurd. Hooguit even opletten wat je waar neer zet.
Jim Faas
verzekeringsarts , Amsterdam
Veel bijval van arbeidsdeskundigen. Nu de collega’s nog...
Twee voorbeelden:
Monique Mijnders, AD:
Herkenbaar stuk. Ik zie veel toegevoegde waarde in intensievere samenwerking tussen bedrijfsartsen en arbeidsdeskundigen. Naar mijn idee verster...kt samenwerking (het onderzoek naar) de kansen en mogelijkheden van de cliënt. Vanuit dit gezamelijke belang zou het mij persoonlijk helpen als ik (soms) meer van de context (medische situatie) weet, waarbij ik overigens geen enkele intentie heb op de stoel van de dokter te willen gaan zitten. Ik ervaar verder (gelukkig) een toenemend aantal bedrijfsartsen die het belang van samenwerking inzien!
Patricia Andriesse, AD de Amersfoortse:
Helemaal eens!! Onze cliënten vinden het vaak onbegrijpelijk dat wij niet weten wat er met hen aan de hand is. (Meestal wordt in de eerste vijf minuten van het gesprek dan ook de hele medische achtergond verteld!) Als je het weet, kan je de klachten en beperkingen in de juiste context plaatsen. Dit geeft vertrouwen om samen te werken aan duurzame oplossingen. Omschreven beperkingen zijn vaak vaag en worden niet ondersteund door een goede toelichting, waardoor een verkeerd beeld kan ontstaan en kansen gemist worden.
Winnand Arents
Verzekeringsarts n.p./ medisch adviseur, Kranenburg
Conform de regels vanKMNG is de UWV arts een controlerend geneesheer of in dit geval een sociaal medische UWV beoordeelaar en geen behandelend arts. Daar blijft het bij. Ik begrijp ook niet hoe collega Jim Faas op het idee komt om een arbeidsdeskundi...ge inzage te laten geven van het medisch UWV dossier, want dat kan tot forse schade leiden voor de UWV keurling. Immers: indien de UWV arts conform de eed van Hippocratus het medisch geheim gaat schenden, dan wordt in dat geval niet de arbeidsdeskundige maar de verantwoordelijke UWV arts door het medisch tuchtcollege fors afgestraft.
Indien nu naar het voorstel van Jim Faas een arbeidsdeskundige het medisch UWV dossier ter inzage gaat krijgen, dan heeft de UWV keurling geen medische privecy en dus ook geen wettelijk bescherming meer.
Kennelijk heeft Jim Faas een dergelijk dubieuze constructie laten aanpraten door het Hoofdkantoor UWV, die worden ondersteund door adviserend top ambtenaren van het ministerie SZW. Enkele van deze topamtenaren zijn afkomstig van het vroegere top GAK management die in 1999 werden ontslagen, daar het ministerie SZW deze GAK top had beschuldigd van loonfraude met GAK artsensalarissen. Om te voorkomen dat deze fraude werd gepubliceerd en daardoor schade aan de nieuwe organisatie UWV (jaar 2000) hebben topadvocaten zoals Geratd Spong het ministerie weten af te dwingen om deze frauduleus ontslagen GAK top managers vanaf 1 januari 2000 bij het ministerie SZW een hoge functie als UWV adviseur aan te bieden. Het zijn juist deze ex GAK managers die sinds 1 januari 2000 tot de dag van heden trachten de functie UWV arts uit te hollen om zodoende financieel w
hun eigen zakken te vullen, waardoor miljarden EUR UWV verlies t.g.v. van jarenlang ten onrechte forse stijging van arbeidsongeschikten.
Ik stel voor dat Jim Faas zijn idee om het beroep UWV verzekeringsarts nog meer uit te hollen het UWV Bestuur terug fluit naar de dubieuze topambtenaren van het ministerie SZW afkomstig van het vroegere GAK.
Edwin Khoe
Verzekeringsarts RGA / Medisch Adviseur, Apeldoorn
Je zegt het zelf al Jim. In een behandelteam zitten behandelaars met het doel iemand te behandelen. Een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige zijn geen behandelaars maar beoordelaars. Hetgeen een geheel andere rol is. Overigens als iemand bijvoor...beeld HIV , een incestverleden of schulden heeft zou ik als revalidatiearts dat ook alleen maar zo concreet aan de ergotherapeut laten weten indien ik dat echt relevant vindt voor de behandeling door de ergotherapeut. Vaak zal echter de patiënt ook zelf wel het e.e.a. vertellen aan de ergotherapeut omdat er een behandelrelatie/vertrouwensband bestaat/ontstaat. Of de verzekerde die verplicht bij de UWV medewerker komt die vertrouwensband voelt richting de UWV medewerker vraag ik mij af.
Jim Faas
verzekeringsarts , Amsterdam
? Ik ben op zoek naar een vergelijking die hopelijk helpt bij wat ik wil overbrengen
? [ en svp niet meteen juridisch afschieten...??]
? Moet een revalidatie-arts een *aparte* rapportage maken voor de ergotherapeut die in hetzelfde behandelteam zit...?
Edwin Khoe
Verzekeringsarts RGA / Medisch Adviseur, Apeldoorn
Tot op zekere hoogte mee eens. Er wordt nu te krampachtig informatie niet gedeeld die voor een AD relevant is voor adequate beeldvorming, functieduiding en begeleiding. Aan de andere kant is domweg medische gegeven overdragen niet juist en zinvol:
...
1) Er zijn altijd gegevens die zo gevoelig zijn dat deze beschermd dienen te worden richting een AD die daar helemaal niets mee hoeft in het kader van de eigen werkzaamheden. De arts zal dus altijd de verantwoordelijkheid houden om een selectie te maken richting de AD en daarbij is een aparte rapportage in veel gevallen toch nog altijd noodzakelijk. Overigens is het opstellen van die aparte rapportage bij het UWV verregaande geautomatiseerd voor de arts dus veel extra werk lijkt het mij niet.
2) De AD zal medische informatie niet altijd kunnen interpreteren, Hij/zij is niet als arts opgeleid. Dat ging en gaat nog wel eens mis. Twee voorbeelden: in het verleden hadden de AD'en wel de beschikking over de medische gegevens maar werden er vrolijk taxi-opleidingen vergoed aan mensen die onder de verdovende medicatie zaten. Gisteren nog een dossier gezien waar in de FML een vage visuele beperking was gegeven en de AD in 2016 op basis daarvan vaststelde dat er geen enkele functie was te duiden (>80%). In 2020 overlegt de AD wel met de arts en stellen ze samen vast dat de visus beperking functieduiding niet in de weg staat (<35%). Overleg met de arts is dus vaak noodzakelijk om tot een juiste interpretatie /inschatting te komen voor een AD.
Wil Duits
Bedrijfsarts, Houten
Klinkt als een heel goed idee, een soort verlengde arm constructie.