Blogs & columns
Blog

Als het niet goed komt

1 reactie

‘We kunnen de patiënt niet bereiken.’ Naarmate de uren verstrijken, neemt de ongerustheid toe. Het gevoel dat je weet dat het niet goed afloopt, maar de sterke hoop dat je ongelijk hebt. Waar mijn werktelefoon normaal uitgaat zodra ik mijn huis binnen ben, blijft deze nu aanstaan. Dan komt het bericht dat ik niet had willen krijgen. Suïcide.

‘Wat lijkt je het moeilijkste aan de opleiding’, vraagt een rij psychiaters tegenover me, bij de sollicitatie voor mijn opleidingsplek. ‘Suïcide’ zeg ik ‘daarmee omgaan lijkt me ontzettend moeilijk.’ Je weet dat het onvermijdelijk gaat zijn tijdens je carrière in de psychiatrie. Ik was bang te gaan twijfelen aan mijn bekwaamheid als arts. Bang of ik er wel mee kon omgaan. Bang dat ik zou gaan twijfelen of ik nog wel in opleiding tot psychiater zou willen. Maar nu het gebeurt, ben ik vooral verdrietig omdat er een mens dood is.

Het is moeilijk. Hoe vang je de nabestaanden op? Hoe vertel je een huisarts dat zijn patiënt er niet meer is? Hoe gaat dit mijn werk en mij beïnvloeden? De eerste weken is mijn beginnersonbevangenheid weg. Een soort basisvertrouwen dat het wel goed komt, dat je hebt als beginnende arts-assistent, is aangetast.

De volgende dag komt de psychiater terug op haar vrije dag om mij op te vangen. ‘We zeggen je dienst deze week af’, zegt ze. ‘Maar ik kan het wel doen hoor’ zeg ik. ‘Je kunt het wel, maar je hoeft het niet te doen’ zegt ze, en voelt daarmee aan wat ik nodig heb, maar niet zelf zal vragen. Andere collega’s mailen hoe het met me gaat. In de teamkamer nemen we de tijd om stil te staan bij wat er is gebeurd, en wat dat met ons doet.

Deze patiënt heeft mij als arts veranderd. Ik heb extra aandacht voor het inschatten van suïcidale ideaties. Ik neem geen genoegen met een antwoord, maar vraag dóór. Wat het niet heeft veranderd, is mijn wens om psychiater te worden. Ik heb niet getwijfeld aan mijn bekwaamheid als arts. Mijn vertrouwen in het team is nog groter geworden. Opvang en steun voor en door collega’s is hierin ontzettend belangrijk geweest. De patiënt kunnen we niet meer terugkrijgen. Maar voor elkaar kunnen we het verschil maken. Mijn collega’s gaven me het vertrouwen terug dat het goed komt – ook als het niet goed komt.

meer van Mette

psychiatrie opleiding zelfmoord
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Dolf Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid , oud bedrijfsarts, Rotterdam

    Mooie overpeinzing en zelfreflectie over de doos van Pandora in de geneeskunde: suïcide. Mijn ervaring is dat suïcide een breed en diep 'spoor van vernielingen' achterlaat. Ook behandelaars kunnen zich daaraan niet 'onttrekken'. Het 'went' nooit name...lijk. Én bovenal: het verhaal erachter is nooit 'rond' te krijgen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.