Angst in je ogen

Je belt dagelijks naar de praktijk. Niet met één alles omvattende klacht, maar om zeer uiteenlopende redenen. Je maakt iedereen om je heen onrustig. Je vriendin, je familie, mijn assistenten. Maar vooral jezelf. Niet bewust. Het is de onrust in jou die dit doet. We zitten tegenover elkaar in de spreekkamer. Vergezeld door je vriendin. Je kijkt als een konijn in de koplampen van een auto.

Ik heb zelden een gelaatsuitdrukking zo volgens het boekje gezien. Angst, pure angst. Geruime tijd heeft je vriendin je kunnen ondersteunen. Nu je sinds enkele weken vanuit diezelfde angst zelfs je grootste passie niet meer beoefent, is ook zij bezorgd en bovendien overvraagd. Dit kan niet langer. Het is niet lastig om de hulpvraag boven tafel te krijgen: HELP!

Waar ben je bang voor? Waar komt het vandaan? We vinden samen geen specifieke antwoorden. Je bent bang ziek te worden. Het huis te verlaten. Boodschappen te doen. Iets verkeerd te doen. Tekort te schieten. Angst om te leven wellicht? Terwijl de gedachte aan doodgaan net zo goed angstgevoelens bij je opwekt. Waar de vraag zo makkelijk was, is de oplossing dat des te minder. We besluiten samen dat we gaan starten met medicatie en ik verwijs je tevens naar de geestelijke gezondheidszorg. Helaas een wachttijd. Gelukkig met een goed sociaal vangnet. Bovendien uitgebreide controles bij mij en de praktijkondersteuner ggz.

We zien en spreken elkaar regelmatig. Ga je nog vaker de praktijk bellen? Of ben je juist bang om contact op te nemen vanuit de angst ‘mij lastig te vallen’? Betrap ik mezelf nu op een overgeprojecteerde angst? Het is lastig om me te verplaatsen in iets wat ik me niet kan voorstellen. Laat me naar een val van een fiets kijken en ik voel zelfs de pijn. Nu kan ik slechts een poging wagen om je lijdensdruk in te schatten.

Ik vind je gevoelens verdrietig voor jou en je omgeving. Gelukkig gebeurt het onverwachte. Het duurt enkele weken, maar je weet je angst(en) te overwinnen. Natuurlijk nog fragiel. Als een Bambi op het ijs. Toch zie en hoor ik iedere week vooruitgang. Je pakt weer taken op in het huishouden. Je komt buiten. Legt geen directe relaties meer tussen lichamelijke klachten en medische diagnoses. Retrospectief vraag je je zelfs af hoe je hier zo bang voor had kunnen zijn. Eerlijk is eerlijk. Je bewandelt nu je grootste angst. Je leeft (weer). Hopelijk kan de ggz je nog net dat extra steuntje in de rug bieden. Maar wat is het prachtig om iemand zichzelf zo te zien ontwikkelen. Psychische klachten zijn geen gebed zonder eind. Of alleen maar zeuren op lange wachttijden bij de ggz. Met een beetje hulp kunnen mensen zelf al heel ver komen. Is het de angst voor de angst dat we dit wel eens uit het oog verliezen?