‘Ben je een beetje lui geworden of zo?’

Op het eerste gehuil had ik eigenlijk niet zo gereageerd, mijn dochter kan wel vaker iets harder huilen dan noodzakelijk. Pas toen mijn zoon begon te roepen, liep ik iets sneller naar binnen.

Een spelletje op de Wii, hoe erg kan het zijn? Binnen zie ik een schuldig kijkende zoon en een schreeuwende dochter met een bloedende lip. Huh?

Wat was er nu gebeurd? Nou, mijn dromerige dochter was achter mijn zoon langs gelopen en die haalde net uit met de Wii-remote, hij had haar niet gezien. Met als gevolg een snee in haar lip, een soort van driehoekje, precies op de rand van het lippenrood.

Dus eerst uitgebreid geknuffeld, koud lapje erop en daarna bij nadere inspectie de conclusie dat daar toch even wat aan gedaan moest worden.

Geen nood, met een huisarts als moeder ligt de lijm natuurlijk gewoon in de koelkast. Zo gezegd, zo gedaan. Kind bij vader op schoot, lijm in de hand, buig ik me over mijn dochter en kijk naar haar lip. Klein snijwondje, niet super indrukwekkend. Maar op het moment dat het tubetje lijm de lip van mijn dochter nadert, slaat de twijfel toe. Het is een driehoekje. Hoe plak ik het nou goed? En dadelijk geneest het niet mooi. Dan is ze vijftien en heeft ze een hobbeltje in haar bovenlip. Wat is daar gebeurd? Ja, mijn moeder wilde het zo nodig zelf doen. Voor altijd getekend, lippenstift zal het alleen maar benadrukken.

Eh. Nou niet zo aanstellen, het is in een seconde gebeurd. Maar ja, als de twijfel is toegeslagen, lukt het gewoon niet meer zo goed. Mijn man kijkt me vragend aan, mijn dochter ook. ‘Nou jongens, misschien moet even iemand anders het plakken’, zeg ik. Ook goed natuurlijk.

Dus ik bel de huisartsenpost. De vriendelijke triagiste die ik aan de lijn krijg, weet meteen wie ik ben. Ik leg uit dat mijn dochter een snee in haar bovenlip heeft die volgens mij even geplakt moet worden. En dat ik wel lijm in de koelkast heb, maar dat het toch niet zo goed lukt. ‘Zo’, zegt ze, ‘ben je een beetje lui geworden of zo?’

Maar natuurlijk mogen we gewoon komen, de dienstdoende huisarts plakt binnen vijf seconden het sneetje in haar bovenlip, niks bijzonders, een kind kan de was doen. Voel ik me toch een beetje tekortschieten als het gaat om kordaatheid en doorpakken.

’s Avonds ligt ze in bed te roepen, ik naar boven. Is met het draaien in bed de lijm eraf gegaan en de snee in haar lip weer net zo open als die middag. ‘Moeten we nu weer naar de dokterspost?’ vraagt ze. Maar nee, nu ben ik over mijn drempelvrees heen en plak het deze keer gewoon zelf. Met alle risico’s van dien natuurlijk voor het toekomstige lippenstiftgebruik.