Au

Ik reed aan de staart van het wielerpeloton. Stuurfoutje. Au. Sleutelbeen en aantal gebroken ribben. De SEH-arts vroeg of ik oxycodon wilde. ‘Googelt u mijn naam maar, dan begrijpt u dat u een oneerbaar voorstel doet’, reageerde ik.

Uiteindelijk – mijn vrouw was mee – toch drie tabletjes meegenomen. Zoals verwacht een paar lastige nachten met halve dromen. Niet zeuren. Pijn is niet gevaarlijk en kan ook lekker zijn, zoals tijdens de beklimming van de Mont Ventoux. De pijn was het ergst als ik me zorgen maakte. Zou het allemaal een beetje vastgroeien? Maar oxycodon? Mijn eer te na. De herziene NHG-Standaard Pijn steunde me aardig in mijn bedenkingen tegen oxycodon. Liever niet of kort voorschrijven. Een tramadolletje dan maar? Na het lezen van het kersverse proefschrift ‘Pain relief after musculoskeletal trauma’ van Gijs Helmerhorst zag ik daar ook vanaf: paracetamol met tramadol of alleen paracetamol werken volgens zijn onderzoek even goed na een botoperatie. Dan mijn laatste redmiddel maar: medicinale wiet. Lees ik in de Volkskrant dat de analgetische werking ervan nooit bewezen is en dat huisartsen geadviseerd wordt om het alleen voor te schrijven als iemand stervende is. Shit. Mijn sleutelbeen en ribben zijn vervelend, maar stervende? Dan toch maar oxycodon? Tja… aan een overdosis opioïde zijn er al veel gestorven, aan een overdosis wiet nog niemand. Dr. Google geraadpleegd: Ziva D. Cooper e.a. tonen in Neuropsychopharmacology van februari jl. aan dat door gebruik van cannabis minder oxycodon nodig is. En nog niet gepubliceerd Leids onderzoek (A. Dahan e.a.) laat zien dat cannabis significant pijnreductie geeft bij fibromyalgie. Toch maar wat wietolie gaan halen? Ach, laat ik maar even afwachten. De beste medicatie tot nu toe waren – naast paracetamol en diclofenac – de geruststellende woorden van een paar bevriende collega’s.