Blogs & columns
Blog

Anders word je toch gewoon huisarts?

7 reacties

Het is zaterdagochtend als ik in de trein zit en nieuwsgierig meeluister met het gesprek van twee coassistenten verderop in de coupé. ‘Ja zo vet de chirurgie, ik moet wel vroeg m’n nest uit maar ik mocht deze week mee-opereren bij een amputatie!’ De ander trekt een vies gezicht en noemt alle nadelen uit haar acht weken heelkundestage, waarna ze een rijtje argumenten noemt waarom ze denkt neuroloog te willen worden.

Ik luister geamuseerd mee naar hun pogingen elkaar te overtuigen van hun zeer uiteenlopende voorkeuren. Dan, terwijl de trein het station binnenrolt, komen ze tot een gezamenlijke conclusie. ‘En mocht het nou niet lukken een opleidingsplek te veroveren straks, dan word ik wel gewoon huisarts.’ ‘Ja inderdaad’, beaamt de ander, ‘als de chirurgie niet lukt dan ga ik lekker chillen en word ik ook huisarts.’ Ze staan op, verlaten de trein en laten mij enigszins beduusd achter. What just happened?

Het is bekend dat onder geneeskundestudenten het imago van huisartsen een beduidend hoger geitenwollensokkengehalte heeft dan dat van specialisten. Maar waar komt het idee vandaan dat het huisartsenvak een beroep is waar je geen talent, ambitie of roeping voor nodig hebt? Dat het een goede optie is voor als je initiële plan specialist te worden mislukt? Een gemakkelijk, ‘chill’ alternatief voor als je de ziekenhuiswereld niet aankunt?

Ik denk terug aan gisteren, een chaotische vrijdagmiddag. Terwijl ik in gesprek zit met de vrouw die kort geleden haar partner heeft verloren, komt er een spoedpatiënt met pijn op de borst; er is op het ecg overduidelijk sprake van een hartinfarct en de ambulance is gelukkig snel ter plaatse. Wanneer ik vervolgens mijn patiënt met schouderklachten binnenroep zie ik de puber die ik vervolg vanwege een angststoornis ongeduldig naar me kijken. Ik doe mijn best de uitloop te beperken. Van urologie tot reumatologie en van overbezorgd tot bagatelliserend zie ik langskomen. De middag eindigt met een visite bij een palliatieve patiënt in het hospice. We hebben een mooi gesprek. Vermoeiend? Ja. Voldoening gevend? Enorm. Chill? Zeker niet.

Boeien, hoor ik u denken, laat die coassistenten dat lekker denken! Wat weten zij er nou van? Maar daar ligt nou net het probleem. Onbekend maakt onbemind en ambitie wordt mede bepaald door voorbeelden tijdens de studie. En dat is waar het misgaat. Na je bachelor geneeskunde ken je de professor van de chirurgie bij naam, maar van een bedrijfsarts heb je nog nooit gehoord. We hebben de kenmerken van zeldzame reumatische aandoeningen zo paraat en hebben spectaculaire beelden van robotoperaties gezien, maar hebben geen idee hoe we eczeem moeten behandelen of hoe de zorg eigenlijk georganiseerd is in Nederland. Niet gek dat we in de studie geneeskunde massaal dokters opleiden die specialist willen worden en de eerste lijn nauwelijks kennen of zien als ‘relaxt alternatief’. Het gevolg is echter allesbehalve ‘chill’. Enerzijds een volledig overbelaste eerste lijn, die ondanks tekorten het hoofd boven water probeert te houden, en anderzijds een gynaecoloog die gedwongen alles achterlaat en met haar gezin verhuist naar Zwitserland vanwege het beroerde banenperspectief hier. Was zij tijdens haar opleiding meer in aanraking gekomen met de sociale geneeskunde had ze misschien wel in de buurt van vrienden en familie kunnen blijven wonen.

Wordt het niet eens tijd dat we gaan opleiden in de richting waar de daadwerkelijke zorgvraag ligt? Is het niet tijd voor een andere manier van denken en insteek vanuit de opleiding? Pas het curriculum een beetje aan, dat kan toch wel ‘gewoon’?

Meer van Eefje Suntjens

  • Eefje Suntjens

    Eefje Suntjens is werkzaam als waarnemend huisarts in de regio Utrecht. Zij rondde in 2020 haar opleiding af tot huisarts aan het Amsterdam UMC, locatie VUmc.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • P. Staal

    Huisarts, Tilburg

    Auw........Raak!

    Onehundredandeightyyyyyyyyyy!

  • E.A. Robertson

    gynaecoloog, Amsterdam

    Wat een mooi stuk over de zo foute ideeën die aankomende artsen mee krijgen in hun opleiding. Ze leren inderdaad niets over de organisatie van zorg in Nederland. Manco in de opleiding is om deze aankomende artsen te helpen met hun pad naar een baan ...in de zorg. Ze te helpen met vragen als: "Wat zijn mijn kwaliteiten? Waar kan ik het beste bijdragen in de zorg? In wat voor soort organisatie voel ik met op mij plek? Wat betekenen de verschillende banen/carrières voor mij gezien mijn interesses, mijn capaciteiten en mijn leven naast het werk?
    Deze vragen zouden gesteld moeten worden vanuit de opleiding door mentoren, begeleiders en opleiders. Na je artsexamen wordt je in het diepe gegooid. De huidige situatie is vaak dat net afgestudeerde artsen vaak jaren in ziekenhuizen heel hard werken in de ratrace met voorwaarde promotie onderzoek om een opleidingsplek te bemachtigen. Omdat de opvatting is dat dat het ultieme doel is. Wat een flauwekul.
    Bezieling en zingeving zijn de waarden van het dokter zijn, in wat voor richting of baan dan ook. Dat levert goede en fijne dokters op, die bijdragen aan duurzame zorg voor iedereen.
    Als we

  • N. Mak

    Huisarts, Maastricht

  • E. Meijer

    Internist-hematoloog, Utrecht

    Mooi verwoord Eefje, helemaal mee eens!

  • R. Kok

    Verzekeringsarts/voorzitter NVVG, Rotterdam

    Wat een prachtige column en heel herkenbaar. Want ook voor de verzekeringsgeneeskunde geldt, als specialisme binnen de sociale geneeskunde, het adagium “onbekend maakt onbemind”

  • E.J.W. Keuter

    neuroloog, Fluitenberg

    Tja en ik hoopte nog zo dat dit soort dingen zouden verdwijnen als er meer vrouwen in het vak zouden instromen. Wat denk je van de oplossing waarbij iedereen eerst een tijdje onder supervisie in de eerste lijn moet werken voordat een opleiding in de ...tweede lijn kan volgen?

    • van der Harst-Naaktgeboren

      Arts M+G niet praktiserend, Den Haag

      Dank je Eefje, helder betoog. En inderdaad helaas weinig veranderd ten aanzien van 40 jaar geleden. Terwijl huisartsgeneeskunde en sociale geneeskunde zulke mooie brede vakken zijn.
      Zelf heb ik nooit spijt gehad van mijn directe keuze voor de JGZ! N...iet omdat er geen opleidingsplek zou zijn, maar omdat het ziekenhuis mij niet aansprak.
      Ik denk dat wij als huisartsen en als sociaal geneeskundigen ons nog meer moeten inspannen om gedurende de gehele geneeskunde opleiding meer van ons mooie vak te laten zien en horen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.