Bloedspatten op de muur

Het einde van het ochtendspreekuur is bij mij vaak het moment waarop ingreepjes gepland worden, of het plaatsen van spiraaltjes. Dat kan eigenlijk het hele spreekuur wel, maar zo aan het einde van de ochtend is het niet zo erg als een ingreepje wat langer duurt dan gepland.

Zo ook deze ochtend. Een man van eind 40 wilde graag een hinderlijk fibroompje tussen zijn wenkbrauwen laten verwijderen. Net boven de neusbrug. Ik doe wel vaker ingreepjes, ook in het gelaat, en had met hem wel besproken dat dit een littekentje zou gaan geven. Dat vond hij niet erg, hij had er alle vertrouwen in. Na de verdoving had ik een gaasje gelegd op beide ogen en daaroverheen een lakentje met een opening. Vol goede moed ging ik aan de slag. Het was ook maar een klein dingetje, zo’n 3 à 4 mm hooguit. Maar, zo bleek snel, goed doorbloed. Als in: heel goed doorbloed. Als in: het bloedde zo, dat het ook langs zijn neusrug liep en de gaasjes op zijn ogen doordrenkt raakten. Ik vroeg hem of hij het even zelf af wilde drukken en belde mijn assistente of ze even wilde komen helpen. Dan kon zij het afdrukken even overnemen; als ik het wondje zou hechten, hield het bloeden vanzelf wel op, dacht ik zo. Zo gaat het eigenlijk altijd. Met een 5.0 draadje legde ik de eerste hechting, prachtig. Maar wat gebeurde er nu? Onder de hechting zwol alles op, ook in de oogkassen begon een zwelling van de bovenoogleden te ontstaan, en al snel breidde zich dat uit naar de onderoogleden. Geschrokken keek ik naar mijn assistente, die weer met open mond naar mij keek. Dat ging zo niet goedkomen. Snel knipte ik de hechtdraad weer los, waarna een flinke straal bloed op het behang spatte. Oeps! Met besliste stem vroeg ik mijn assistente nog even stevig af te drukken, terwijl ik koortsachtig nadacht wat te doen. Het zal je maar gebeuren dat je een patiënt naar het ziekenhuis moet sturen omdat je een bloedinkje bij een ingreepje niet gestelpt krijgt, schoot het door me heen.

Gelukkig was het na flink afdrukken en een wat dieper ingestoken hechting wel gelukt het bloeden te stoppen. Voorzichtig poetsten we het gezicht van meneer een beetje schoon, waarna hij overeind kwam. ‘Zo’, zegt hij, ‘hoe lang zitten deze bloedspatten eigenlijk al op deze muur? Ziet er niet zo fris uit, misschien moet u eens even opnieuw gaan verven.’