Blogs & columns
Blog

All she wants for Christmas

2 reacties

Het is een aantal uren voor kerst als ik aanbel bij deze 87-jarige mevrouw. Ik kende haar tot nu toe alleen van achter mijn computer om haar dossier te lezen: woont zelfstandig, diabeet, terminaal hartfalen. Ze schuifelt voor me uit de woonkamer in en ploft in haar stoel, naast een uitgedoste kerstboom volgehangen met gekleurde ballen en nepsneeuw. ‘Van mij hoeft het niet meer dokter’, is het eerste wat ze tegen me zegt.

Het staat in schril contrast met de vrolijk flikkerende lampjes in haar boom. Eerder deze week had ik haar zoon aan de telefoon; hij maakte zich zorgen omdat zijn moeder steeds benauwder werd en zich minder goed zelfstandig kon redden thuis. We besloten toen om wat aanvullend bloedonderzoek te doen en spraken af dat ik vandaag langs zou komen.

Ze vertelt me dat haar zoon morgenochtend komt, hij woont niet om de hoek en moet tot aan kerst werken. De gourmetschotel is besteld en staat in de koelkast, dat is traditie op eerste kerstdag. Of ze er zelf van mee-eet dit jaar? Ze denkt van niet. Ze voelt al een week of zes dat ze achteruitgaat. Ze is benauwder, kan niet meer platliggen, het kost allemaal meer moeite. Na lichamelijk onderzoek en overleg met haar cardioloog trekken we gezamenlijk een conclusie: een saturatie van 91%, een torenhoog proBNP dat verdrievoudigd is ten opzichte van haar laatste bezoek aan de cardioloog in oktober, haar expliciete wens om niet meer naar het ziekenhuis te gaan en haar pre-existente linkerventrikelrestfunctie van 20% maakt dat we ineens in een palliatief traject terecht zijn gekomen.

Zodra ik de feiten op een rij heb en besef dat het deze kant op gaat, raakt het me; ik merk dat ik het erg voor haar vind. Dit is toch niet hoe je de kerst in wil gaan? Terwijl ik voor mezelf bezig ben te zoeken naar oplossingen en me afvraag of ze zich realiseert hoe slecht de situatie is, verrast ze me met haar heldere woorden: ‘Dokter, geef me maar die plaspilspuit, dan zien we wel hoe het loopt.’ ‘Als het helpt dan helpt het, en anders niet, het is mooi geweest.’ Haar zoon is niet bij haar op dit belangrijke moment en we bellen hem samen; hij denkt er precies hetzelfde over, ze hebben het al eerder besproken.

Onderweg terug naar de praktijk ontroert het me opnieuw. Deze 87-jarige mevrouw beseft dat haar leven eindig is en in plaats van zich te verzetten accepteert ze het, ze omarmt het bijna. Ik realiseer me dat het conflict wat ik zojuist voelde ten aanzien van haar naderende dood niet van haar was maar van mij. Ik kan me namelijk niet voorstellen hoe het moet voelen ‘dat het niet meer hoeft’ en wilde reactief vechten om een oplossing te bedenken. Een oplossing waar zij zelf geen behoefte aan heeft.

Een dag later zit ik in mijn eigen bubbel aan een gedekte tafel, omringd door familie. Bij het openen van de koelkast en de aanblik op een gourmetschotel denk ik automatisch even aan haar. We heffen het glas, op een mooi 2021 en een goed uiteinde! Opnieuw denk ik aan deze dappere vrouw. Een goed uiteinde is precies wat ik haar ook toe wens.

ook van Eefje Suntjens

levenseinde
  • Eefje Suntjens

    Eefje Suntjens is werkzaam als waarnemend huisarts in de regio Utrecht. Zij rondde in 2020 haar opleiding af tot huisarts aan het Amsterdam UMC, locatie VUmc.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.