Afkicken in de cel

Het gewone werk gaat ook door en in de politiecel zit een ouwe bekende GHB-verslaafde. Hij heeft ‘onder invloed’ mensen bedreigd, deze keer met een honkbalknuppel. Hij is een veelpleger en moet lang zitten. Maar de behandeling van zijn GHB-verslaving is lastig in detentie (snelle ontwenning, veel controles), en er zijn maar een paar GHB-behandelplekken in de Penitentiaire Inrichtingen van Den Haag en Zwolle. Dus moet hij door de politie vaak worden heengezonden. Wat weer leidt tot frustratie van vooral de slachtoffers, die door hem bedreigd en mishandeld zijn.

Hij ligt nu versuft op een matras en kan niet in de cel blijven. Ik bel de PI Den Haag maar die zit helaas al vol. Zwolle dan? Het wordt spannend, zou het nu dan een keer lukken? En ja, er is een bed! Mooi, eerste horde genomen.

Nu nog het vervoer. Een politiebus lukt niet, hij is te suf. Het is laat en de capaciteit van de ambulancedienst staat op de nachtstand. ‘Naar Zwolle kunnen we niet vervoeren’, zegt de meldkamer. Heeft te maken met capaciteit voor acute situaties. Ik leg uit: slechts twee plekken in Nederland, ernstige verslaving, veel op zijn kerfstok, kunnen jullie helpen? Dan moet de centralist eerst rondbellen om een ambulance ‘vrij te maken’.

De spanning stijgt verder, agenten hadden allang naar huis gekund, maar blijven om dit tot een goed einde te brengen. Even later belt de meldkamer terug: het vervoer is akkoord. Maar wel met politiebegeleiding, hij staat bekend als agressief. Dat zegt de politie meteen toe. Grote opluchting in het cellencomplex. Bij mij ook, voor de verdachte. Vrijwillig thuis proberen af te kicken is al zo vaak mislukt. Voor sommigen is afkicken in detentie dan de laatste strohalm.