Alleen en zonder stoppelbaard

Er is veel kabaal om me heen. Artsen, verpleegkundigen, coassistenten. Alle specialismen die aanwezig zijn staan te trappelen om te beginnen, alleen de patiënt ontbreekt nog. De vooraankondiging van de ambulance belooft niet veel goeds; hoogenergetisch trauma, nu na een scoop & run al reanimerend onderweg naar onze traumakamer. En dan sta je daar, alleen aan het hoofdeind van het bed. Je eerste keer dat je een patiënt zonder supervisie naast je opvangt.

Zo’n casus ziet er heel stoer uit in een serie op televisie. Een aantal McDreamy’s rond een bed, allen met stoppelbaard, en de paddles van de defibrillator al in de aanslag. Jammer dat in dergelijke series meestal de stethoscoop verkeerd om in de oren van de anesthesioloog zit. En dan heb ik het nog niet over de meest ingenieuze constructies hoe een tube is geplaatst, of een infuus is geprikt. Nee, gelukkig is een traumaopvang in de praktijk een stuk georganiseerder en minder heroïsch.

Hoe gestructureerd een dergelijke casus ook verloopt, het voelt heel akelig om die eerste keer daar te staan zonder supervisor. Natuurlijk, met een druk op de knop staat het staflid naast je, en ze laten je niet zomaar in je eentje gaan als je daar nog niet aan toe bent. Maar toch, je wilt je uiterste best doen en niet falen.

Voordat de patiënt binnen wordt gebracht, breng je jouw stukje van de traumakamer zo goed mogelijk in orde. Je legt verschillende maten tubes klaar, controleert de beademingsmachine en spreekt het plan door met de SEH-verpleegkundige die je zal ondersteunen. Als dat gebeurd is, begint het wachten op de patiënt. Ook nu dus.

Gelukkig is er tijdens het wachten vaak genoeg tijd om als team even kennis te maken. De uitgelezen kans voor aiossen om kenbaar te maken dat ze dit voor de eerste keer zonder directe supervisie doen. En ik denk dat dáár de kracht van een team ligt. Dat collega’s van elkaar weten wat op dat moment krachten en valkuilen zijn, zodat erop kan worden geanticipeerd.

De deur gaat open, en met veel lawaai en het typische geluid van de AutoPulse komt de patiënt binnen. Iedereen doet zijn werk en samen lukt het ons de patiënt te stabiliseren. Na de noodzakelijke handelingen en het verkrijgen van ROSC (return of spontaneous circulation) wordt de patiënt naar de intensive care gebracht. Met een goed gevoel spreken we de casus na afloop na. Ook ik voel me in mijn nopjes dat ‘mijn eerste keer’ zo goed is verlopen. Daarna waaiert iedereen weer uit over het hele ziekenhuis, en blijft de traumakamer leeg achter. Alsof er nooit iets is voorgevallen.

Zou me dit zonder zo’n sterk team om me heen ook zijn gelukt? Wellicht wel. Maar toch voelt support aan elkaar geven fijn, en dat versterkt de samenwerking aan alle kanten.

Dus voor ons geen stoere praatjes, stoppelbaardjes en dramatische muziek. Gewoon een goed op elkaar ingespeeld team dat de handen in elkaar slaat en zijn beste beentje voorzet.