Bloednerveus

Op de ochtendronde langs de separeercellen in de gevangenis stond ik ineens met een bloedende neus op de gang, voor de open cel waar op dat moment een psychotische man een injectie kreeg.

‘Hoe is dat gebeurd?’ vroegen de bewaarders toen ze uit de cel kwamen.

Omdat de andere cellen dicht waren en zij de man die de injectie kreeg in bedwang hadden gehouden, was het onvoorstelbaar hoe iemand mij een bloedneus had kunnen slaan.

‘Heeft iemand je een tik gegeven?’ vroegen ook de bewaarders die ik tegenkwam toen ik door de gang liep.

‘Gebruik je bloedverdunners?’ vroeg de verpleegkundige die de man in de separeercel een injectie had gegeven, toen ik maar bleef bloeden. In de wc waar ik mijn gezicht waste en een van een papieren zakdoek gemaakte provisorische tampon in mijn neusgat deed, spatte het bloed op muren, vloer en in de wasbak. Ik was verrast dat een wc-bezoek tot zo’n bloedbad kon leiden en de vraag naar bloedverdunners was dan ook volstrekt logisch.

De oorzaak van de bloedneus was echter gewoon een na een verkoudheid beschadigd vaatje dat zich gelukkig netjes samentrok na neusdruppels met xylometazoline. Geen antistolling. Geen geweld.

Dat er twee manieren zijn om naar bloed te kijken, de medische en de gewelddadige, had ik eerder ervaren.

Toen mijn vader jaren geleden ’s nachts een darmbloeding kreeg en acuut naar het ziekenhuis werd vervoerd, waren diefjes die in de gaten hielden waar een ambulance naar toe reed en waar het dus veilig stelen was, het huis binnengedrongen. Dat ze zijn gouden horloge dat op het nachtkastje lag niet hadden meegenomen, kan nog iets met leeftijd te maken hebben gehad. Hoeveel waard is een klassiek gouden horloge in de ogen van een in merkkleding en op sportschoenen lopende straatjongen? Dat ze de autosleutels niet hadden meegenomen, was wel opmerkelijk. Hoewel niet een van de grotere modellen was een Volkswagen toch goede handelswaar, maar misschien voor de gemiddelde gauwdief niet zo gemakkelijk op de markt te brengen. Dat ze de pasjes die voor het grijpen lagen en het geld uit de la niet hadden meegenomen, wees er echter zeker op dat ze het huis uit waren gevlucht.

‘Ze zijn gestoord’, zei de wijkagent.

Dat was vanuit zijn perspectief de meest voor de hand liggende reden voor een inbraak zonder diefstal, maar in dit geval was er een andere reden.

Wie de muren van de slaapkamer en het bed heeft gezien waar een man die antistolling slikte een acute darmbloeding kreeg, begrijpt dat een gemiddeld straatdiefje, die bij bloed niet aan iets medisch denkt, daar zijn DNA niet wil achter laten. Bang om met een geweldsmisdrijf in verband te worden gebracht, zijn de lepe lafbekjes gevlucht.