America first

America First! Een geliefde uitspraak van de zittende Amerikaanse president. En hij houdt daaraan vast, ook tijdens de covid-19-pandemie. Kijken we naar het verloop van de aantallen besmettingen en sterfgevallen in de VS, dan is het inderdaad ‘America First’. Maar als we kijken naar het preventieve beleid, dan bungelt de VS ergens in de onderste regionen, alle bezorgde uitlatingen van Witte-Huis-adviseur dokter Anthony Fauci ten spijt.

Sinds eind juni zijn de curves met aantallen besmettingen, ziekenhuisopnamen en doden in de VS weer aan het stijgen. Stand van zaken op 7 juli: cumulatief 130.923 coronadoden, waarvan 635 overleden op 7 juli; 4100 mensen op de ic aan de beademing. Vooral dat laatste aantal stijgt snel. Rond 16 juli verwacht men dat het aantal van 5 duizend beademingspatiënten wordt bereikt.

Dagelijks worden in de VS ongeveer 700 duizend mensen op covid-19 getest. Van hen test 8 tot 10 procent positief (in Nederland is dat 0,5 tot 1%).

Vorige maand kwam Trump met het geniale plan om het aantal testen op covid-19 drastisch terug te brengen. Dat zou het aantal nieuwe besmettingen in de statistieken flink doen dalen. En de economie moet toch nodig weer op gang komen! Een typische vorm van struisvogelpreventie. Wat niet weet, wat niet deert. Toch is deze zelfgekozen blinde vlek voor ziekten al eens eerder vertoond in de VS. Bij het bestuderen van de opkomst van de beroepsziekten tijdens de industriële revolutie stuit ik op een leerzame geschiedenis. Trump blijkt niet de enige Amerikaan die door zijn dodelijke domheid enorme schade aan de volksgezondheid heeft veroorzaakt.

Ik lees het volgende onthutsende verhaal in de autobiografie van Alice Hamilton. 

Anno 1908. Op een eilandje in het Michiganmeer, waar een pompstation staat, breekt een enorme brand uit. Veel werknemers komen om in de vlammen of door verdrinking in het ijskoude water. De werkgever betaalt royaal de begrafeniskosten. Weduwen en wezen moeten voor hun levensonderhoud aankloppen bij de overheid of bij particuliere liefdadigheid. Was deze ramp in West-Europa gebeurd, dan zou de staat in hun levensonderhoud voorzien. Het is immers een bedrijfsongeval!

Hamilton duikt in de boeken en leest alles over gevaren in de industrie. Ze vindt publicaties van Duitse, Britse, Oostenrijkse, Nederlandse en Zwitserse, zelfs Italiaanse en Spaanse origine, maar geen enkele Amerikaanse. In de Europese landen is industrial medicine in die tijd al een erkend specialisme. In de VS bestaat het gewoonweg niet. Als Hamilton over deze ‘witte vlek’ in de medische handboeken en tijdschriften praat met collega’s, krijgt ze de indruk dat het hier om een ‘soft’ onderwerp gaat, dat is besmet met socialisme of vrouwelijke sentimenten. Daar houdt een echte dokter zich niet mee bezig! ‘Onze werklieden worden beter betaald, hun levensstandaard is zoveel hoger, de fabrieken waar ze werken zijn zoveel schoner dan de Europese! Zij hebben geen last van die fabrieksziekten van de Europeanen!’

Hamilton gelooft die verhalen niet. En ze wordt bevestigd in haar ongeloof als John Andrews haar in 1908 opzoekt. Andrews laat haar zijn rapport zien met meer dan 150 gevallen van phossy jaw, oftewel fosforkaaknecrose in de Amerikaanse lucifersindustrie. Phossy jaw ontstaat door het inademen van dampen van witte of gele fosfor, of van het in de mond stoppen van voedsel, kauwgum of vingers die met fosfor zijn besmeurd. De fosfor dringt binnen in een aangetaste tand of kies en gaat via de wortels naar het kaakbot. De botcellen sterven af en de aangetaste kaak wordt geïnfecteerd met mondbacteriën. Er ontstaan abcessen. Soms breidt een abces zich uit tot de orbita en kan een oog verloren gaan. In ernstige gevallen moet er veel kaakbot worden verwijderd. De patiënt is dan aangewezen op vloeibaar voedsel. Littekens en contracturen leiden tot ernstige misvormingen in het gezicht.

Hamilton leest verder en ontdekt dat het eerste geval van phossy jaw al in 1845 is beschreven, door een Weense arts. In 1851 is het eerste geval in de VS beschreven. Tussen 1850 en 1910 zijn er in heel Europa discussies over de preventie van fosforkaaknecrose. Er komt speciale wetgeving tot stand. De Nederlandse Phosphorluciferswet is van 1901. Maar in de VS gebeurt er niets. ‘Onze fabrieken zijn schoon! Onze werklieden hebben geen last van die Europese fabrieksziekten!’ zo luidt het. Andrews’ rapport maakt aan die Amerikaanse droom een einde.

Bij ongewijzigd Trump-beleid zal in de VS het covid-19-dodental rond 1 november de 224 duizend overschreden hebben. Het is dan nog een paar dagen tot de presidentsverkiezingen. Misschien brengen die het einde van deze Amerikaanse nachtmerrie.